Κατηγορία: άρθρα

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Η σύγκρουση της Ρωσίας και της Δύσης για την Ουκρανία δεν θα σημάνει και την έναρξη του νέου «ψυχρού πολέμου», όσο και αν υποστηρίζουν το αντίθετο ακόμα και σοβαροί αναλυτές στην αμερικανική πρωτεύουσα, οι οποίοι περισσότερο ερεθίζονται με την ιδέα, παρά πιστεύουν ότι η Ουάσιγκτον και η Μόσχα θα επιστρέψουν στη δεκαετία του ’60.

Όταν ο Μπάρακ Ομπάμα και ο Βλαντιμίρ Πούτιν επιλέγουν να συνομιλούν για 90 λεπτά, και όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές γίνονταν διευθετήσεις για να μιλήσουν ξανά – το έκαναν την Παρασκευή- αυτό δείχνει πως θα εξαντλήσουν όλα τα περιθώρια που έχουν, και θα αναζητήσουν εύσχημους τρόπους για να ξεπεράσουν την κρίση, αν και η αμοιβαία υποχώρηση θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να επιτευχθεί.

Το Μάιο ολοκληρώνεται μια εποχή σοβαρότατων αλλαγών μέσα στο φεουδαρχικό σύστημα μιας ΟΜΑΔΑΣ κακομαθημένων και στυγνών επαγγελματιών που χωρίς προσόντα, χωρίς ήθος και χωρίς αξιοπρέπεια φρόντισαν με τη δημιουργία μιας κλίκας, μέσα και έξω από τους δήμους, να εκβιάζουν υποτακτικούς με σκουριασμένα ή συμβιβασμένα μυαλά ώστε να μοιράζουν με το αζημίωτο κομματιασμένα έργα σε συγγενείς και φίλους.

Έτσι καλλιεργήθηκε μια αντίληψη ότι ο Δήμος είναι λάφυρο προς λεηλάτηση και όσοι μέσα και έξω από το Δημοτικό Συμβούλιο ξεσκέπαζαν άνομα σχέδια αυτόματα έμπαιναν στο στόχαστρο τόσο μέσα στην αίθουσα των συνεδριάσεων όσο και στον φιλικό τύπο.

 Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Οι κεφαλαιακές ανάγκες των τεσσάρων συστημικών τραπεζών είναι εξαιρετικά σημαντικό θέμα για την ελληνική οικονομία. Είναι επίσης και «ευκαιρία» γιά εκβιασμό της κυβέρνησης από τα ξένα συμφέροντα. Ο τρόπος με τον οποίο δημοσιοποιήθηκε πρέπει να υποψιάσει τον Πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών, οι οποίοι για 24 ώρες –και μέχρι να ξεκαθαρίσει το θέμα στη συνάντηση των εκπροσώπων των δανειστών με τον κ. Προβόπουλο- είδαν να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.

Οσοι ασχολούνται με την οικονομία, λίγο-πολύ παίζουν παιγνίδια χρησιμοποιώντας τα ντόπια και τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Μέχρι να ασχοληθώ με τα θέματα αυτά, λόγω της εμπλοκής του ΔΝΤ στον μηχανισμό «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας, πίστευα ότι ο πολιτικός-διπλωματικός κόσμος ήταν ο πλέον βρώμικος στον πλανήτη.

Στην παράγραφο 1β (ιιι) του Άρθρου 56 της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας (Δικαιώματα, αρμοδιότητες και υποχρεώσεις του παράκτιου Κράτους στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) αναφέρεται κάτι πολύ …πονηρό: ότι το παράκτιο κράτος είναι υπεύθυνο για “την προστασία και διαφύλαξη του θαλάσσιου περιβάλλοντος”. Δηλαδή εάν η Ελλάδα διέθετε ΑΟΖ σήμερα – ΑΟΖ διαθέτει, ποιος έχει τα κότσια να προχωρήσει στην ανακοίνωση ότι θα την προστατεύει είναι το πρόβλημα! – δεν θα μπορούσαν οι Αμερικανοί να ρίξουν (dumping) χημικά απόβλητα στον θαλάσσιο χώρο δυτικά της Κρήτης.

.

Έτσι οι Αμερικανοί έχουν έναν επιπλέον λόγο να μην επιθυμούν η Ελλάδα να ανακηρύξει ΑΟΖ, πέραν της Τουρκίας και των συμφερόντων που έχουν αυτοί και οι γείτονες στη Μεσόγειο και σχετίζεται με τα πετρέλαια και τα αέρια…

Περισσότερα ΕΔΩ

Σ’ ένα εμπεριστατωμένο κείμενο του για τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, στις 15 Απριλίου του 2011 στην ιστοσελίδα Αιχμή, ο καθηγητής Μάριος Ευρυβιάδης τοποθέτησε τον τίτλο: «ΜΚΟ: Κρατικά Εργαλεία Προπαγάνδας, Ελέγχου και … Πλουτισμού». Πόσο μεγάλο δίκιο είχε…

Οι αναγνώστες γνωρίζουν ότι με το θέμα ασχολήθηκα πολλές φορές από τις φιλόξενες στήλες του περιοδικού και η ενασχόληση μου αυτή, μου δημιούργησε πολλά προβλήματα στον τόπο εργασίας μου, αφού όσοι «παρεξηγήθηκαν» με κατήγγειλαν στους προστάτες τους, όταν αντιλήφθηκαν ότι η έρευνα που κάναμε «άγγιζε» τις οργανώσεις και τους ίδιους.

Δεν πίστεψα ποτέ στο «θεσμό» των ΜΚΟ διότι ευρισκόμενος στην Ουάσιγκτον, όπου είναι βασική η πηγή της χρηματοδότησής τους, γνωρίζω…

δημοσιεύτηκε στο ethnos.gr

Έκπληκτοι με τη στάση της κυβέρνησης της Ισλανδίας δείχνουν οι δύο ανταποκριτές του βρετανικού πρακτορείου ειδήσεων Ρόιτερ στο Ρέικιαβικ, την πρωτεύουσα αυτού του νησιωτικού κράτους που βρίσκεται ανάμεσα στην ευρωπαϊκή και την αμερικανική ήπειρο. «Η εδώ κυβέρνηση αισθάνεται ότι μπορεί να αποφύγει τους διεθνείς επενδυτές απολαμβάνοντας ταυτόχρονα οικονομική ανάπτυξη» γράφουν οι Ρόμπερτ Ρόμπερτσον και Σάιμον Τζόνσον. «Η σκληρή στάση απέναντι στους πιστωτές παραμένει δημοφιλής στους ψηφοφόρους παρά τους ελέγχους στη ροή κεφαλαίων που εμποδίζουν τις ξένες επενδύσεις» παραδέχονται. «Τα χρέη των τραπεζών ούτε είναι ούτε θα γίνουν ποτέ δημόσιο χρέος!» δηλώνει απερίφραστα στο αμερικανικό οικονομικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Μπλούμπεργκ ο Ισλανδός πρωθυπουργός Σίγκμουντουρ Γκουνλόιγκσον.