Δεν είναι να ζητωκραυγάζει ουδείς στην Ελλάδα για το χθεσινοβραδινό αποτέλεσμα του eurogroup, το οποίο στην ουσία του ήταν ένα “μη αποτέλεσμα”.
Καλά θα κάνουν ΟΛΟΙ να συμμαζευτούν και να προσέξουν σήμερα τι θα δηλώσουν. Δεν ήταν κανά νέο το ότι οι φίλοι και σύμμαχοι και δανειστές δεν θα κατάφερναν να τα βρουν.
Δεν τα βρήκαν λοιπόν! Δεν επετεύχθη λύση στο θέμα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους (οι θαμώνες αυτού αλλά και άλλων blog καθώς και οι αναγνώστες ενημερωτικών portals που γράφουν τα πράγματα ως έχουν ήταν ενήμεροι και για αυτό το ενδεχόμενο εδώ και καιρό με σειρά από αναρτήσεις – οι υπόλοιποι ας εξακολουθήσουν να βλέπουν ειδήσεις στην τηλεόραση!).
“Και τώρα τι;”, είναι το ερώτημα.
Πρώτα-πρώτα το θέμα πάει για το επόμενο eurogroup, που είναι προγραμματισμένο να γίνει στις 26 Νοεμβρίου. Εκεί πάλι υπάρχει η πιθανότητα να τελειώσει το θέμα. Αν και πάλι θα υπάρξουν εγγενείς δυσκολίες στη εύρεση λύσης (ΕΔΩ, που τα λέγαμε για τα βατράχια και τα βουβάλια).
Το ζήτημα είναι πως:
1) οι δικοί μας πιάστηκαν να ψεύδονται και να “τρομοκρατούν” τον κόσμο για μια ακόμη φορά. Πήγε 6, πήγε 16, πάει 26 και θα πάει 36 του μήνα και ακόμη η χώρα δεν χτύπησε φαλιμέντο. Άρα ψεύδονταν όταν έλεγαν πως τα μέτρα πρέπει ντε και καλά να ληφθούν ΑΜΕΣΑ για να πάρουμε τη σίγουρη δόση ώστε να μην δούμε τα ραδίκια ανάποδα.
2) οι δικοί μας ξεβρακώθηκαν για πολλοστή φορά, αφού ξανά φάνηκε πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΧΕΔΙΟ για την περίπτωση που κάτσει στραβή (όπως και έκατσε, χθες ήταν μια μεγάλη στραβή). Πάμε από eurogroup σε eurogroup και περιμένουμε τι θα μας πούνε, ωσάν μωρές παρθένες, χωρίς να υπάρχει ένα συγκεκριμένο εθνικό σχέδιο Α και ένα σχέδιο Β (για την περίπτωση της …στραβής που λέγαμε)
3) οι άλλοι δικοί μας, της αντιπολίτευσης θα πρέπει να σκεφτούν τι θα εκστομίσουν σήμερα. Δεν είναι για πολιτική σπέκουλα η ιστορία! Οφείλουν να σκέφτονται συνεχώς τι σημαίνει ένα φαλιμέντο και η χθεσινή αποτυχία πριν εκστομίσουν πάλι ένα κάρο μ@^@&ιεs.
4) οι δικοί μας έκαναν ακόμη και τούμπες (μαζί με όλα τα υπόλοιπα, όπως τη λήψη των σκληρών μέτρων) και αυτό τους αναγνωρίστηκεχθες. Το βαθύτερο κόστος όμως για την ελληνική οικονομία και την κοινωνία είναι ένα ερώτημα αν θα αναγνωριστεί ποτέ.
5) οι ξένοιπιάστηκαν για πολλοστή φορά να ψεύδονται ασύστολα. Οι κυβερνώντες τη χώρα μας έκαναν ότι ακριβώς τους ζήτησαν. Και αυτοί το αναγνώρισαν. Αυτό που δεν έκαναν οι ξένοι όμως ήταν να δώσουν τα λεφτά. “Που είναι τα λεφτά, οέο;;;” ίσως θα πρέπει να ρωτήσει σήμερα ο δικός μας υπουργός.
6) η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη και περίπλοκη. Πλέον παίζεται η ίδια η ύπαρξη του ευρώ, πέραν της δόσης που θα έρθει στην Ελλάδα (σιγά μην περάσει φράγκο τα διαδικτυακά σύνορα, πάλι θα περάσει από τις οθόνες ενός υπολογιστή της Φραγκφούρτης σε κάποιες οθόνες υπολογιστών αλλού, όχι όμως στην Ελλάδα). Η δυσαρμονία μεταξύ των Γερμανικών προσδοκιών για την υπόταξη – δια της οικονομίας – όλης της Ευρώπης κόντρα στους ευρωσκεπτικιστές και κόντρα στις βουλές των Αμερικανών.
Αν οι Γερμανοί επιμείνουν για πολύ ακόμη στη γραμμή που έχουν επιλέξει, τότε το τέλος του ευρώ είναι κοντά (για την Ελλάδα σίγουρα, για διάλυση του ευρώ παίζεται).
Και τότε, το κόστος θα είναι πολλαπλάσιο για τη γερμανική οικονομία, η οποία θα έχει πάλι – και αυτή τη φορά δεν θα είναι όπως πρώτα – να κάνει με ένα σκληρό νόμισμα (το “νέο μάρκο”) κόντρα σε μια σειρά από εξαιρετικά αδύναμα νομίσματα είτε της ευρωπαϊκής περιφέρειας (μια νέα δραχμή, μια νέα ιταλική λίρα, ένα νέο εσκούδο) είτε ακόμη και του ευρωπαϊκού κέντρου (ένα νέο γαλλικό φράγκο ας πούμε). Και το “περιφέρεια” ή “κέντρο” δεν πάει στη γεωγραφική θέση εκάστης χώρας αλλά στη δύναμή της στη νέα εποχή.