Μπορεί να κινούμαστε στην πρώτη εβδομάδα από την ημέρα που τα καταστήματα εστίασης άνοιξαν και να είναι νωρίς για συμπεράσματα, όμως τα πράγματα δείχνουν ότι η κατάσταση θα είναι δύσκολη για τους επιχειρηματίες, τουλάχιστον στην περιοχή της Αλεξάνδρειας για την οποία έχουμε άποψη.
Ενώ όλοι περιμέναμε κοσμοπλημμύρα και στρίμωγμα (μετά από τόσες ημέρες κλεισίματος στο σπίτι αλλά και κλειστών καταστημάτων), συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Το ότι υπάρχει θέμα με τον συγκεκριμένο κορωνοϊό, αυτό είναι δεδομένο. Μπορεί να γονατίσει τα Εθνικά Συστήματα Υγείας σε χρόνο μηδέν, αν δεν ληφθούν μέτρα. Αυτό είναι γεγονός. Που θα πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας. Όμως…
Όμως, είναι να τρελαίνεται κάποιος με όσα διαρρέονται ή γίνονται σχετικά με τον κορωνοϊό, το καλοκαίρι και τον τουρισμό από την ΕΕ και διάφορες Κυβερνήσεις και τα διαβάζουμε σε πολλά ευρωπαϊκά ειδησεογραφικά δίκτυα.
Όσο οι μέρες περνάνε και γίνεται η σταδιακή επιστροφή σε αυτό που κάποιοι αρέσκονται να ονομάζουν “κανονικότητα” (λες και η προ Μάρτη εποχή ήταν μια “κανονική” ιστορία…), τόσο αυξάνονται οι δηλώσεις, οι μελέτες, οι ανησυχίες αλλά κυρίως οι κάθε είδους επιβεβαιώσεις ότι τα πράγματα στα εργασιακά δεν θα είναι τα ίδια στη μετά – κορωνοϊό εποχή.
Οι δυσκολίες που θα έχουν να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι αλλά και όσοι μείνουν χωρίς δουλειά θα είναι τεράστιες. Το ίδιο μεγάλη θα είναι η κοινωνική αναταραχή που θα προκύψει λόγω του αυξημένου αριθμού των ανέργων που θα αφήσει πίσω του ο κορωνοϊός. Έξω από τον χορό δεν θα μείνουν ούτε οι εργοδότες, τουλάχιστον οι μικρομεσαίοι.
Κάποια πράγματα πρέπει να τα βλέπουμε ως σύνολο και όχι μεμονωμένα – ειδικά όταν πρόκειται για τα προφανή που αναμένεται να επηρεάσουν το άμεσο μέλλον όλων μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Ας δούμε λίγο τα δεδομένα της στιγμής, για να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας:
Δύσκολο πράμα ο κορωνοϊός.
Όχι μόνο για τους γιατρούς ή τους νοσηλευτές ή αυτούς που στύβουν τα μυαλά τους μέσα στα εργαστήρια για να βρουν τη γιατρειά.
Είναι δύσκολο πράμα και για αυτούς που πρέπει να γεμίσουν τη σκαλέτα με ειδήσεις, με ρεπορτάζ, με περιεχόμενο. Ή να την αδειάσουν, από πράγματα που δεν πρέπει να φανούν.
Από την πρώτη στιγμή μέχρι το τέλος της περιπέτειας αυτής με τον κορωνοϊό (και με τις απαγορεύσεις για τις άσκοπες μετακινήσεις) κανείς νοήμων άνθρωπος δεν αμφισβητεί πως τα μέτρα έχουν ληφθεί με σκοπό την προστασία όλων μας. Άλλωστε η σύγκριση με τα στοιχεία άλλων χωρών για τη διασπορά του κορωνοϊού δείχνουν πως τα εν Ελλάδι μέτρα είναι αποτελεσματικά.
Όμως, παρότι έχει περάσει πάνω από μήνας από τη μέρα που τα μέτρα επιβλήθηκαν και οι αρμόδιοι έχουν δει σχεδόν τα πάντα (περιπτώσεις, εξαιρέσεις, πονηριές, αβλεψίες των μετακινούμενων κλπ), όλη η ιστορία αρχίζει να φτάνει στα πρόθυρα της αυθαιρεσίας λόγω των ασαφειών που υπάρχουν. Ακόμη και τώρα, ένα μήνα μετά, ο τρόπος επαλήθευσης της παραβίασης της απαγόρευσης μετακίνησης δεν είναι και τόσο ξεκάθαρος όσο θα έπρεπε.
Για να τελειώνουμε μια και καλή, και από εδώ μέσα, θα σας πω την άποψή μου χωρίς περιστροφές σχετικά με την απόφαση του Eurogroup, που πολλοί (πολιτικοί και άλλοι, λάτρεις της σημερινής σαθρής ΕΕ) διαφημίζουν σαν κάτι καλό και θετικό για όλους μας:
– η συγκεκριμένη απόφαση ουδεμία σχέση με “αλληλεγγύη” έχει. End of discussion όσον αφορά αυτό το κομμάτι της κουβέντας. Είναι πολιτική απόφαση – συμβιβασμός, καθ’ υπόδειξη τεχνοκρατών που έχουν συγκεκριμένη οπτική για τέτοια θέμα και οι οποίοι το μόνο που κοιτάνε είναι οι αριθμοί. Δυστυχώς όμως οι αριθμοί αυτοί μας οδηγούν κατευθείαν σε περαιτέρω ύφεση, σε φτώχεια, σε ανεργία και σε αύξηση του δημόσιου χρέους.
Κοντός ψαλμός αλληλούια.
Δεν ψέλνουν μόνο οι επιδημιολόγοι. Ψέλνουν κι’ οι οικονομολόγοι.
Όταν με το καλό καβαντζάρουμε τον κάβο covid19 να δείτε που θα μας κοτσάρουν κάθε μέρα στις έξι τον αντίστοιχο οικονομολόγο “τσιόδρα” – κι αλοίμονό σας: οι οικονομολόγοι δεν ψέλνουμε μειλίχια και βυζαντινά σαν τους επιδημιολόγους. Είμαστε φάλτσοι, μίζεροι, γρινιάριδες κι’ άγαρμποι εμείς οι οικονομολόγοι.
Μεγάλη είναι λέει η ανησυχία που πολλοί εκφράζουν δημόσια για το αν τα κρούσματα του κορωνοϊού από τα 2 έφτασαν στα 102 ή από τα 1.000 στο 1.000.000.
Όταν η ανησυχία προέρχεται από αυτούς που πρέπει (δημόσιους οργανισμούς υγείας, νοσοκομεία, γιατρούς κλπ), τότε πάει κι έρχεται. Κατανοητό, ξέρουν τις αντοχές του συστήματος που υπηρετούν και στο οποίο όλοι βασιζόμαστε και απευθυνόμαστε όταν παραστεί ανάγκη. Γιατί αυτό το σύστημα βρίσκεται στην “πρώτη γραμμή”, αυτό είναι το μόνο που μπορεί να αντιμετωπίσει ενεργητικά και στα ίσια την αρρώστια.