Αν υπάρχει κάτι που θα πρέπει να μας εντυπωσιάζει με αυτές τις εκλογές, αυτό είναι η “αποχή” του κόσμου απο τις κάθε είδους εκδηλώσεις των κομμάτων. Ναι, ο κόσμος είναι σαλταρισμένος από τη διαφθορά και τη σήψη, είναι πιεσμένος απο μια κρίση η οποία έφτασε και δε λέει να τελειώσει (μην ακούτε τα κανάλια που λένε πως σε Αμερική και Ευρώπη βλέπουν φώς στο τούνελ: εκεί το φως είναι όντως η έξοδος, στο δικό μας τούνελ το φως είναι η αμαξοστοιχία στο βάθος 
που έρχεται καταπάνω μας). Ο κόσμος έχει μείνει άναυδος από τα λάθη ή και τις παραλείψεις. Δεν αντέχει άλλο, δεν θέλει να τους βλέπει, βαρέθηκε να περιμένει τετραετίες επί τετραετιών να τελειώσουν οι πολιτικοί το…. έργο τους! Ούτε ο Περικλής τέτοιο έργο, όταν έχτιζε τον Παρθενώνα!
Όσο για το λαό, προσπαθεί να επιβιώσει. Πλέον στη χώρα δε ομιλούμε για το “ευ ζην”, για το “ζην” ομιλούμε. Για την αγωνία να περάσεις τον μήνα με €750 μισθό, για την προσπάθεια να μη λείψει κανένα εφόδιο από το παιδί σου (άσχετα αν πρέπει να πληρώνεις για τη δωρεάν παιδεία ήδη απο τον παιδικό σταθμό). Και αυτός ο λαός, αυτός ο κόσμος, έχει την ανάγκη κάπου να είναι με θετικό τρόπο πρώτος, κάπου να 
κερδίσει ρε αδερφέ, κάπου να δείξει τις ικανότητες του (που είναι υπερ-αρκετές αλλά υποεκτιμημένες και υποβαθμισμένες μέσα στον αστερισμό του ημέτερου, του κουμπάρου, του κολλητού, της λαμογιάς). Γιαυτό χθες βράδυ, με το που κέρδισε η Εθνική την Τουρκία στο eurobasket, πηδήξαμε όλοι και πανηγυρίσαμε. Γιατί όλοι είδαμε πως αξίζουμε το καλύτερο ενώ είμαι σίγουρος πως με το τέλος του αγώνα είπαμε μέσα μας εις άπταιστη τουρκική και με μια μεγάλη δόση δικαίωσης “αι σιχτιρ”. Γιατί αυτή την Ελλάδα έχουμε χρέος να την πάμε μπροστά. Γιατί αν δεν θέλουμε να πούμε – επειδή ντρεπόμαστε – πως το χρωστάμε στα παιδιά μας, ας είμαστε ειλικρινείς να παραδεχθούμε πως το χρωστάμε τουλάχιστον στους ίδιους μας τους εαυτούς!!!