Την ώρα που ο Ντράγκι αναγγέλλει την απόφαση που αφήνει το βασικό επιτόκιο καταθέσεων στο 0,05% και την αγορά – από 9 Μαρτίου – ομολόγων από την ΕΚΤ με ρυθμό 60 δις ευρώ το μήνα (δηλαδή αγορά ύψους περίπου 1,4 τρις), στην ουσία “κλείνει” τη στρόφιγγα προς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Είναι και αυτός ένας από τους τρόπους που έχουν επιλεγεί για να ασκηθεί πίεση στην Ελληνική Κυβέρνηση (που από τα τέλη Ιανουαρίου δεν είναι και από τα αγαπημένα “παιδιά” του συστήματος, παρότι έχει βάλει ήδη αρκετό νερό στο κρασί της και έχει κάνει πολλά που είναι αντίθετα με τις προεκλογικές της υποσχέσεις).
Τι είπε στην ουσία ο Ντράγκι; Ότι αποκλείεται στην παρούσα φάση η ΕΚΤ να δεχθεί εκ νέου ως collateral τα ελληνικά ομόλογα για την άντληση ρευστότητας.
Και έκανε και ένα ευφυολόγημα, από αυτά που συνηθίζουν τελευταία οι “εταίροι”: “μπορεί να πει κάποιος ότι η ΕΚΤ είναι η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδος, όμως είναι και η Κεντρική Τράπεζα όλων των άλλων χωρών” είπε αναφερόμενος στο πραγματικά υπερβολικό ύψος χρηματοδοτήσεων (με το αζημίωτο φυσικά!!!) που έλαβε η χώρα.
Ξεχνάει όμως ότι η είσοδος στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη σήμανε ταυτόχρονα και την παράδοση στη Φρανκφούρτη μιας σειράς “εργαλείων” που θα μπορούσε να έχει τώρα η Ελλάδα και να προσπαθήσει.
Δεν τα έχει ούτε αυτά, γιατί το κουμάντο το έχουν στην ΕΚΤ. Άσχετα αν οι δικοί μας αποδείχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια λίγοι και ανίκανοι, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν οι ξένοι να φέρονται έτσι.
Γιατί αν πραγματικά υπήρχε Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε θα λειτουργούσε με τον ίδιο τρόπο που λειτούργησε η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση των ΗΠΑ όταν βάρεσε φαλημέντο η Καλιφόρνια. Επειδή όμως η ΕΕ δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, συμβαίνουν όλα αυτά. Οπότε το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό (εδώ και χρόνια δεν είναι οικονομικό). Είναι και πολιτικό!