17 Νοεμβρίου σήμερα. Ημέρα μνήμης, 34 χρόνια μετά…..
34 χρόνια μέσα στα οποία έγιναν πολλά, αλλά έμειναν ακόμη περισσότερα που δεν έγιναν…
Αξίζει για ακόμη μια φορά να χαιρετίσουμε τον αγώνα αυτών που ήταν εκεί μέσα και πέθαναν ή βασανίστηκαν για μια ιδέα, για ένα όραμα, που ήθελε την Ελλάδα καλύτερη, δημοκρατικότερη, ελεύθερη.
Αξίζει όμως και να φτύσουμε κατάμουτρα όλους αυτούς που με τον έναν ή το άλλο τρόπο εξαργύρωσαν την συμμετοχή (ή “συμμετοχή”) τους σε εκείνη την εξέγερση, που ήταν ιστορικά η τελευταία εξέγερση που κατάφερε να ενώσει φοιτητές και λαό, αριστερούς και δεξιούς. Γιατί, παρά τα όσα λέγονται και γράφονται, στην εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν συμμετείχαν μόνο αριστεροί – οργανωμένοι ή μη – φοιτητές, αλλά και κεντρώοι και δεξιοί. Απλά η Αριστερά εκμεταλλεύτηκε το θέμα όσο καλύτερα μπορούσε και προέβαλε μόνο τα ενταγμένα την περίοδο εκείνη σε αυτήν άτομα που συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, πράγμα το οποίο αποτελεί ιστορική αδικία σε βάρος όλων των άλλων μη ενταγμένων / οργανωμένων σε αυτήν φοιτητών.
Μαζί με αυτούς αξίζει να φτύσουμε κατάμουτρα και τα 200-300 τσογλάνια που κάθε χρόνο κάνουν την γιορτή πανηγύρι για αναρχικούς, που καίνε, σπάζουν, ρημάζουν, κάνουν την Αθήνα να φαίνεται κάθε 17 Νοεμβρίου ως τη Disneyland της αληταρίας και του κολοπαιδαρισμού!
Και φυσικά, μαζί με αυτούς τους 300, να φτύσουμε κατάμουτρα και όλους τους ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ τους, αυτούς που επιτρέπουν τα έκτροπα αυτά, αυτούς που τόσα χρόνια δείχνουν ανοχή στα επεισόδια μιλώντας για γνωστούς-αγνώστους, αφήνοντας 200-300 τσογλάνια να κάνουν την Αθήνα να φαίνεται ανοχύρωτη πόλη….
Τι σκατά Κράτος είναι αυτό, που αφήνει να εκποιηθεί η περιουσία του κάθε (εργαζόμενου, φορολογούμενου και εκμεταλλευθέντα από τον εργοδότη του) πολίτη που χρωστάει σε Τράπεζα 250 ευρώ αλλά δεν μπορεί να συλλάβει 200-300 αλητάκια, ποτέ δεν θα το καταλάβω!
34 χρόνια μετά το πνεύμα του Πολυτεχνείου ζεί. Οι στόχοι πλέον μπορεί να είναι άλλοι, όχι το “ψωμί – παιδεία – ελευθερία” αλλά κάτι άλλο, όπως ας πούμε “κοινωνική δικαιοσύνη”, “ισονομία”, “εργασία για όλους”.
Δυστυχώς όμως ζούμε σε ένα κράτος στο οποίο η πλειοψηφία όσων είναι ταγμένοι – λόγω θέσης- να βελτιώσουν την ζωή του πολίτη (πολιτικοί, πολιτικάντηδες, βουλευτές, μεγαλοπαπάδες, μεγαλοαστυνομικοί κλπ) είναι σύμμαχοι των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, προστάτες της ανομίας και της αλαζονίας, ξεπτέρυγα της ανοχής και φυσικά βολεμένοι στην βιλίτσα των Β.Π. και αφημένοι στην ξεγνιασιά που προσφέρουν ογκοδέστατοι τραπεζικοί λογαριασμοί που “φούσκωσαν” γρήγορα και περίεργα, αφήνοντας τα πάντα στην τύχη τους και στο έλεος του Θεού…..