Κατηγορία: άρθρα

Στις Βρυξέλλες από χτες και τουλάχιστον μέχρι τη Δευτέρα θα δίνεται η μάχη των λέξεων και των διατυπώσεων που θα χρησιμοποιηθούν στα συμπεράσματα της Συνόδου ώστε να συνεχιστεί η σχέση της Ελλάδας με τους εταίρους της στην ΕΕ και στο ΔΝΤ. Αλλά πέρα από τις λέξεις υπάρχει η ουσία. Ας δούμε την ουσία:

Η Ελλάδα μπήκε στην γκιλοτίνα των Μνημονίων για μια πενταετία με τον λαό να θυσιάζεται. Στόχος των Μνημονίων ήταν να δοθεί χρόνος στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες να ξεφορτωθούν τα ομόλογα επί ενός δημόσιου χρέους που πέρασε σε οργανισμούς και κράτη μέλη της ΕΕ. Ο λαός πληρώνει αυτό το χρέος με το αίμα του. Το πληρώνει παρότι το προκάλεσε η ολιγαρχία, το πληρώνει χωρίς να το οφείλει και ενώ μόνο από το 1993 και μετά έχει ήδη καταβάλει πάνω από 1 τρισ. ευρώ (!) σε τόκους και χρεολύσια για την αποπληρωμή του.

Στις 25 Ιανουαρίου ο Ελληνικός λαός εξέδωσε την παρακάτω ετυμηγορία:

ΣΥΡΙΖΑ: 149 βουλευτές -36,34 %
Ν.Δ.: 76 βουλευτές – 27,81 %
Χρυσή Αυγή: 17 βουλευτές – 6,28 %
Ποτάμι: 17 Βουλευτές – 6,05 %
ΚΚΕ:15 Βουλευτές -5,47 %
ΑΝΕΛ: 13 Βουλευτές – 4,75 %
ΠΑΣΟΚ: 13 Βουλευτές – 4,68 %

Την επομένη ανακοινώθηκε από τον κ. Καμμένο και όχι από τον κ. Τσίπρα πως η χώρα έχει Κυβέρνηση.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται να θέλει την Ελλάδα να μείνει στην ΕΟΚ και να αναπτύξει μόνον τον κλάδο του τουρισμού για να καλυφθούν οι επιθυμίες των συνταξιούχων της Ευρώπης.

Είναι ευθύνη όμως της Ελλάδας να συνταχθεί και να συντονιστεί στο μέτωπο της συμμαχίας των χωρών του Νότου ώστε η γεωργική και βιομηχανική ανάπτυξη της Ελλάδας να είναι στις προτεραιότητές τους. Έξω εκτιμούν και συγχρόνως προβλέπουν ότι τα χρόνια του Ευρώ θα είναι λίγα στην Ελλάδα – μέχρι τα μέσα του 2015 λένε, – και αυτό γιατί υπάρχει μεγάλη αδυναμία συνεννόησης στο εσωτερικό και αλληλεγγύης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο υπ. Βουλευτής Ημαθίας της ΝΔ, Τάσος Μπαρτζώκας, με σημερινό του άρθρο στο Πρώτο Θέμα, τόνισε ότι «ήρθε η ώρα να αλλάξουμε… γενιά» και επεσήμανε ότι “αυτό που μας λείπει, δεν είναι μόνοι οι πόροι, αλλά κυρίως το όραμα, το σχέδιο και ο ξεκάθαρος στόχος για το ποια Ελλάδα θέλουμε”.

Μια Ελλάδα που δεν θα παράγει τίποτα και θα ζει μόνο με τα δανεικά ή μια Ελλάδα που θα φτιάξει ένα νέο παραγωγικό μοντέλο και θα επενδύσει στον αγροτικό τομέα, στην έρευνα, στη ναυτιλία και στον τουρισμό;

Μια Ελλάδα που θα διατηρήσει την εθνική και κοινωνική της συνοχή, με βάση την ιστορική της κληρονομιά και τις διαχρονικές αρχές και αξίες ή μια Ελλάδα πολυπολιτισμικό χυλό, χωρίς διακριτή ταυτότητα και αίσθημα ιστορικής συνέχειας και αποστολής;

Κάποτε σε έναν τοίχο ήταν γραμμένο ένα σύνθημα που έλεγε: “Αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα είχαν απαγορευτεί”.

Σήμερα τα δείγματα της προεκλογικής περιόδου επιβεβαιώνουν ότι υπάρχουν συμπεριφορές και αφηγήσεις ενός κόσμου που επιστρέφει στο χτες, δημιουργώντας έτσι συνθήκες διχασμού τη στιγμή που απαιτούνται συνθέσεις και μεγαλύτερη ενότητα.
Όμως στο μέτωπο των εκλογών φαίνεται ότι τίποτα και κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει, γιατί το πρώτο βήμα τώρα πια, είναι η συνάντηση με την πραγματικότητα.
Και βέβαια υπάρχει μια πραγματικότητα που είναι η “απόγνωση” των συντηρητικής προέλευσης ψηφοφόρων που νομίζουν ότι δεν έχουν πλέον τίποτα να χάσουν ψηφίζοντας για “μια φορά” ένα αριστερό κόμμα.

Είναι αλήθεια πως η χώρα βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι.

Είναι επίσης αλήθεια πως η επιλογή δεν έχει εναλλακτικές λύσεις αλλά είναι μονόδρομος, γι’ αυτό και η μόνη λέξη που κακοποιείται προεκλογικά είναι η λέξη “αλήθεια”.

Η “αλήθεια” ως πολιτικό κόστος είναι αυτή που κακοποίησε το κράτος γιατί ο καθένας την έκοβε και την έραβε στα μέτρα του τόσο καλά, που στο κοστούμι της χωρούσε μια μάζα μικροαστών και μικροϊδιοκτητών οι οποίοι μπορούσαν εξίσου καλά και εύκολα να ανήκουν σε ένα δεξιό ή φιλελεύθερο ή αριστερό κόμμα.

από το www.pirateparty.gr

Πριν από μερικούς μήνες, το καλοκαίρι του 2014, οι Πειρατές είχαν μια εξαιρετική ιδέα. Ο εκλογικός νόμος (η πηγή της Δημοκρατίας μας) περιορίζει την εκπροσώπηση των Ελλήνων πολιτών στην Βουλή των Ελλήνων απαιτώντας από ένα κόμμα που κατεβαίνει σε βουλευτικές εκλογές να συγκεντρώσει πανελλαδικά ένα ποσοστό 3% των ψήφων για να συμμετέχει στην κατανομή των 300 εδρών της βουλής.

Κάναμε την έρευνα μας, τα μαθηματικά μας, τις συγκρίσεις μας και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αυτό το 3% είναι πέρα για πέρα αντιδημοκρατικό.

Στη σημερινή συγκυρία, στα μεθεόρτια των Χριστουγέννων, βλέπουμε όλοι τον μνήστορα του μνημονίου να έρχεται στο προσκήνιο ως υπόδειγμα αγόγγυστης και αμετεώριστης υπακοής στο θέλημα των αγορών, βέβαιος ότι παίρνει μέρος κι αυτός στο σχέδιο της σωτηρίας της χώρας το οποίο ξετυλίγεται μπροστά μας ως σχέδιο παραμονής στη ζώνη του Ευρώ.

Έτσι φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι η χώρα διώκεται και ηττάται .

Γνωρίζει την απομόνωση και απομακρύνεται από το δεύτερο ισχυρότερο νόμισμα στον κόσμο επειδή υφίσταται εξοντωτικούς πειρασμούς.

Εκλογές λοιπόν

– Ο λαϊκισμός ο οποίος ενδημεί στην ελληνική κοινωνία, στον δήμο μας συγχωνεύτηκε με τα γνωρίσματά του επιχωρίου πελατειακού συστήματος και έτσι προέκυψε μια αναπόδραστη δημαγωγία, την οποία εκείνοι που την χρησιμοποιούν νομίζουν πως θα την εξαργυρώνουν ως γραμμάτιο προς εξόφληση.

– Έτσι άνθρωποι των 59 ψήφων, ως υποψήφιοι σωτήρες της τοπικής κοινωνίας, αντί να συνετιστούν επειδή ακριβώς κανένας δεν ξοδεύει γι ’αυτούς ούτε δεκάρα, δημαγωγώντας με ανευθυνότητα, καθίστανται ανεξόφλητα γραμμάτια , που αλληθωρίζουν για την εξόφληση τους έναντι τιμολογίων παροχής υπηρεσιών.

-Αυτό είναι βεβαίως ένας αγωγός εκποίησης , με αντάλλαγμα να προβαίνει κανένας -όπως κάποιοι προηγούμενοι- σε αργυρώνητες παροχές, παίρνοντας παροχές ψήφου.

Ένα από τα τελευταία λιθαράκια στην πλήρη αποβιομηχάνιση της χώρας βάζει αυτό το διάστημα η κυβέρνηση. Με τις μεθοδεύσεις και της διοίκησης του Ομίλου, η ΕΒΖ φαίνεται να οδηγείται σταδιακά στην πτώχευση, με τους εργαζόμενους, τους παραγωγούς και τις τοπικές κοινωνίες να οδηγούνται σε αδιέξοδο.

Οι παραγωγοί τεύτλων έχουν ήδη ξεκινήσει κινητοποιήσεις, ενώ προχωρούν και σε κατάληψη του τελευταίου ανοιχτού εργοστασίου του Ομίλου στο Πλατύ Ημαθίας. Μετά το ξεπούλημα της Αγροτικής Τράπεζας στην Πειραιώς, το κλείσιμο των δύο εργοστασίων σε Σέρρες και Ορεστιάδα, ο εμπαιγμός σε εργαζόμενους και τευτλοπαραγωγούς συνεχίζεται.

Φεύγει και ο Δεκέμβρης και οι παραγωγοί τεύτλων δεν έχουν λάβει ακόμα ούτε ένα ευρώ για την παραγωγή που παρέδωσαν για τη φετινή καμπάνια της ζάχαρης, την ώρα που υποτίθεται ότι τον Φλεβάρη θα έπρεπε να σπείρουν τη νέα σοδιά.

Όποιος δεν βλέπει ότι η αβεβαιότητα και η καθήλωση της χώρας τα τελευταία χρόνια είναι αποτέλεσμα μιας σημαντικής πολιτικής εξέλιξης, μάλλον δεν βλέπει ότι ένα κακό ζώδιο κυνηγά αυτή την χώρα.

Είναι επίσης βέβαιο ότι στην Ελλάδα οι ιδέες δεν ευδοκιμούν. Και δεν ευδοκιμούν γιατί αποκαλύφθηκε πια ότι οι εμπειρίες και όχι οι ιδεολογίες είναι αυτές που ξεδιψούν τον άνθρωπο της σημερινής εποχής.

Στις μέρες μας τα λόγια έχουν καταντήσει κούφιες κουβέντες που κανέναν δεν πείθουν εξαιτίας του ότι ο λόγος της πολιτικής έχασε την φρεσκάδα της αμεσότητας κάποιου που είναι αφοσιωμένος ολοκληρωτικά στην εξυπηρέτηση του πολίτη.

Δεν υπάρχει σήμερα ο Έλληνας της αυτοσυνείδησης, ο Έλληνας που γκρεμίζει το σάπιο, το δύσοσμο, το σκοτεινό, ανάλγητο, το εκβιαστικό πολιτικό σύστημα που είναι ένα κύκλωμα διαπλοκής.

Παλιότερα το πρόσωπο αυτού του Έλληνα ήταν αφτιασίδωτο και ζωντανό σε απόλυτη πραγματικό μέγεθος αλλά με τεράστια συναισθήματα. Γιατί ήθελε να πει απλά τι ζούσε, τι σκεφτόταν, πόσο πολύ πονούσε.

Του Σίμου Ανδρονίδη

υποψήφιου διδάκτορα του τμήματος Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ

“Περνώντας μέσ’ από κοιτάσματα χρυσαφιού στα βάθη μου εξακολουθεί το θείο αυτό ποτάμι να ρέει σιγά, σαν τα νερά των βυθισμένων ποταμιών, που τρέχαν μ’ένα βούισμα μελισσιών κάτω απ’ τους βράχους του Ταΰγετου, όταν οι ωραίες νύχτες τον νανουρίζαν σαν ένα βρέφος κι ο λαγός όρθιος άκουγε το άπειρο! Ό,τι καλύτερο άκουσα στον κόσμο αυτό δεν ήταν παρά τα δάκρυα των ανθρώπων κι η σιωπή”. (Νικηφόρος Βρεττάκος, ‘Η Σιωπή Μου’, 2008).

Η τρέχουσα διαχείριση της βαθιάς οικονομικής κρίσης έχει μεταβάλλει ριζικά τους όρους κίνησης των κοινωνικών τάξεων. Ως συνέπεια της συγκεκριμένης «φορτισμένης» διαχείρισης η χρηματική «κίνηση» συμφύεται οργανικά με τις ευρύτερες στοχεύσεις του άρχοντος αστικού συγκροτήματος εξουσίας. Η «ποιοτική» ενίσχυση του αστικού συνασπισμού εξουσίας αποτελεί το θεμελιώδες χαρακτηριστικό που προσδιορίζει και «υπερπροσδιορίζει» την τρέχουσα διαχείριση και ρύθμιση της βαθιάς και πολυεπίπεδης οικονομικής-καπιταλιστικής κρίσης.

Του Σίμου Ανδρονίδη

υποψήφιου διδάκτορα του τμήματος Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ

“Well I’m running, police on my back, I’ve been hiding, police on my back, There was a shooting, police on my back and the victim he won’t come back”. (The Clash, “Police on my back”).

Η δραστηριοποίηση της αστυνομίας την ημέρα του εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου αποδεικνύει και καταδεικνύει συνάμα το “κρισιακό” εύρος που έχει αποκτήσει. Τα σώματα ασφαλείας ως κρατική “οντότητα” αναπαράγονται και μέσω της άσκησης βίας, βίας λεκτικής και σωματικής που τείνει να εγγράψει τα χαρακτηριστικά της “ολικής” κατασταλτικής παρέμβασης στο πεδίο του κοινωνικού. Την ημέρα του εορτασμού της 41ης επετείου του Πολυτεχνείου δυνάμεις της ελληνικής αστυνομίας επιτέθηκαν σε διαδηλωτές. Η επίθεση αυτή συνοδεύθηκε από μία “επιτυχημένη” καταδρομική επιχείρηση στην γειτονιά των Εξαρχείων.

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Πολλοί αναγνώστες στέλνουν μηνύματα και θέτουν ένα βασικό ερώτημα: Εάν την Ελλάδα κυβερνούσε ένας άλλος πρωθυπουργός, οι δανειστές θα ήταν χειρότεροι, καλύτεροι ή θα παρουσίαζαν το ίδιο σκληρό πρόσωπο, τις ίδιες ανάρμοστες και απαράδεκτες προτάσεις, που έφεραν δυστυχία στον λαό;

Είναι εύκολη η απάντηση και δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς εκ των έσω τις διαδικασίες και τον τρόπο σκέψης των δανειστών. Αρκεί να ανατρέξει στα (σχεδόν) πέντε «πέτρινα» χρόνια του Μνημονίου και να συγκρίνει τον τρόπο συμπεριφοράς των δανειστών έναντι των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά. Η συμπεριφορά ήταν (και είναι) ίδια και απαράλλακτη.

Σε μια αλλαγή δημοτικής αρχής επειδή δεν προβλέπεται η διαδικασία της παράδοσης και παραλαβής μπορούν να γίνουν δύο πράγματα.

Το πρώτο αφορά την δυνατότητα του απερχόμενου δημάρχου να δημοσιεύσει αυτός τα όσα παρέλαβε, όπως τα αύξησε και τα παραδίδει στην νέα δημοτική αρχή, ως μια παρακαταθήκη καταγραφής.

Αυτό για να γίνει προϋποθέτει την βεβαιότητα και την σιγουριά της απερχόμενης δημοτικής αρχής ότι ΔΕΝ κακοδιαχειρίστηκε ούτε κακοδιοίκησε.

Το δεύτερο είναι αυτό που με κακό τρόπο προσπάθησε να επικοινωνήσει ο δήμαρχος – τηλεοπτικός αστέρας του δήμου ΜΑΡΑΘΩΝΑ εκτοξεύοντας και αναιρώντας κατηγορίες σε βάρος της προηγούμενης δημοτικής αρχής.

Στο δήμο ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ η απελθούσα δημοτική αρχή, φρονίμως ποιούσα για τα όσα διέπραξε, τήρησε ειδήμονα σιγή, αφήνοντας το έργο της ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ στην νέα διοίκηση, η οποία έχει χρέος να μην βιαστεί αλλά ούτε να βραδυπορήσει παρουσιάζοντας με στοιχεία τα όσα από την ημέρα της εναλλαγής καταγράφει.