Κατηγορία: άρθρα

του Μιχ. Ιγνατίου (από το mignatiou.com)

Ξαφνικά χθες, η κατοχική δύναμη Τουρκία, προχώρησε σε κλιμάκωση της έντασης στην κυπριακή ΑΟΖ, και ενώ από την ημέρα της άφιξης του γεωτρύπανου της γαλλικής εταιρείας TOTAL είχε κρατήσει, θα έλεγα, χαμηλούς τόνους. Πέραν μερικών ανώδυνων προκλήσεων, η κατοχική δύναμη ήταν προσεκτική στις αντιδράσεις της, διότι αντιλήφθηκε γρήγορα ότι δεν έχει απέναντι της την Κυπριακή Δημοκρατία.

Η Άγκυρα προχώρησε χθες σε δύο επιθετικές ενέργειες στις οποίες πρέπει να δώσουμε μεγάλη σημασία -και πιστεύω ότι στην Αθήνα και τη Λευκωσία σήμανε «συναγερμός»:

Διαβάστε όλο το άρθρο ΕΔΩ, στο mignatiou.com

Το «παράλληλο νόμισμα» είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην νομισματική ιστορία, με πολλές μορφές. Οι επιπτώσεις του εξαρτώνται από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε περίπτωσης. Στη χώρα μας εμφανίστηκαν τρεις κυρίως προτάσεις παράλληλου νομίσματος.

Η πρόταση Μάγιερ
Η πρώτη και πλέον συνεκτική ήταν του Τόμας Μάγιερ, οικονομολόγου της Ντόιτσε Μπανκ, ο οποίος πρότεινε το «παράλληλο G-euro». Η ελληνική κυβέρνηση θα έκανε ορισμένες πληρωμές συντάξεων, μισθών και άλλων υποχρεώσεων όχι σε «κανονικά ευρώ» της ΕΚΤ, αλλά σε ειδικά χρεόγραφα που θα είχαν ως λογιστική μονάδα το «ελληνικό ευρώ», ή G-euro. Οι επιχειρήσεις θα ήταν επίσης υποχρεωμένες να πληρώσουν ένα μέρος του μισθού των εργαζομένων σε «ελληνικό ευρώ». Η ισοτιμία έκδοσης θα ήταν 1:1, αλλά γρήγορα θα υπήρχε υποτίμηση ως προς το «κανονικό ευρώ».

Δημοκρατικά, ωραία, ευάερα, ευήλια, δημιουργημένα σε συνθήκες διαδικτύου, κάποια ήδη με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (μικρή αλλά υπαρκτή και πολλές φορές με κομβικό ρόλο) και κυρίως με προοπτικές για άνοδο στην εξουσία. Επί της ουσίας κάπως έτσι θα μπορούσαν να περιγραφούν πολλά από τα κινήματα που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια (από το 2008-2009 και μετά) σε διάφορες χώρες της Ευρώπης.

Είναι όμως όλα τόσο καλά καμωμένα και ειδυλλιακά;; Έλα που δεν είναι!

Σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες τα κινήματα αυτά παρέμειναν μακριά από κόμματα που δεν τα κατάπιαν και δεν τα χρησιμοποίησαν. Ανέπτυξαν δράση, απέκτησαν οργάνωση, δομή και κατάφεραν να έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

γράφει ο Τάσος Τασιόπουλος

Έγινε πια κατανοητό ότι οι δήμοι, είναι απόλυτη ανάγκη, να γίνουν ικανοί να αυτοδιοικούνται και να αυτοπροικοδοτούνται με κάθε απαραίτητη υπηρεσία, και κυρίως με την υπηρεσία καθαριότητας, γιατί χωρίς αυτήν είναι βέβαιο ότι είναι καταδικασμένοι στην αδυναμία παροχής κάποιων υπηρεσιών που είναι τόσο αναγκαίες.

Αν ο κάθε δήμαρχος εξακολουθεί να είναι υποχρεωμένος για καθετί, από έναν διορισμό ή από μια πρόσληψη και η επανεκλογή του εξαρτάται αποφασιστικά από αυτόν τον διορισμό ή την επαναπρόσληψη, είναι αυταπάτη να ελπίζει ο δημότης ότι οι τοπικές αυτοδιοικήσεις θα γίνουν πραγματικά αυτόνομες.

γράφει ο Τ. Μπαρτζώκας

Την ώρα που στα Πανεπιστήμια της Χώρας, διαπιστώνεται διακίνηση ναρκωτικών και διάπραξη διαφόρων άλλων εγκληματικών πράξεων, που θέτουν σε άμεσο κίνδυνο την ασφάλεια και τη ζωή των φοιτητών.

Τη στιγμή που οι ίδιοι οι φοιτητές εκφράζουν κραυγή αγωνίας και ζητούν τη λήψη μέτρων, ο Υπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου χαρακτηρίζει όλα αυτά ως κινδυνολογία! Δηλώνει ότι «ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα θα δώσει τη λύση και οι διδάσκοντες, και όχι οι αστυνομικές αρχές», επιδεικνύοντας πρωτοφανή ανευθυνότητα και προκαλώντας το κοινό αίσθημα.

γράφει ο Τάσος Τασιόπουλος

Η χώρα μας διψούσε και ίσως διψάει ακόμα για αστικοδημοκρατικές αλλαγές, για δημοκρατική αναγέννηση και κοινωνικό εκσυγχρονισμό αλλά κάποιοι προσπαθούσαν και σχεδόν τα κατάφεραν να επιβάλουν βίαια τον εγωιστικό ετσιθελισμό τους χωρίς να παίρνουν υπ’ όψη τους ούτε τις πραγματικές ανάγκες, ούτε τις πραγματικές δυνατότητες. Αυτό γίνεται επειδή όταν ανοίξουν οι πόρτες της εξουσίας οι κυβερνώντες ξεχύνονται φορτωμένοι απληστία, αλαζονεία και ασίγαστο πάθος για τα πρωτεία.

Όμως αυτή η φουριόζα εφόρμηση στα γραφεία της εξουσίας κατακαίει τα πάντα, κατακαίει και εντιμότητα και συντροφικότητα και αλληλεγγύη και ίσως ίσως και καλές προθέσεις όταν αυτές υπάρχουν.

γράφει ο Κ. Λαπαβίτσας

Στις 18 Μαΐου η Βουλή έδωσε ισχύ νόμου στη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές, η οποία είχε τον τίτλο «Συμπληρωματικό Μνημόνιο Κατανόησης». Πρόκειται, λοιπόν, για ένα νέο Μνημόνιο που συμπληρώνει το καθοριστικό Τρίτο του Αυγούστου του 2015.

Αδυναμία πολιτικής σταθεροποίησης

Η ψήφιση του συμπληρωματικού Μνημονίου δείχνει καταρχήν την παντελή αποτυχία του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Για τα κυβερνητικά κόμματα δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτε –έχουν πλήρως εξαχρειωθεί. Ο εισηγητής της πλειοψηφίας ήταν βασικό στέλεχος των 53+, της κατά φαντασίαν «αντιμνημονιακής ψυχής» του ΣΥΡΙΖΑ. Κανένας από τους βουλευτές της συγκυβέρνησης δεν είχε το κουράγιο να αντιταχθεί, κάτι που έκαναν τόσοι άλλοι στα προηγούμενα Μνημόνια. Πρόκειται για μελανή κηλίδα στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς.

Γράφει ο Τάσος Μπαρτζώκας

Το βράδυ της 18ης Μαΐου ψηφίστηκε από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το 4ο Μνημόνιο. Ένα Μνημόνιο που περιλαμβάνει 5 δις μέτρα και θα καθορίσει με τον πιο αρνητικό τρόπο τη ζωή των Ελλήνων για τα επόμενα χρόνια. Το 4ο Μνημόνιο τελειώνει την ελληνική κοινωνία.

Και είναι για δύο λόγους τραγική αυτή η βραδιά. Ο πρώτος λόγος είναι προφανής. Γιατί χάνονται για κάθε Έλληνα από 1-3 συντάξεις, ακόμη και για το συνταξιούχο των 650 ευρώ και ένας μισθός ακόμη και για τον εργαζόμενο των 700 ευρώ, με τη μείωση του αφορολόγητου. Γιατί καταργείται η έκπτωση στις ιατρικές δαπάνες, μειώνεται το επίδομα θέρμανσης και καταργούνται η έκπτωση του 1,5% που γίνεται στην παρακράτηση των μισθωτών και των συνταξιούχων, καθώς και κοινωνικά επιδόματα.

Πολεοδομική και εποικιστική δραστηριότητα των Ελλήνων στην Ανατολή (μέρος β’)

γράφει ο Γρηγ. Γιοβανόπουλος

Στο πρώτο μέρος αυτής της μελέτης είδαμε την οικιστική δραστηριότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου από την Τρωάδα έως τον Ιαξάρτη με την Αλεξάνδρεια την Εσχάτη και τον Υδάσπη με τις Νίκαια και Βουκεφαλία, αλλά και τις εκβολές του Ινδού.

Ο Αλέξανδρος ίδρυσε σύμφωνα με τον Πλούταρχο 70 πόλεις και έβαλε τις βάσεις για την δημιουργία του Ελληνιστικού κόσμου αλλά και του Ελληνοβακτριανού και του Ελληνοϊνδικού που θα κυριαρχήσουν στην Ασία για πολλούς αιώνες.
Οι πόλεις αυτές ήταν κέντρα οικονομικής και πολιτιστικής δραστηριότητας με μεγάλη σχέση με το εμπόριο τη βιοτεχνία αλλά και τη γεωργία.

Στην κεντρική Ασία πριν την Ελληνική κατάκτηση υπήρχαν μικρές αγροτικές κοινότητες, αλλά μετά την έλευση των Ελλήνων αρχίζουν να δημιουργούνται πόλεις …

Προς τα πού βαδίζει η Τουρκία;

Καταιγισμός αναλύσεων στα Δυτικά ΜΜΕ ακολούθησε τη νίκη του Ερντογάν στο τουρκικό δημοψήφισμα. Η εικόνα ήταν του «μεγάλου χαμένου». Στην Ελλάδα έγινε λόγος για «Πύρρειο νίκη» και μερικοί διείδαν την απαρχή της στρατηγικής καθίζησης της Τουρκίας.

Η αντίδραση του Χρηματιστηρίου της Κωνσταντινούπολης ήταν πολύ διαφορετική, καθώς συνέχισε την ανοδική πορεία των τελευταίων δύο μηνών. Ούτε η τουρκική λίρα έδειξε ανησυχίες για το μέλλον. Η επιχειρηματική τάξη της Τουρκίας, σε αντίθεση με τους διεθνείς αναλυτές, εμφανίζεται ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα. Η αποδοχή του Ερντογάν από το στρώμα αυτό είναι το κρυφό μυστικό της επικράτησής του.

Είναι γεγονός ότι η πραγματικότητα καθώς ανανεώνεται διαρκώς, τείνει να παραπλανήσει εκείνον που την παρατηρεί και συνεπώς είναι πάρα πολύ εύκολο για τον οποιοδήποτε ευκολόπιστο, καθημερινά, να γεννιούνται νέες αυταπάτες.
Οι αιτίες βέβαια είναι πολλές, αλλά ας αρχίσουμε από ένα ιστορικό γεγονός.

Η “πρώτη φορά αριστερά” εφαρμόστηκε ως δοκιμή σε κρατικό επίπεδο, το 1917, και πραγματοποιήθηκε μέσα σε μια χώρα που βρίσκονταν τότε, σε κατάσταση υποανάπτυκτη και βέβαια με πολύ χαμηλό, τσαρικού καθεστώτος, μορφωτικό επίπεδο.

«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα….» που έλεγε ο Βάρναλης.
Γιατί μόνο με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας, σε κάθε επίπεδο άσκησης εξουσίας – από το τοπικό μέχρι το εθνικό επίπεδο.

Υπάρχουν δυο «δρόμοι» στην πολιτική, αν κάποτε θελήσει κανείς να ακολουθήσει πολιτική καριέρα θα πρέπει να τους θυμάται:
α) είτε συμβιβάζεσαι πλήρως με τους πάντες, έχοντας ως αποκλειστικό σκοπό σου την πολιτική σου επιβίωση και την ικανοποίηση των κάθε είδους ματαιοδοξιών ή κακών για το κοινό καλό σχεδίων που έχεις ή
β) χτυπάς το χέρι στο τραπέζι, έχοντας φυσικά εξαντλήσει όλα τα διαπραγματευτικά περιθώρια όποτε έχει να αντιμετωπίσεις «φίλους», εχθρούς, συνεργάτες, αντιπάλους.

Όταν κάποτε στην αρχαία Ρώμη ρώτησαν τον ΙΟΥΛΙΟ ΚΑΙΣΑΡΑ με ποιο τρόπο θέλει να πεθάνει, ο αυτοκράτορας απάντησε: “ προτιμώ έναν απροσδόκητο θάνατο”.

Όπως φαίνεται λίγα πράγματα έχουν τη δύναμη από μόνα τους να διαμορφώσουν την ιστορία και να βάλουν σε στέρεα βάση τα θεμέλια μιας καινούργιας εποχής, και ασφαλώς για την αρχαία Ρώμη ένα από αυτά ήταν το ότι ο ΚΑΙΣΑΡΑΣ αγνόησε τις προειδοποιήσεις που προέρχονταν από τους “ειδούς του Μαρτίου” δηλαδή “τα σημάδια του Μάρτη” και το όνειρο της γυναίκας του, ΚΑΛΠΟΥΡΝΙΑΣ – το οποίο αναφερόταν στην δολοφονία του – το οποίο επίσης δεν έλαβε υπ’ όψη του.