Όποτε μιλάμε για το μέλλον της χώρας, θα ήταν φρόνιμο και σίγουρα πιο έντιμο να μιλάνε όλοι με ανοιχτά χαρτιά και με τη δέουσα σοβαρότητα.
Η χώρα, με βάση όσα έχουμε δει και ακούσει όλα αυτά τα χρόνια (από την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου), δεν πρόκειται να ξεφύγει από τον σφιχτό εναγκαλισμό των “δανειστών” της. Αγκαλίτσα θα πηγαίνουμε. Αν θέλετε να το κάνουμε και λίγο πιο… hard, καροτσάκι θα μας πηγαίνουν για τα επόμενα 50 χρόνια, τουλάχιστον.
Δεν θα ξεφύγουμε από την κατάσταση αυτή παρά μόνο αν αποφασίσουν οι ίδιοι οι… “σωτήρες” μας να εγκαταλείψουν την επιχείρηση της “σωτηρίας” (ή αν εμείς διαπραγματευτούμε καλύτερους όρους – πράγμα που δεν θα το δεχθούν ποτέ!) ή αν εμείς το πάρουμε απόφαση κάποια μέρα και προχωρήσουμε συνειδητά και συντεταγμένα σε ευθεία και βαθιά ρήξη – μια και καλή, γιατί πισωγυρίσματα δεν θα έχει.
Τα οξύμωρα χτύπησαν ταβάνι τις ημέρες που πέρασαν, τόσο εντός όσο και εκτός.
Τώρα πως γίνεται το Ελληνικό Δημόσιο να αγνοεί επί δεκαετίες ένα δωμάτιο (γεμάτο με έγραφα) στο πιο κεντρικό και πιο πολυσύχναστο κτήριο του αλλά ταυτόχρονα να απαιτεί από τους ιδιώτες την καταγραφή μέσα σε σφιχτές προθεσμίες της προσθήκης ενός καμπινέ ή μιας τζαμαρίας αλουμινίου σε ένα μπαλκόνι (και μάλιστα να τους απειλεί και με πρόστιμα ή να τους βάζει να τα… “τακτοποιήσουν” – όχι “νομιμοποιήσουν”, για να μπορεί να τους τα πάρει ξανά μετά από 10 χρόνια), αυτό είναι ένα από τα μυστήρια του Ελληνικού Σύμπαντος…