Κατηγορία: άρθρα

Σήμερα οι πολίτες βιώνουν με το χειρότερο τρόπο την κατάρρευση του Συστήματος Υγείας. Συνεχίζουν ακόμη πιο έντονα τις θυσίες τους, πληρώνοντας υπέρογκους φόρους και εισφορές, χωρίς να υπάρχει ανταποδοτικότητα σε ένα από τα βασικότερα αγαθά, αυτό της υγείας. Η αναμονή για βασικές εξετάσεις, αλλά και για χειρουργικές επεμβάσεις, λόγω έλλειψης προσωπικού είναι πολύμηνη, θέτοντας στις περισσότερες των περιπτώσεων σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή των πολιτών.

Ιατρικό προσωπικό και νοσηλευτές καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, στερούμενοι αναγκαίων υλικοτεχνικών υποδομών, αλλά και προσωπικού. Οι φωνές απόγνωσης, προς το αρμόδιο Υπουργείο, φαίνεται να μην εισακούγονται, με έναν Υπουργό, που τα βλέπει «όλα καλά».

Στις αρχές του 2010, η Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) εισήλθε σε μια περίοδο κρίσης που υπέσκαψε την ύπαρξή της αλλά και την ύπαρξη της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αναταραχή αυτή αποτελεί συνέχεια της παγκόσμιας κρίσης του 2007-9 που ξέσπασε αρχικά στο χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ, και η οποία υποχώρησε σταδιακά στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και σε άλλα μέρη του κόσμου, μετά από αποφασιστικές κρατικές παρεμβάσεις που στόχευσαν, πρώτα και κύρια, στην προστασία των χρηματοπιστωτικών συμφερόντων.

Στην Ευρώπη όμως, η κρίση απέκτησε καταστροφικό χαρακτήρα και διάρκεια λόγω της δυσλειτουργικής ΟΝΕ. Στο τέλος του 2016 η Ευρωπαϊκή κρίση παραμένει ουσιαστικά ανεπίλυτη. Από τη σύστασή της, η δομή της ΟΝΕ ήταν ανεπαρκής και το μέλλον της επισφαλές. Αποτελεί μια ιστορική αποτυχία και είναι εμφανές πως δεν μπορούν να γίνουν πολλά, σε θεσμικό ή πολιτικό επίπεδο, ώστε να διασωθεί. Ακόμα χειρότερα, η κρίση και οι πολιτικές αντιμετώπισής της έχουν υπονομεύσει την ίδια την ΕΕ.

Για να προσδιοριστεί ο χαρακτήρας ενός κόμματος σαν γνήσιου ιστορικού εκφραστή του λαϊκού κινήματος απαιτείται πρώτα η κατανόηση των αιτίων που το ανέδειξαν σαν τέτοιο.

Κάποτε μετά τον εμφύλιο, άρχισε σιγά- σιγά να οικοδομείται το γνωστό κράτος των εθνικοφρόνων, να παγιώνεται η αμερικανοκρατία, το παλάτι να παίζει κυρίαρχο ρόλο από τη μια μεριά, και από την άλλη να στενάζουν οι πολίτες δεύτερης κατηγορίας που συμπεριελάμβαναν τα μεγάλα στρώματα των εργαζόμενων και ουσιαστικά μη αμειβομένων.

Τα γεγονότα του 1965 με την αποστασία και το καθεστώς των συνταγματαρχών που ακολούθησε με την αναβίωση των διώξεων και την χρησιμοποίηση της ξεπερασμένης εθνικοφροσύνης, οδήγησαν στην εξέγερση του πολυτεχνείου το 1973 η οποία ουσιαστικά παγίωσε μια ιδεολογική, πολιτική και μαζική διαδικασία που έθετε επί τάπητος το ζήτημα της ενότητας της αριστεράς και της πολιτικής των συμμαχιών.

Όπως είναι γνωστό ο ένας ΚΑΜΜΕΝΟΣ είναι αρχηγός ενός εκ των δύο κυβερνητικών ετέρων και ο άλλος είναι το σοβαρότερο ίσως στέλεχος του κόμματος αυτού.

Το ακροδεξιό αυτό κομμάτι κατάφερε σήμερα να συγκυβερνάει τη χώρα με 8 στους 9 του βουλευτές να κατέχουν υπουργικά χαρτοφυλάκια.

Ο μοναδικός βουλευτής που δεν είναι υπουργός, είναι ο συνεπώνυμος Δ. ΚΑΜΜΕΝΟΣ αν και αυτός πρόλαβε να γευτεί υπουργιλίκι λόγω του γνωστού ΧΑΙΚΑΛΗ με τα γνωστά του τερτίπια.

Είναι πλέον κάτι παραπάνω από προφανές ότι η αριστερή Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί τον ιδανικότερο Δούρειο Ίππο κατά της Ελληνικής Οικονομίας. Εδώ και δύο χρόνια παρακολουθούμε μια σειρά από “λεονταρισμούς” και δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση, η οποία καταλήγει στα πιο επαχθή για την Ελληνική κοινωνία μέτρα.

Είναι επίσης πρωτοφανές το γεγονός ότι η σημερινή κυβέρνηση υφάρπαξε την ψήφο του ελληνικού λαού, για την κατάληψη της εξουσίας, χωρίς να έχει Σχέδιο για την διακυβέρνηση του τόπου.

Όλοι οι λαϊκισμοί και οι ψεύτικες υποσχέσεις κατέπεσαν λίγους μόλις μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, φανερώνοντας την ανυπαρξία προγράμματος και σχεδιασμού.

Η κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται και πάλι σε δύσκολη θέση και η αιτία είναι το μνημόνιο του Αυγούστου 2015. Οι προβλέψεις του είναι τόσο εξωπραγματικές που το ΔΝΤ έχει αρνηθεί να συμμετάσχει ως δανειστής, ζητώντας πολύ χαμηλότερα πλεονάσματα και άμεση ελάφρυνση του χρέους. Αν μάλιστα ο στόχος του πλεονάσματος για το 2018 παραμείνει στο 3,5%, θεωρεί ότι οπωσδήποτε θα χρειαστούν επιπλέον δημοσιονομικά μέτρα. Μέσα στα πλαίσια της λανθασμένης πολιτικής της λιτότητας, το Ταμείο δείχνει επιτέλους κάποια στοιχεία τεχνοκρατικής λογικής.

Το βαθύτερο πρόβλημα είναι φυσικά ο παραλογισμός της συνεχιζόμενης ελληνικής συμμετοχής στην ΟΝΕ, με ότι αυτό σημαίνει για τον περιορισμό της κυριαρχίας στο οικονομικό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο.