Όποτε μιλάμε για το μέλλον της χώρας, θα ήταν φρόνιμο και σίγουρα πιο έντιμο να μιλάνε όλοι με ανοιχτά χαρτιά και με τη δέουσα σοβαρότητα.
Η χώρα, με βάση όσα έχουμε δει και ακούσει όλα αυτά τα χρόνια (από την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου), δεν πρόκειται να ξεφύγει από τον σφιχτό εναγκαλισμό των “δανειστών” της. Αγκαλίτσα θα πηγαίνουμε. Αν θέλετε να το κάνουμε και λίγο πιο… hard, καροτσάκι θα μας πηγαίνουν για τα επόμενα 50 χρόνια, τουλάχιστον.
Δεν θα ξεφύγουμε από την κατάσταση αυτή παρά μόνο αν αποφασίσουν οι ίδιοι οι… “σωτήρες” μας να εγκαταλείψουν την επιχείρηση της “σωτηρίας” (ή αν εμείς διαπραγματευτούμε καλύτερους όρους – πράγμα που δεν θα το δεχθούν ποτέ!) ή αν εμείς το πάρουμε απόφαση κάποια μέρα και προχωρήσουμε συνειδητά και συντεταγμένα σε ευθεία και βαθιά ρήξη – μια και καλή, γιατί πισωγυρίσματα δεν θα έχει.
Οπότε, για να καταλήγουμε:
ούτε καθαρή έξοδος πρόκειται να υπάρξει, ούτε η χώρα θα επιστρέψει στην κανονικότητα (αν κανονικότητα ήταν η Ελλάδα των κολλητών, των ημετέρων, της λαμογιάς, της αναξιοκρατίας κλπ κλπ), ούτε και θα βγούμε από τα Μνημόνια – ακόμη κι αν κόψουν και 100 δισ. ευρώ από το χρέος.
Είτε τρεις είτε πενήντα τρεις επισκέψεις να κάνουν κάθε χρόνο τα λεγόμενα “τεχνικά κλιμάκια” στην Ελλάδα, το θέμα είναι πως θα είμαστε υπό επιτήρηση… Ας είμαστε επιτέλους καθαροί, ας αναφερόμαστε στην κατάσταση με τον τρόπο που πρέπει και ας βάζουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.
Με τον Ερντογάν δίπλα και τους “δανειστές” επάνω από το κεφάλι μας το μόνο το οποίο τώρα χρειαζόμαστε είναι κλαρινομαγκιές, παραμύθιασμα και κακές εκτιμήσεις.