Προφανώς κάποιοι δεν έχουν αντιληφθεί, 51 χρόνια μετά, ότι το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 δεν ήταν “εθνοσωτήριο” ή κάτι τέτοιο, αλλά ήταν μια ξεκάθαρη κατάλυση της νομιμότητας και μια προσπάθεια να μην γίνουν οι προγραμματισμένες για τις 28 Μαΐου του ίδιου έτους εκλογές. Δηλαδή φίμωση της λαϊκής έκφρασης! Και μάλιστα με προφάσεις που ποτέ δεν αποδείχθηκαν, ούτε καν κατά τη διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας.
Αν κάποιος δει το θέμα επιδερμικά (όπως συνηθίζεται να κάνουν τα τελευταία χρόνια τα ΜΜΕ, για να είναι “εύπεπτα” τα θέματα από τον αναγνώστη/θεατή) και χωρίς να μπει σε λεπτομέρειες που σχετίζονται με τον κοινωνικό – πολιτικό γύψο στον οποίο έβαλαν οι συγκεκριμένοι στρατιωτικοί τη χώρα (αλλά και τις διώξεις που το καθεστώς των συνταγματαρχών εξαπέλυσε κατά οποιουδήποτε θεωρούσε επικίνδυνου για αυτό), θα αντιληφθεί εύκολα ότι το πραξικόπημα του ‘67 μόνο δεινά έφερε στη χώρα: από την καθυστέρηση στο χρόνο ένταξης της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες μέχρι τα βάσανα της Κύπρου.