Κατηγορία: γνώμη – σχόλιο επικαιρότητας

Δεν είναι χαζοί – ούτε οι μεν ούτε οι δε: οι δικοί μας κατέθεσαν ήδη το αίτημα για την εξάμηνη επέκταση της δανειακής σύμβασης με ταυτόχρονη δέσμευσή τους για δημοσιονομική ισορροπία ενώ η ΕΕ φαίνεται αναφέρει πως το ελληνικό αίτημα “ανοίγει το δρόμο για ένα λογικό συμβιβασμό”.
Τι θα βγει από την έκτακτη συνεδρίασή του Eurogroup της Παρασκευής είναι άγνωστο.

Αυτό όμως που μετρά είναι άλλο: η ΕΕ, έτσι όπως λειτουργεί σήμερα είναι αναγκασμένη εκ των πραγμάτων να επιστρέψει (θέλει-δεν θέλει) στην παραδοσιακή μέχρι πριν από λίγα χρόνια διαδικασία των συμβιβασμών. Και αυτό δεν το αναφέρουμε επειδή υπάρχει ελληνικό αίτημα σε εξέλιξη. Σήμερα είναι ελληνικό, αύριο θα είναι ιταλικό κ.ο.κ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει σαφώς χάσει τον προσανατολισμό της και θα πρέπει να επιστρέψει στις παραδοσιακές αξίες επάνω στις οποίες οικοδομήθηκε.

Η τεράστια… επιτυχία που επί καιρό διαφημίζονταν και φέρει την ονομασία “αγωγός φυσικού αερίου TAP” έχει και συνέχεια.
Μέσα από τον συγκεκριμένο αγωγό (ακόμη και από την Ημαθία διέρχεται, σε μήκος 3-4 χιλιομέτρων στο βορειότερο σημείο της. Δείτε ΕΔΩ σχετικά) το αζέρικο αέριο θα πηγαίνει στη δυτική Ευρώπη.

Η συμφωνία για τον ΤΑΡ δεν ήταν και καμιά τρελή επιτυχία. Παρά τα πανηγύρια και τις δηλωσάρες ήταν μια συμφωνία που ουδεμία ωφέλεια έχει για τη χώρα αφού, αν εξαιρέσεις όλα τα άλλα ακόμη οι ειδικοί ψάχνουν π.χ. την ωφέλεια από καταβολή τελών διέλευσης (μέχρι τον αιώνα τον άπαντα να ψάχνουν δεν πρόκειται να βρουν τίποτε!!!)
Ο Λαφαζάνης πήγε μέχρι Αζερμπαϊτζάν μεριά για να συζητήσει και για το θέμα, αλλά βρήκε κλειστές πόρτες από τους Αζέρους. Τρία ζητήματα έθεσε, τρία όχι έλαβε.

Άλλος “κόβει” γράμματα, άλλος βάζει επιπλέον!

Όχι πως όποιος διαβάζει “Περισκόπηση” διαβάζει Μπαμπινιώτη, Τριανταφυλλίδη και Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση μαζί. Όοοοχι!

Μια χαρά έχουμε και εμείς τα φάουλ μας – και μάλιστα πολλά σηκώνουν μέχρι… πέναλτι.

Αλλά το “Δευττέρα” σήμερα το πρωί στην τηλεόραση έβγαζε μάτια!!

Αν είναι τελικά αλήθεια αυτό που τις τελευταίες ώρες λέγεται πως είπε ο Φινλανδός πρωθυπουργός για τη διαπραγμάτευση μεταξύ Ελλάδας και δανειστών, τότε πρόκειται περί ενός ακόμη λαμπρού δείγματος της… αλληλεγγύης που επιδεικνύουν οι χώρες της μεγάλης ευρωπαϊκής “οικογένειας”.

“Διαρροές” πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν.

Γιατί πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν δημοσιογραφάρες πρόθυμες για όλα αλλά και ο φόβος αυτών που λαμβάνουν αποφάσεις ότι αυτά που αποφάσισαν θα βρουν αντίσταση όταν θα έρθει η ώρα της εφαρμογής.

Φυσικά, μια “διαρροή” είναι επιθυμητή όσο τίποτε άλλο, όταν τα πράγματα είναι δύσκολα ή όταν πρέπει να στριμωχτεί ο συνομιλητής…

Σημαντική ημέρα η σημερινή για την πορεία της χώρας τις επόμενες δεκαετίες.
Όσο κι αν θέλουν να στρογγυλεύουν κάποιοι τα πράγματα (εντός ή και εκτός Ελλάδας, ο καθένας λόγω της οπτικής γωνίας με την οποία αντιμετωπίζει το θέμα), οι δυσκολίες υπάρχουν. Μπορεί όμως να μην είναι και τόσο ανυπέρβλητες, όσο θέλει π.χ. να τις παρουσιάζει η παρέα του Βερολίνου.

Ξεκινά – και επίσημα – μια διαπραγμάτευση που θα οδηγήσει, αν ευοδωθεί, σε κάποια άλλη διαπραγμάτευση (που θα έχει να κάνει τελικά με το ίδιο το χρέος και όχι με την οποιαδήποτε πίστωση χρόνου που ζητάει σήμερα η Κυβέρνηση για να παρουσιάσει σχέδιο βιώσιμο που θα ξεπληρώσει τους δανειστές αλλά και που δεν θα καθιστά τη χώρα έρμαιο των τελευταίων).

Τελικά, αυτό το φάντασμα του “grexit”, το οποίο επανέφεραν στην επικαιρότητα τα στημένα διεθνή ΜΜΕ πόσο επώδυνο είναι και για ποιον θα είναι επώδυνο σε βάθος χρόνου;

Αν αφήσουμε στην άκρη τις βαθυστόχαστες οικονομικές αναλύσεις και εκτιμήσεις, τότε το σίγουρο είναι πως αυτός (Βαρουφάκης ή Σόιμπλε) που έχει κερδίσει στον πρώτο γύρο είναι ο Έλληνας ΥΠΟΙΚ.
Δεν μιλάμε για νίκη με ουσία, αλλά για νίκη που μπορεί να επιφέρει ουσιαστικό αποτέλεσμα στη συνέχεια. Οι επισκέψεις του Τσίπρα και του Βαρουφάκη σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έχουν αλλάξει ελαφρώς υπέρ της Ελλάδας το κλίμα στην κοινή γνώμη των χωρών που έχουν δανείσει την Ελλάδα (παρά τις περί του αντιθέτου προσπάθειες των ΜΜΕ εκάστης χώρας, να φανεί για μια ακόμη φορά πως η Ελλάδα θέλει να τους φάει τα λεφτά τους).
Φτάνει όμως αυτό; Φτάνει η “κοινή γνώμη”; Σίγουρα όχι!
Όμως, και μόνο το γεγονός ότι η Ελλάδα συζητείται παντού, αυτή τη φορά όχι ως ένα άβουλο κράτος-ζήτουλας αλλά ως ένα κράτος που προσπαθεί να σώσει από την εξαθλίωση την κοινωνία του, είναι και αυτό κάτι. Μια πίεση για όσα μπορεί να δεχθούν οι ξένες κυβερνήσεις τη βδομάδα αυτή, αν τελικά δεχθούν κάτι…

Από τη μια ο Τσίπρας και η Ελλάδα, που τολμούν να πουν στο Βερολίνο πράγματα που δεν τα διανοούνταν οποιοσδήποτε μέχρι πριν από λίγο καιρό.
Από την άλλη οι Κυβερνήσεις σε διάφορες χώρες – ειδικά σε αυτές που είναι μέσα με το κεφάλι (κι ας μην θέλουν να το παραδεχθούν δημοσίως), όπως η Γαλλία και η Ιταλία.
Το παίζουν “σκληρές” και παρά το τεράστιο χρέος που έχουν και τη φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού τους ακόμη κάνουν παιχνίδια. Άσχετα αν καταδικάζουν στο εσωτερικό τους τις πολιτικές λιτότητας.
Μήπως όμως έχουν άλλα στο κεφάλι τους; Γιατί να μη σκεφτεί κάποιος πως προσπαθούν να πουλήσουν “βοήθεια” στο Βερολίνο, ούτως ώστε να τύχουν άλλης συμπεριφοράς όταν έρθει η ώρα των διαπραγματεύσεων για την αντιμετώπιση των δικών τους χρεών;;