
Εσχάτως οι φωνές έγιναν περισσότερες, όπως και οι παραιτήσεις. Οι οποίες εξακολουθούν να μην ανακοινώνονται με τον “παραδοσιακό” τρόπο, λες και κάτι πρέπει να κρύψουν, κάτι να χώσουν κάτω από το χαλάκι στα γρήγορα.
Με πρακτικές δεκαετίας 1970 ΔΕΝ ανακτάται η εμπιστοσύνη του κόσμου στα κόμματα (τα οποία να ετοιμάζονται, γιατί τα χειρότερα από πλευράς αποτελεσμάτων δεν ήρθαν ακόμη!). Γιατί οι πρακτικές του ’70 λειτουργούσαν άψογα όταν υπήρχαν 2-3 κανάλια ενημέρωσης (κυρίως εφημερίδες συντηρούμενες από πηγές που σήμερα θα θεωρούνταν “ύποπτες”) τα οποία ήταν ελεγχόμενα απόλυτα. Πλέον αυτά δεν ισχύουν, οπότε οι “ανοιχτές πόρτες” είναι απαραίτητες για να λήξει η κρίση και να τελειώνουν κάποια στιγμή τα κόμματα με τις βυζαντινές μηχανορραφίες.