Με την ευκαιρία της αμέσως προηγούμενης ανάρτησης (για το θερινό σινεμά στην Αλεξάνδρεια), να αναφέρω 2 πράγματα:
1) ρίξετε μια ματιά στο πρόγραμμα προβολών, έχει πολύ καλές ταινίες αλλά και κάποιες που θα σας φανούν (όπως και σε εμένα) ολίγον τι “δεύτερες”. Ας μην κρίνουμε άδικα, αν κάποιες ταινίες τις θεωρούμε “δεύτερες”. Επειδή το θέμα του θερινού σινεμά το γνωρίζω ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ (όταν λειτουργούσε με ευθύνη του Δήμου στο Πλατύ) να πούμε πως οι εταιρίες διανομής μαζί με τα …καλά σε υποχρεώνουν να πάρεις στο πακέτο και κάποιες ταινίες όχι και τόσο εμπορικές.
2) σκοπεύει κανείς να μας εξηγήσει κάποτε γιατί διακόπηκε η λειτουργία του θερινού σινεμά στο Πλατύ, που λειτουργούσε με ευθύνη του Δήμου Πλατέος; Κάποια σοβαρή και τεκμηριωμένη εξήγηση. Γιατί θυμάμαι και κάποια φυλλάδια με “υψηλές” υπογραφές που είχαν κυκλοφορήσει – αν ψάξω καλά στο αρχείο μου θα τα βρω – και ανέφεραν πως ο κινηματογράφος ήταν “πολυτέλεια” ή κάτι τέτοιο!!!
Μέχρι τότε, πιάστε και μια φωτό από τα παλιά, από την εποχή που λειτουργούσε ο θερινός κινηματογράφος του Δήμου Πλατέος, ο οποίος αποτελούσε πόλο έλξης (επειδή είχε γίνει πολύ καλή δουλειά ΚΑΙ σε επίπεδο διαφήμισης του αλλά και επιλογής ταινιών) για ανθρώπους από Αλεξάνδρεια, Αιγίνιο, Γιαννιτσά κλπ κλπ
Συμπέρασμα: αυτό που έχουμε (που απέμεινε δηλαδή), ας το στηρίξουμε όσο μπορούμε!
Μία απάντηση στο “ΘΕΡΙΝΑ ΣΙΝΕΜΑ – ΚΛΕΙΣΤΑ ΚΑΙ ΑΝΟΙΧΤΑ…”
Το καλοκαίρι του 2003 ήταν η τελευταία (8η κατά σειρά) χρονιά που λειτούργησε ο δημοτικός θερινός κινηματογράφος στο Πλατύ. Έχοντας όλα αυτά τα χρόνια την οργανωτική ευθύνη της λειτουργίας του θα μπορούσαν να πω πολλά σε σχέση με το τί επιτέλεσε ή όχι, εάν βρήκε ανταπόκριση ή όχι, στις (καλές ή κακές) επιλογές των πάνω από 175 συνολικά ταινιών μεγάλου μήκους που προβλήθηκαν -αναφαίρετο “γούστο” του καθενός να κρίνει.
Να πω, όμως, τούτο μόνο: ένας δημοτικός κινηματογράφος, πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να ξεχωρίζει από τους ιδιωτικούς-εμπορικούς στην επιλογή των ταινιών, να προβάλει και τον “άλλον” άγνωστο στους πολλούς κινηματογράφο (ανεξάρτητων παραγωγών ή “μικρών” εθνικών κινηματογραφιών), με ταινίες που ξεφεύγουν από τα “μαζικά πρότυπα” και “cliche” που κατακλύζουν σήμερα κάθε οπτικοακουστικό μέσο.
Έγινε μια τέτοια προσπάθεια στο θερινό σινεμά του Πλατέος η οποία επικρίθηκε αρνητικά από μερικούς (για επιλογές “κουλτουριάρικων ταινιών”), βρήκε όμως κάποιαν ανταπόκριση σε άλλους, και πολύ πέραν των ορίων του σημερινού δήμου Πλατέος. Έγινε επίσης προσπάθεια, στα μέτρα του δυνατού και των οικονομικών δυνατοτήτων που υπήρχαν, να έλθουν έλληνες δημιουργοί του κινηματογράφοι, να σμίξουν με το κοινό, να μιλήσουν για τις ταινίες τους. Έτσι ήλθαν, ο Παντελής Βούλγαρης, ο Περικλής Χούρσογλου, ο Φίλιππος Κουτσάφτης (σκηνοθέτες), ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, ο Γιώργος Αρμένης, η Γιώτα Φέστα (ηθοποιοί). Θα μπορούσαν να γίνου πολλά περισσότερα και στο τομέα αυτό και σε άλλους, αλλά τα λιγοστά χρήματα δεν περίσσευαν.
Τώρα, στο ερώτημα γιατί έκλεισε ο κινηματογράφος: Το καλοκαίρι του 2003, πριν από κάποια προβολή, ανέβηκαν στον χώρο του σινεμά (που ως γνωστόν νοίκιαζε ο δήμος από ιδιώτη) 2 αστυνομικοί υπάλληλοι (της ασφαλείας) και ζήτησαν την άδεια λειτουργίας του κινηματογράφου. Ήλθαν μετά από “καταγγελία” -όπως μου είπαν- χωρίς να κατονομάσουν τον καταγγέλοντα (άλλωστε αυτό δεν είχε καμία σημασία). Ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου προσκόμισε μία παλιά άδεια (από την εποχή που λειτουργούσε το σινεμά πριν 30 χρόνια), η οποία προφανώς δεν ήταν σε ισχύ. Για να ανανεωθεί (ή ακριβέστερα για να εκδοθεί νέα) άδεια, θα έπρεπει βάσει του ισχύοντος σήμερα νόμου να πληρούνται κάποιες προδιαγραφές που όμως δεν είχε ο χώρος (αναφέρω μία από τις πολλές: το μικρό πλάτος της σκάλας εισόδου). Οι της ασφαλείας, μας συνέστησαν να σταματήσουμε τις προβολές, έστω και με “ανοχή” να παιχτούν οι 3-4 ταινίες που απέμεναν για να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα εκείνης της θερινής περιόδου. Μη υπάρχοντος άλλου -πληρούντος τις προδιαγραφές- κινηματογραφικού χώρου στο δήμο καθώς και της έλλειψης χρημάτων για την κατασκευή νέου χώρου από τον δήμο (κάτι αρκετά δύσκολο και για γραφειοκρατικούς και άλλους λόγους), το θερινό σινεμά δεν ξαναλειτούργησε. Ωστόσο αποκτήθηκε σημαντική εμπειρία, ο δήμος συμμετείχε ενεργά στο ελληνικό δίκτυο δημοτικών κινηματογράφων, πήρε 2-3 χρονιές οικονομική επιχορήγηση από το Υπ. Πολιτισμού στο πλαίσιο προγραμματικής σύμβασης και άλλα πολλά τα οποία ευλόγως δεν ενδιαφέρουν και δεν αφορούν τους πολίτες παρά ίσως τους οργανωτές ανάλογων εγχειρημάτων.
Ο δημοτικός κινηματογράφος συνέχισε από τότε και συνεχίζει στην πολή της Αλεξάνδρειας, με την αξιέπαινη πρωτοβουλία της δημοτικής αρχής του γειτονικού μας δήμου, που, ως αστική περιοχή και με τα τόσα χωριά γύρω της, είχε και έχει πολύ περισσότερες δυνατότητες όσον αφορά την προσέλκυση θεατών τουλάχιστον.
Αυτά τα λίγα περί δημοτικού κινηματογράφου. Ευπρόσδεκτα διαθέσιμος για πολλά περισσότερα σε όποιον ενδιαφέρεται.
Τρύφων Τοπαλίδης