Υπάρχουν κάποιες αλήθειες που για να τις βρει κάποιος θα πρέπει να τις αναζητήσει αποκλειστικά και μόνο είτε στην ποίηση είτε στη ζωγραφική. Γιατί μόνο αυτές μπορούν να περιγράψουν με σαφήνεια συγκεκριμένα πράγματα.
Διαβάστε τη συνέχεια ένα πραγματικό διαμάντι του Βάρναλη, το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Νεολαία” το “μακρινό” 1922, και περισσότερα θα έχουμε κάποια άλλη στιγμή, σύντομα:
Ίσως θα πρέπει να αφήσουν τις θριαμβολογίες για το θέμα της ανάρτησης των ονομάτων των μεγαλο-οφειλετών του Δημοσίου οι κυβερνητικοί παράγοντες και θα πρέπει να ρίξουν μια ματιά τι γίνεται με το θέμα των ειδοποιήσεων που καταφθάνουν σωρηδόν και κατά χιλιάδες σε μικρο-οφειλέτες σε όλη τη χώρα – για χρέη σε Εφορίες, ασφαλιστικά κλπ.
Τα ραβασάκια είναι άπειρα και η αντίδραση του κόσμου μεγάλη, σε μια στιγμή που οι προαναφερόμενοι θριαμβολογούντες φαίνεται πως κινούνται στο δικό τους μικρόκοσμο. Ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει, γιατί όχι μόνο έχει εξαντληθεί η φοροδοτική του ικανότητα αλλά πολύ απλά επειδή δεν έχει να καλύψει ούτε καν τα βασικά.
Θα το επαναλάβουμε γιατί ερωτηθήκαμε πολλάκις μετά από ΑΥΤΗΝ την ανάρτηση:
το πρόβλημα δεν είναι αποκλειστικά και μόνο το γνωστό «γορίλα-γορίλα»!
Άκρως ενδιαφέρουσα ήταν η απάντηση της Κριστίν στην σκέψη – πρόταση που έγινε κάπου στην Αμερική για μόνιμη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα, μια πρόταση που στα καθ’ ημάς είναι παλιά και έρχεται από τη δεκαετία του 1970.
Κατά τη διάρκεια των εργασιών του «Φεστιβάλ Ιδεών Άσπεν», που πραγματοποιείται στο Άσπεν του Κολοράντο, με συμμετοχή διαφόρων γνωστών μουστερήδων από όλο τον κόσμο, ακούστηκε μια «ιδέα-πρόταση», από την αντιπρόεδρο του Ινστιτούτου Άσπεν: να γίνονται μόνιμα οι αγώνες «στο σπίτι τους», στην Αθήνα. Η Λαγκάρντ χαρακτήρισε την πρόταση ως «σπουδαία ιδέα για άμεση χρήση».
Η πληροφορία που έχουμε εδώ και χρόνια αναφέρει πως το πρόβλημα που σχετίζεται με το πανηγύρι της Αλεξάνδρειας και την εκκλησία είναι μεν χωροταξικό αλλά δεν είναι και τόσο περιορισμένο στο συγκεκριμένο χώρο – οικόπεδο, όπως κάποιοι θέλουν να το παρουσιάσουν.
Δεν σηκώνει διάψευση το θέμα, γιατί είναι τριπλοτσεκαρισμένο αυτό που αναφέρουμε. Για του λόγου το αληθές ας πούμε πως το πρόβλημα δεν είναι τωρινό, κρατάει (τουλάχιστον) από την εποχή που δήμαρχος Αλεξάνδρειας ήταν ο Μπάμπης Γκιόνογλου. Δηλαδή πάνω από μια δεκαετία!
(Μια πραγματικά έντιμη λύση που προτάθηκε κάποτε ίσως είναι και η μοναδική λύση. Λέμε τώρα…)
Πιέσεις λέει δέχεται η Μ. Βρετανία για να φύγει άμεσα από το ετοιμόρροπο οικοδόμημα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση (ένα οικοδόμημα που καλά ξεκίνησε αλλά πήρε… κλίση στην πορεία – και που φυσικά δεν περίμενε την αποχώρηση των Βρετανών για να καταστεί «ετοιμόρροπο»!).
Η αποχώρηση είναι – εκ των πραγμάτων – μια πολύπλοκη διαδικασία, αφού τα θέματα τόσο νομικής όσο και πολιτικής αλλά και πρακτικής φύσης είναι δύσκολο να λυθούν μέσα σε 1-2 μήνες και κατά συνέπεια οι Βρετανοί να τα μαζεύουν και να φεύγουν μέσα σε 5 εργάσιμες! Η Μ. Βρετανία δεν έχει καν καταθέσει ακόμη την προβλεπόμενη αίτηση και φυσικά υπάρχει το πρόβλημα με τον Κάμερον, ο οποίος δεν θέλει να εμπλακεί το όνομά του σε μια ιστορία όπως η αποχώρηση της χώρας του από την ΕΕ. Θα το αφήσει στον διάδοχό του.
Ο φόβος του διευθυντηρίου της ΕΕ είναι ένας:
Ας σημειώσουμε κάτι, γιατί δεν είναι όλα τόσο ωραία όσο θέλουν να μας τα παρουσιάζουν οι επαΐοντες:
η παραμικρή μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος του ΑΕΠ (που ευαγγελίζονται με μια αξιοπρόσεκτη ομοφωνία και ομοψυχία διάφοροι νυν και πρώην σωτήρες) σημαίνει την αύξηση του χρόνου αποπληρωμής του ισχύοντος ή (αλλιώς) την υπογραφή ενός νέου Μνημονίου. Πράγμα που «θα στείλει πίσω» την όλη ιστορία τουλάχιστον στα 60-70 χρόνια από σήμερα. Θα δεθούν χειροπόδαρα και τα δισέγγονά μας!
Και η όποια «αναδιάρθρωση» του χρέους έρθει, δεν θα είναι και τόσο συμφέρουσα. Θα «σέρνει» μαζί και νέα προαπαιτούμενα, που θα διαλύσουν ότι έχει απομείνει στην ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Πολύς λόγος γίνεται εσχάτως (ειδικά δε τον τελευταίο μήνα) για τη συνταγματική αναθεώρηση αλλά και για τον εκλογικό νόμο που προτίθεται να φέρει η Κυβέρνηση προς συζήτηση και ψήφιση τελικά στο Κοινοβούλιο.
Η συζήτηση έχει ήδη αρχίσει (στα γνωστά σημεία: δηλαδή στα κανάλια, μέσα από τις στήλες των εφημερίδων, στα φέισμπουκ ή τουίτερ) αλλά δυστυχώς το πρόβλημα για πολλοστή φορά είναι πως πρόκειται για μια συζήτηση καθαρά επιφανειακή, ευκαιριακή, που αγγίζει μόνο τα σημεία που ενδιαφέρουν τα κόμματα. Συζήτηση χωρίς ουσία δηλαδή, που δεν θα φέρει αποτέλεσμα! Φυσικό, αφού αποκλειστικός σκοπός είναι να πειστούμε εμείς οι κοινοί θνητοί πως πρέπει να αλλάξουν!!!
Και τι δεν είδαν χθες όσοι είχαν την… ευτυχία να παρακολουθήσουν τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Αλεξάνδρειας.
Όσοι δεν το παρακολούθησαν κέρδισαν 3 ώρες από τον χρόνο τους (που είναι πολύτιμος, γιατί μια φορά περνάμε από τον πλανήτη!), γιατί επρόκειτο για συζήτηση που ήταν «μια από τα ίδια». Όσοι παρακολούθησαν τα «παρασκήνια» πάντως είδαν και άκουσαν πολλά (θα αναφερθούμε σε αυτά σε άλλη ανάρτηση).
Κουβέντα γνωστού ανθρώπου της τοπικής πολιτικής πιάτσας την ώρα του πρωϊνού καφέ της Κυριακής:
Στη χώρα που είσαι ό,τι δηλώσεις και που ισχύει το ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, η Κυβέρνηση Τσίπρα τα συνδύασε και τα δυο με μια κίνηση.
Να εξακολουθεί να δηλώνει «πρώτη φορά Αριστερά» και να κάνει ένα τέλος που ήρθε ως «προσωρινό» το 2011, και που υπόσχονταν ως θα το καταργήσει, να ισχύσει τουλάχιστον μέχρι το 2031…