Η 10η Φεβρουαρίου έχει μια ιδιαίτερη σημασία – ειδικά αυτό τον καιρό, που η Τουρκία να διεκδικεί τα πάντα, επειδή στις 10 Φεβρουαρίου του 1947 υπογράφηκε η Συνθήκη των Παρισίων, με την οποία τα Δωδεκάνησα πέρασαν από την Ιταλία στην Ελλάδα.
Οι Τούρκοι (εξαφανισμένοι κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – όπως πάντα, εξαφανισμένοι από τις μεγάλες μάχες των λαών του πλανήτη….) σήμερα αμφισβητούν οτιδήποτε σχετικά με τα Δωδεκάνησα: από την κυριαρχία της Ελλάδας μέχρι τις διεθνείς συνθήκες που δίνουν στα νησιά υφαλοκρηπίδες, Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες, δικαιώματα τοποθέτησης στρατιωτικών κλπ κλπ. Οι Τούρκοι δηλαδή λένε το γνωστό τους παραμύθι και ζουν στο δικό τους κόσμο!
Τι είχε γίνει όμως, με δυο λόγια, από 1912 μέχρι το 1948 (και ειδικά το 1932), οπότε και ψηφίστηκε από την Ελληνική Βουλή ο νόμος με τον οποίο ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα;;;
– Οι Ιταλοί, το 1912, αναλαμβάνουν από τους Οθωμανούς τη διοίκηση των Δωδεκανήσων.
– 29 Ιουλίου 1919, Συμφωνία Βενιζέλου-Τιττόνι. Μεταξύ άλλων που συμφωνούνται η Ιταλία παραχωρεί στην Ελλάδα την κυριαρχία των Δωδεκανήσων, εκτός της Ρόδου. Στη Ρόδο θα διεξαχθεί δημοψήφισμα, όταν η Αγγλία θα παραχωρήσει την Κύπρο στην Ελλάδα.
– 22 Ιουλίου 1920: στην Ιταλία έχει αλλάξει κυβέρνηση, οι Ιταλοί υπαναχωρούν και το μυστικό σύμφωνο Βενιζέλου-Τιττόνι παύει να υπάρχει.
– 24 Ιουλίου 1923: με τη Συνθήκη των Σεβρών τα Δωδεκάνησα περνούν στην Ιταλία.
– Στις 4 Ιανουαρίου του 1932 και στις 28 Δεκεμβρίου 1932 υπογράφονται συνθήκες μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας, με τις οποίες καθορίζεται η κυριαρχία στα μεγάλα και μικρά νησιά και τις βραχονησίδες της Δωδεκανήσου καθώς και τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας.
Ειδικά αυτά τα δυο Σύμφωνα στοιχειώνουν και τώρα, 90 χρόνια μετά, την Τουρκία. Πρόκειται για Σύμφωνα που υπέγραψαν οι Τούρκοι, αναφέρουν ξεκάθαρα το Καστελόριζο, την Ρώ, τη Στρογγυλή και άλλα γειτονικά μικρότερα νησιά, και ξεκαθαρίζουν τα θαλάσσια σύνορα στα συγκεκριμένα σημεία. Με τα δυο αυτά σύμφωνα τα τρία προαναφερόμενα νησιά “κατοχυρώνονται” στην Ιταλία (άρα και στην Ελλάδα, ως διάδοχο της Ιταλίας στην κυριαρχία των Δωδεκανήσων) – με ότι αυτή η κυριαρχία μπορεί να σημαίνει για την Ελληνική ΑΟΖ!
– Στο διάστημα μεταξύ Σεπτεμβρίου και Νοεμβρίου του 1936 υπάρχει ανταλλαγή επιστολών μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας και το θέμα αμφισβητούμενων περιοχών/συνόρων κλείνει οριστικά.
– Στις 8 Μαΐου 1945 οι Ναζί παραδίδονται άνευ όρων στους Βρετανούς, στη Σύμη. Έτσι λήγει και η ολιγόμηνη κατοχή από τους Γερμανούς (που στο μεταξύ τα είχαν σπάσει με τους Ιταλούς, αφού ο Μουσολίνι ήδη από τα μέσα του 1943 είχε χάσει το παιχνίδι μέσα στην Ιταλία και η χώρα του στις 13/10/1943 είχε κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανία).
– οι Βρετανοί ασκούν διοίκηση στα νησιά περίπου για 2 χρόνια.
– από τον Ιούλιο έως τον Οκτώβριο του 1946 γίνονται οι συνομιλίες που οδηγούν τελικά στην υπογραφή της Συνθήκης των Παρισίων.
– στις 10 Φεβρουαρίου 1947 υπογράφεται η Συνθήκη των Παρισίων. Με αυτή τα Δωδεκάνησα δίδονται στην Ελλάδα (η οποία διεκδικούσε επίσης την Κύπρο και τη Β. Ήπειρο, που ποτέ δεν της δόθηκαν, παρότι κατοικούνταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία από ελληνικό πληθυσμό – τα επόμενα χρόνια φάνηκε ότι οι “μεγάλες δυνάμεις” είχαν άλλα σχέδια, ειδικά για την Κύπρο). Επίσης η Ιταλία υποχρεωνόταν σε αποζημίωση ύψους 105 εκατομμυρίων δολαρίων προς την Ελλάδα.
– οι Βρετανοί παραδίδουν σε Έλληνα στρατιωτικό διοικητή τα Δωδεκάνησα στις 31 Μαρτίου του 1947.
– στις 9 Ιανουαρίου 1948 ψηφίζεται από την ελληνική Βουλή ο νόμος 518, με τον οποίο ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα, Συγκεκριμένα, βάσει της Συνθήκης των Παρισίων “Αι νήσοι της Δωδεκανήσου Αστυπάλαια, Ρόδος, Χάλκη, Κάρπαθος, Κάσος, Τήλος, Νίσυρος, Κάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Λειψοί, Σύμη, Κως και Καστελλόριζον, ως και αι παρακείμεναι νησίδες, είναι προσηρτημέναι εις το Ελληνικόν Κράτος από της 28 Οκτωβρίου 1947“.
– η επίσημη τελετή ενσωμάτωσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα γίνεται περίπου 2 μήνες αργότερα, στις 7 Μαρτίου 1948.
Ξαναθυμίζουμε τρία βασικά ιστορικά γεγονότα:
α) η Τουρκία “μπήκε” στον Β΄Π.Π. μόλις 2,5 μήνες πριν από τη λήξη του, τον Φεβρουάριο του 1945 και αφού στο μεταξύ είχε σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία και είχε ξεσκιστεί να εξάγει χρωμίτη στους Ναζί, ένα υλικό που βοήθησε όσο λίγα τη στρατιωτική βιομηχανία του Χίτλερ και φυσικά την τουρκική οικονομία – εν ολίγοις, οι Τούρκοι έκαναν μπίζνες! Η…καθυστερημένη είσοδος στον πόλεμο προφανώς ήρθε εξ’ ανάγκης, όταν οι Τούρκοι είδαν πως βασική προϋπόθεση για συμμετοχή στον ΟΗΕ θα ήταν και η συμπεριφορά έναντι των Δυνάμεων του Άξονα.
β) η Τουρκία δεν αποτελεί συμβαλλόμενο μέρος στη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947 και συνεπώς δεν αντλεί κανένα δικαίωμα εξ αυτής.
γ) στη Συνθήκη γίνεται αναφορά σε αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Όμως μετά από όσα έγιναν στα χρόνια που ακολούθησαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (ψυχρός πόλεμος), κι άλλες περιοχές που θεωρούνταν αποστρατικοποιημένες, όπως η Ανατολική και η Δυτική Γερμανία, νησιά της Ιταλίας στο μέσον της Μεσογείου, έπαψαν να θεωρούνται ως τέτοιες.
Όμως, μετά από τις συνεχείς απειλές για πόλεμο (casus belli) και τις συνεχείς παραβιάσεις του ελληνικού χώρου από την Τουρκία, η Ελλάδα νομιμοποιείται – απ’ τη στιγμή που τα Δωδεκάνησα της παραχωρήθηκαν “κατά πλήρη κυριαρχία” – να κάνει ότι θεωρεί απαραίτητο ώστε να να προβεί στην αναγκαία αμυντική προπαρασκευή που θα της επιτρέψει να ασκήσει, εάν παραστεί ανάγκη, το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας, το οποίο προβλέπεται από το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, και να προστατεύσει τα ελληνικά νησιά (όπως έχει πολλές φορές αναφέρει με ανακοινώσεις του το Ελληνικό ΥΠΕΞ).