Κατηγορία: γνώμη – σχόλιο επικαιρότητας

Με τον Φούχτελ συναντήθηκε ο αντιπεριφερειάρχης Ημαθίας Κώστας Καλαϊτζίδης στη Γερμανία.
Με τον γνωστό Φούχτελ. Και για το γεγονός αυτό εστάλη δελτίο τύπου από την Π.Ε. Ημαθίας (δείτε το ΕΔΩ τη σχετική ανάρτηση), στο οποίο αναφέρονται σε γενικές γραμμές τα θέματα που συζητήθηκαν μεταξύ του Φούχτελου και του Κώστα Καλαϊτζίδη.
Ο ρόλος και τι ακριβώς θέλει να κάνει ο Φούχτελ και η παρέα του Βερολίνου στην Ελλάδα είναι γνωστά από παλιά (για τους νέους στο θέμα, ρίξτε μια ματιά ΕΔΩ ή ψάξτε για σχετικές ειδήσεις το διαδίκτυο) ενώ τα έχουν επισημάνει ακόμη και Έλληνες δημοσιογράφοι που ζουν στη Γερμανία δεκαετίες τώρα, ήδη από το 2012 (δείτε ΕΔΩ).

Το θέμα είναι αν εξακολουθεί και τα κάνει ακόμη.
Οπότε ο Κώστας Καλαϊτζίδης θα πρέπει να έχει τα… χέρια στις τσέπες και τα μάτια 14 όταν μιλάει με τύπους όπως ο Φούχτελ, των οποίων το όραμα – σε συνεργασία με παρελθούσες Κυβερνήσεις – είναι συγκεκριμένο:

• Περισσότερα “Φούχτελου το ανάγνωσμα…”

Το καλύτερο;;; “Ξαμολύστε τα” έξω, να βρουν τους φίλους τους, να κάνουν ποδήλατο, να κάνουν χάλια τα ρούχα τους με λάσπες, να παίξουν. Αλλιώς αυτό που θα ζήσουν ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ παιδική ηλικία…

Πολλούς γονείς τους έχει πιάσει μια… μανία τελευταία να κάνουν τα φυντάνια τους “γκουρού της πληροφορικής”.
Ειρωνευόμαστε φυσικά! Πολλοί δίνουν στα μικρά ένα τάμπλετ ή τα αφήνουν ώρες ατέλειωτες μπροστά στην τηλεόραση και πίνουν τον καφέ τους αμέριμνοι (για το τι μπορεί να βλέπουν εκείνη την ώρα τα μικρά) ή κάνουν καμιά δουλειά στο σπίτι. Μετά, όταν θα έρθει η ώρα να ξεκουραστούν και οι ίδιοι, κάνοντας μια βόλτα στο ιντερνετ, διαβάζουν για τον κάθε είδους ανώμαλο που έχει συλληφθεί για αποπλάνηση παιδιών και για ασθένειες ή για μαθησιακά μειονεκτήματα που συνδυάζονται από τους ειδικούς με την υπερβολική χρήση υπολογιστών και τάμπλετ. Και κουνάνε το κεφάλι…
Διαβάστε ΕΔΩ, και την επόμενη φορά που θα ξαναφήσετε τα μικρά σας μόνα τους, παρέα με ένα “παράθυρο” στο άγνωστο ξανασκεφτείτε το.

Συντάκτης:  Τάσος Παππάς – efsyn.gr

Αυτές οι λαϊκές παροιμίες πόσο εύστοχες είναι! Μερικές, για να μην είμαστε υπερβολικοί. Για παράδειγμα μου έρχεται στο μυαλό το “δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις”.

Σε ποιους αναφέρομαι; Στον Ντάισελμπλουμ με το πλαστό διδακτορικό που μας δίνει μαθήματα οικονομίας, ενώ ως υπουργός Οικονομικών της χώρας του ακύρωσε πρόσφατα ως ασύμφορη την ιδιωτικοποίηση δημόσιου φορέα. Αυτός λοιπόν ο τύπος μάς πιέζει παρέα με τους άλλους αξιωματούχους να πουλήσουμε κοψοχρονιά επιχειρήσεις του δημοσίου για να υλοποιήσουμε τα προαπαιτούμενα.

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ, στην “Εφημερίδα των Συντακτών”.

Τελικά ο συμβολισμός της γραβάτας που δώρισε ο Ρέντσι στον Τσίπρα είναι διττός:

• είτε πραγματικά του έκανε πλάκα επειδή δεν πρόκειται να τη φορέσει ποτέ
• είτε ο Ρέτσι διαβάζει κανά βουλωμένο γράμμα και περιμένει κάποια στιγμή να δει τον Τσίπρα με τη γραβάτα…

“Ο Ιζνογκούντ είναι ο Μεγάλος Βεζίρης του χαλιφάτου κι έχει βάλει ως μοναδικό στόχο στη ζωή του να εκθρονίσει τον Χαρούν Ελ Πασάχ (Haroun El Poussah), ο οποίος και είναι ο Χαλίφης. Είναι αρκετά γνωστή η συνεχώς επαναλαμβανόμενη φράση του Ιζνογκούντ, “Θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη!” (“Je veux devenir calife à la place du calife !”).”

Αυτά από τη Βικιπαίδεια. Μήπως όμως θα έπρεπε να μπει και κανά ερωτηματικό στο τέλος;; Δηλαδή να γίνει “Je veux devenir calife à la place du calife ??”

Η διαφοροποίηση που δείχνουν πρωτοκλασσάτα και μη στελέχη της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας σε σχέση με την ιστορία που δημιουργήθηκε στην παράδοση-παραλαβή του Μεγάρου Μαξίμου (με τον πρώην πρωθυπουργό να αφήνει τα κλειδιά κάτω από το χαλάκι φεύγοντας και να μην τον περιμένει, έστω και για το τυπικόν της υπόθεσης) δείχνει πως η επόμενη ημέρα στο κόμμα της αξιωματική αντιπολίτευσης δεν θα είναι και τόσο ανώδυνη και ήρεμη.

(αν τα υπουργεία “παραδωθούν” με παρόντες τους υπουργούς, τότε οι συμβολισμοί θα είναι ενδεικτικοί και της κατάστασης που θα υπάρξει στο κόμμα στη συνέχεια, αφού όσοι διαφοροποιούνται αναφέρουν πως η ιστορία του Μαξίμου δεν συμπίπτει με όσα η παράταξη πρεσβεύει).

Αναμένονται ριζικές αλλαγές, με το που θα ανοίξουν φυσικά οι διαδικασίες…

Μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, αυτό που ακολουθεί – αν όλα λειτουργήσουν ομαλά σε ένα κόμμα – είναι η αυτοκριτική (που δεν την κάνει πραγματικά κανένα!) και ένα συνέδριο στο οποίο αυτοί που έχουν απομείνει να ασχοληθούν με την πολιτική απαιτούν ανανεώσεις (που ίσως γίνουν, ίσως και όχι) στα πρόσωπα.
Βλέπεις, είναι αυτό που λένε “η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, η ήττα μόνο έναν” – λες και για την ήττα ενός κόμματος ή την υποχώρηση των ποσοστών φταίει μόνον ένας και οι υπόλοιποι (υπουργοί, βουλευτές, στελέχη κλπ) ήταν εξαφανισμένοι και αμέτοχοι στις αποφάσεις.
Στο δια ταύτα: πολλά ακούγονται ήδη για την επόμενη ημέρα στη Νέα Δημοκρατία. Μέχρι και για επιστροφή του – επί χρόνια άφωνου – Καραμανλή κάνουν λόγο πολλοί.

Όμως, με Τσίπρα απέναντι ο πρώην πρωθυπουργός φαντάζει “μεγάλος” στα 58 του χρόνια.

Χαμός από το πρωί, με την επιλογή του Τσίπρα να μη δώσει θρησκευτικό όρκο αλλά πολιτικό. Τώρα, τι μπορεί να σημαίνει το “πολιτικός όρκος” είναι και αυτό κάτι που πρέπει να συζητηθεί.

Ο Τσίπρας είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που ορκίστηκε με πολιτικό όρκο (και ο νεότερος σε ηλικία από σύστασης ελληνικού κράτους) και μεταξύ σοβαρού και αστείου καλά έκανε και απέφυγε τον θρησκευτικό όρκο, τον οποίο είχαν κάνει κουρελόχαρτο πολλοί από τους προκατόχους του. Άλλα ορκίζονταν πως θα κάνουν και τελικά άλλα έπρατταν.

Ίσως τελικά, αν δει κανείς την ουσία και όχι τους τύπους, ο Τσίπρας μπορεί και να προστάτευσε (στην πρώτη του δημόσια κίνηση μετά την εκλογή του) έναν θεσμό που είναι σημαντικός για τον Ελληνισμό και ο οποίος υπέφερε από τους γιαλαντζί όρκους και τις κολλεγιές κάθε είδους – κυρίως οικονομικοψηφοθηρικής φύσης – μεταξύ πολλών πολιτικών και πολλών ιερωμένων.

Πολύς ο λόγος για την τύχη της ΕΒΖ. Γιατί το… μαγαζί, όπως πάει το θέμα θα κλείσει – και αυτό είναι απλά θέμα χρόνου.
Διαχρονικό και διακομματικό το “έγκλημα”, αφού επρόκειτο περί επιχείρησης που είναι (ή έστω “ήταν”) μονοπωλιακή ενώ το προϊόν που παράγει είναι βασικό διατροφικό αγαθό, άρα δεν υπήρχε περίπτωση η ζήτησή του να μηδενιστεί ή έστω να πέσουν οι πωλήσεις κοντά στο μηδέν.
Η όλη αντιμετώπιση (από την αρχή έως το τέλος) της επιχείρησης από κυβερνήσεις, υπουργούς, απεσταλμένους στην ΕΕ που παραχωρούσαν δικαιώματα, πολιτικούς “παράγοντες” της τοπικής σκηνής καθώς και από αποτυχημένους πολιτευτάδες της κακιάς ώρας που επί δεκαετίες τους διόριζαν προέδρους και διευθυντές (ενώ στην καλύτερη θα έπρεπε να τους τοποθετήσουν σε αντίστοιχες θέσεις σε κανά συνοικιακό μπακάλικο) αποτελεί επίσης “έγκλημα”.