Ακριβώς όπως τα λέει ο τίτλος: χρωστάμε πιο πολλά και είμαστε κι απ’ τους πιο φτωχούς!
Σύμφωνα με ανάλυση του ΣΕΒ που βασίστηκε σε μελέτη του ΟΟΣΕ που τιτλοφορείται “How’s Life” η κατάσταση είναι όπως περιγράφεται παραπάνω.
Κάθε Έλληνας χρωστάει στους… “δανειστές” περίπου 29.700 ενώ είμαστε στον πάτο της λίστας (35η θέση) αναφορικά με τη βιωσιμότητα του επιπέδου ευημερίας της χώρας μας στο μέλλον.
Αυτός είναι ο μέσος όρος που θα μπορούσαμε να τον πούμε και “κατά κεφαλήν χρέος”. Τριάντα χιλιάρικα! Κι ας είναι η κόρη του φίλου μου του Βασίλη που γεννήθηκε προχτές ή μια γιαγιά 101 χρόνων που ζει σε κάποιο χωριό στην Πίνδο ή σε μια βραχονησίδα στο Αιγαίο.
Οι σημερινοί 80άρηδες τα θυμούνται λόγω του ότι τα έζησαν, κάπου στη δεκαετία του 1960.
Γενικότερες εξελίξεις στην τοπική πολιτική σκηνή δρομολογεί η πρώτη συγκέντρωση υποψηφίου δημάρχου μέσα στο εκλογικό 2019.
Θλίψη αλλά ουδεμία έκπληξη μου προκάλεσε η ανάγνωση της είδησης ότι σε κάποια εκκλησία ιερέας αρνήθηκε να τοποθετήσει τον γνωστό σε όλους μας “κουμπαρά του Χαμόγελου του Παιδιού” – και μάλιστα ενώ το είχαν ζητήσει συγγενείς ανθρώπου που απεβίωσε, ώστε τα λεφτά αντί για στεφάνια να πάνε στην οικονομική ενίσχυση ενός οργανισμού όπως το Χαμόγελο του Παιδιού.
Πολλές φορές όποτε εμείς οι πολίτες συζητούμε για τη στάση πολιτικών και πολιτικής θεωρούμε ότι η “σταθερότητα” σε μια σειρά από ενέργειες είναι το σωστό και το ζητούμενο, αφού αυτή είναι που δίνει μια αίσθηση σιγουριάς, συνέχειας, αξιοπιστίας.
Μετά από σήριαλ της…. γουρουνοχαράς, έρχεται σύντομα στις οθόνες μας και το άλλο ετήσιο σήριαλ. Αυτό της κοπής της πίτας.
Έχουν μεγάλη πλάκα κάποιοι πρώην που τέτοιες μέρες βγαίνουν (αυτό δεν είναι απαραίτητο, αλλά συνήθως τέτοιες μέρες “χτυπάνε”…) και με έναν δεκάρικο δίνουν οδηγίες προς ναυτιλλομένους!
Οι “αναθεωρημένοι σχεδιασμοί”, ο αναθεωρημένος ρόλος των Δήμων και η (απαιτούμενη) νέα θεώρηση των πραγμάτων από τους ψηφοφόρους