Μια παλιά ιστορία που επανέρχεται ανά τακτά διαστήματα. Μέχρι “να στρώσει το κλίμα” και να επιτευχθεί ο στόχος.
Μια ιστορία από τα παλιά έρχεται ξανά στην επιφάνεια – γιατί ως γνωστόν, αν τα κοράκια στοχοποιήσουν κάτι θα το αποκτήσουν με κάθε κόστος (χαμηλό φυσικά!) και με “συνεπή” εργασία (δηλαδή έχουν υπομονή πολύ μεγαλύτερη από ότι ένας μέσος άνθρωπος).
Αναφερόμαστε στο νερό και στην προσπάθεια να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων της χώρας μας, μέσα από την ιδιωτικοποίηση των κρατικών ή δημοτικών εταιριών που διαχειρίζονται αυτούς τους πόρους (πηγές, λίμνες, γεωτρήσεις κλπ).
Προσπάθειες είχαν γίνει και πριν από 8-9 χρόνια, έγιναν κι άλλα στο ενδιάμεσο και τώρα επανερχόμαστε στην ίδια ακριβώς κατάσταση: “αγώνας” για το ξεπούλημα σε ιδιώτες δημοτικών ή κρατικών επιχειρήσεων ύδρευσης.
Επιπλέον, το ξεπούλημα της ΔΕΗ (που… τρέχει να προλάβει να απαλλαγεί από τα λιγνιτικά της εργοστάσια μέχρι το 2023 ενώ άλλες χώρες όπως η Γερμανία θα τα κρατήσουν ανοιχτά μέχρι το 2035 το λιγότερο!) θα φέρει και ξεπούλημα λιμνών και άλλων υδάτινων πόρων, αφού η ΔΕΗ μέσω των μικρών ή μεγάλων φραγμάτων στη χώρα είναι από τους μεγαλύτερους διαχειριστές νερού στην πατρίδα μας.
Οι εταιρίες που διαχειρίζονται το νερό έχουν μεγάλη ιστορία, παγκοσμίως.
Απ’ την εποχή του Πινοσέτ στη Χιλή μέχρι τις ιδιωτικοποιήσεις στο Παρίσι ή στο Βερολίνο και μέχρι τη μεταβίβαση από το Ελληνικό Δημόσιο μετοχών της ΕΥΔΑΠ Α.Ε. στο γνωστό σε όλους μας “Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου ΑΕ”.
δείτε και τα 3 link παρακάτω, είναι διαφωτιστικά όσο δε φαντάζεστε!
Και για τους νέους αναγνώστες τρεις αναρτήσεις από τα παλιά: μια του 2012 και άλλη μια του 2013. Ενώ μια είδηση του 2018, δείχνει το δρόμο για το τι πρόκειται να συμβεί (αν πάμε με τον ρυθμό που πάμε σήμερα).