Συνακρόαση (η) {-ης κ. -άσεως | -άσεις, – άσεων} 
1. το να ακούει κανείς κάτι μαζί με άλλους
2, (ειδικότ.) το να ακούει κανείς τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις άλλων προσώπων είτε λόγω βλάβης των γραμμών είτε λόγω συνειδητής επέμβασης στο δίκτυο.
– συνακροατής (ο) {μεσν.}, συνακροάτρια (η), συνακρόωμαι ρ. {αρχ.} {-άσαι}
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β΄ έκδοση, Γ΄ ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 1695
.
Απούντο
επιρρ.: ελλην. Ακριβώς – ακριβώς πάνω στην ώρα που είχε οριστεί : δώσαμε ραντεβού στις δυο και ήρθε ~
[ΕΤΥΜ. < ιταλ. “appunto” = αμέσως, αυτοστιγμεί (<punto “στιγμή, σημείο” < λατ. Punctum)]
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β΄ έκδοση, Γ΄ ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 259
Μεταρσιώνω
ρ. μτβ {μεταρσίω-σα, -θηκα, -μένος} προκαλώ ψυχική ανάταση, εξυψώνω (την ψυχή και το πνεύμα): “ο μεταμελημένος πιστός έβγαινε μετραρσιωμένος από το εξομολογητήριο” (εφημ.). ΣΥΝ ανεβάζω, εξυψώνω
– μεταρσίωση (η) [1887], μεταρσιωτικός, -ή, -ό
[ΕΤΥΜ. < αρχ. Μεταρσιῶ (-όω) < μετάρσιος “ο αιωρούμενος ψηλά στον αέρα” < μετάρτ-ιος < μέτ-αρ-τος < μετ(α)- + ἀείρω “υψώνω”.]
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β΄ έκδοση, Γ΄ ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 1086
