Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ, στη Χιλή δημιουργήθηκε ο Κώδικας των Υδάτων (Codigo de Aguas), ένα πακέτο νόμων οι οποίοι θεμελιώνουν ότι το νερό δεν είναι δημόσιο αγαθό, αλλά ιδιωτικό προϊόν. Κάτι παρόμοιο είχε γίνει και στη Βολιβία. Στην Ευρώπη “το νερό” επιστρέφει σε δημόσια χέρια.
Συνήθως, στα σοβαρά μέρη αυτού του πλανήτη εκτιμώνται με τη δέουσα προσοχή όλες οι επιπτώσεις μιας μεγάλης μεταβίβασης κρατικής εταιρίας, πολύ περισσότερο δε όταν επίκειται η μεταβίβαση μιας εταιρίας που διαχειρίζεται το νερό.
Ελέγχονται περιπτώσεις που έλαβαν χώρα στο παρελθόν και όταν το πράγμα πάει στραβά (που πάντοτε πάει στραβά σε τέτοια περίπτωση παραχώρησης του σημαντικότερου αγαθού, μαζί με τον αέρα) σταματούν τα πάντα. Εδώ όμως όχι. Προχωράμε ακάθεκτοι.
Οι περιπτώσεις του Παρισιού αλλά και του Βερολίνου είναι ενδεικτικές και αφορούν αστικές περιοχές ενώ προβλήματα – και μάλιστα τεράστια – έχουν (ή είχαν) δημιουργηθεί και στη Βολιβία αλλά και στη Χιλή, όπου ιδιώτες έχουν (ή είχαν) τον έλεγχο ακόμη και σε ποτάμια.
Στο Βερολίνο η εταιρία Veolia (μετά από την RWE) αποχώρησε και η ύδρευση πέρασε εκ νέου κατά 100% στον Δήμο – με τεράστιο κόστος γιατί οι εταιρίες πρέπει να αποζημιωθούν και με το παραπάνω, ενώ στο Παρίσι τον Νοέμβριο του 2008 το δημοτικό συμβούλιο της πόλης αποφάσισε να μην ανανεώσει τη σύμβαση με τις ιδιωτικές εταιρείες Veolia και Suez.
Στη Χιλή τα νερά του Ρίο Λόα, του μακρύτερου ποταμού της χώρας, είναι πλέον ιδιωτικά.
Στη Βολιβία, στην πόλη Cochabamba, η εταιρεία Bechtel είχε την διαχείριση του νερού της πόλης ενώ η ιδιοκτησία των πηγαδιών και κάθε ανεξάρτητου μέσου συλλογής νερού με νόμο πέρασε στον έλεγχο της Agua de Tunari (τοπικού βραχίονα της προαναφερόμενης εταιρίας). Όταν οι τιμές τριπλασιάστηκαν και τετραπλασιάστηκαν ο κόσμος δεν μπορούσε να πληρώνει και ξεκίνησαν ταραχές με δεκάδες νεκρούς.
Εμείς εδώ ακόμη εμμένουμε, και μάλιστα με συνέπεια, να προχωρήσουμε στην παραχώρηση στους ιδιώτες παρόμοιων επιχειρήσεων…