Κατηγορία: γνώμη – σχόλιο επικαιρότητας

Το καλύτερο;;; “Ξαμολύστε τα” έξω, να βρουν τους φίλους τους, να κάνουν ποδήλατο, να κάνουν χάλια τα ρούχα τους με λάσπες, να παίξουν. Αλλιώς αυτό που θα ζήσουν ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ παιδική ηλικία…

Πολλούς γονείς τους έχει πιάσει μια… μανία τελευταία να κάνουν τα φυντάνια τους “γκουρού της πληροφορικής”.
Ειρωνευόμαστε φυσικά! Πολλοί δίνουν στα μικρά ένα τάμπλετ ή τα αφήνουν ώρες ατέλειωτες μπροστά στην τηλεόραση και πίνουν τον καφέ τους αμέριμνοι (για το τι μπορεί να βλέπουν εκείνη την ώρα τα μικρά) ή κάνουν καμιά δουλειά στο σπίτι. Μετά, όταν θα έρθει η ώρα να ξεκουραστούν και οι ίδιοι, κάνοντας μια βόλτα στο ιντερνετ, διαβάζουν για τον κάθε είδους ανώμαλο που έχει συλληφθεί για αποπλάνηση παιδιών και για ασθένειες ή για μαθησιακά μειονεκτήματα που συνδυάζονται από τους ειδικούς με την υπερβολική χρήση υπολογιστών και τάμπλετ. Και κουνάνε το κεφάλι…
Διαβάστε ΕΔΩ, και την επόμενη φορά που θα ξαναφήσετε τα μικρά σας μόνα τους, παρέα με ένα “παράθυρο” στο άγνωστο ξανασκεφτείτε το.

Συντάκτης:  Τάσος Παππάς – efsyn.gr

Αυτές οι λαϊκές παροιμίες πόσο εύστοχες είναι! Μερικές, για να μην είμαστε υπερβολικοί. Για παράδειγμα μου έρχεται στο μυαλό το “δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις”.

Σε ποιους αναφέρομαι; Στον Ντάισελμπλουμ με το πλαστό διδακτορικό που μας δίνει μαθήματα οικονομίας, ενώ ως υπουργός Οικονομικών της χώρας του ακύρωσε πρόσφατα ως ασύμφορη την ιδιωτικοποίηση δημόσιου φορέα. Αυτός λοιπόν ο τύπος μάς πιέζει παρέα με τους άλλους αξιωματούχους να πουλήσουμε κοψοχρονιά επιχειρήσεις του δημοσίου για να υλοποιήσουμε τα προαπαιτούμενα.

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ, στην “Εφημερίδα των Συντακτών”.

Τελικά ο συμβολισμός της γραβάτας που δώρισε ο Ρέντσι στον Τσίπρα είναι διττός:

• είτε πραγματικά του έκανε πλάκα επειδή δεν πρόκειται να τη φορέσει ποτέ
• είτε ο Ρέτσι διαβάζει κανά βουλωμένο γράμμα και περιμένει κάποια στιγμή να δει τον Τσίπρα με τη γραβάτα…

“Ο Ιζνογκούντ είναι ο Μεγάλος Βεζίρης του χαλιφάτου κι έχει βάλει ως μοναδικό στόχο στη ζωή του να εκθρονίσει τον Χαρούν Ελ Πασάχ (Haroun El Poussah), ο οποίος και είναι ο Χαλίφης. Είναι αρκετά γνωστή η συνεχώς επαναλαμβανόμενη φράση του Ιζνογκούντ, “Θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη!” (“Je veux devenir calife à la place du calife !”).”

Αυτά από τη Βικιπαίδεια. Μήπως όμως θα έπρεπε να μπει και κανά ερωτηματικό στο τέλος;; Δηλαδή να γίνει “Je veux devenir calife à la place du calife ??”

Η διαφοροποίηση που δείχνουν πρωτοκλασσάτα και μη στελέχη της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας σε σχέση με την ιστορία που δημιουργήθηκε στην παράδοση-παραλαβή του Μεγάρου Μαξίμου (με τον πρώην πρωθυπουργό να αφήνει τα κλειδιά κάτω από το χαλάκι φεύγοντας και να μην τον περιμένει, έστω και για το τυπικόν της υπόθεσης) δείχνει πως η επόμενη ημέρα στο κόμμα της αξιωματική αντιπολίτευσης δεν θα είναι και τόσο ανώδυνη και ήρεμη.

(αν τα υπουργεία “παραδωθούν” με παρόντες τους υπουργούς, τότε οι συμβολισμοί θα είναι ενδεικτικοί και της κατάστασης που θα υπάρξει στο κόμμα στη συνέχεια, αφού όσοι διαφοροποιούνται αναφέρουν πως η ιστορία του Μαξίμου δεν συμπίπτει με όσα η παράταξη πρεσβεύει).

Αναμένονται ριζικές αλλαγές, με το που θα ανοίξουν φυσικά οι διαδικασίες…

Μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, αυτό που ακολουθεί – αν όλα λειτουργήσουν ομαλά σε ένα κόμμα – είναι η αυτοκριτική (που δεν την κάνει πραγματικά κανένα!) και ένα συνέδριο στο οποίο αυτοί που έχουν απομείνει να ασχοληθούν με την πολιτική απαιτούν ανανεώσεις (που ίσως γίνουν, ίσως και όχι) στα πρόσωπα.
Βλέπεις, είναι αυτό που λένε “η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, η ήττα μόνο έναν” – λες και για την ήττα ενός κόμματος ή την υποχώρηση των ποσοστών φταίει μόνον ένας και οι υπόλοιποι (υπουργοί, βουλευτές, στελέχη κλπ) ήταν εξαφανισμένοι και αμέτοχοι στις αποφάσεις.
Στο δια ταύτα: πολλά ακούγονται ήδη για την επόμενη ημέρα στη Νέα Δημοκρατία. Μέχρι και για επιστροφή του – επί χρόνια άφωνου – Καραμανλή κάνουν λόγο πολλοί.

Όμως, με Τσίπρα απέναντι ο πρώην πρωθυπουργός φαντάζει “μεγάλος” στα 58 του χρόνια.

Χαμός από το πρωί, με την επιλογή του Τσίπρα να μη δώσει θρησκευτικό όρκο αλλά πολιτικό. Τώρα, τι μπορεί να σημαίνει το “πολιτικός όρκος” είναι και αυτό κάτι που πρέπει να συζητηθεί.

Ο Τσίπρας είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που ορκίστηκε με πολιτικό όρκο (και ο νεότερος σε ηλικία από σύστασης ελληνικού κράτους) και μεταξύ σοβαρού και αστείου καλά έκανε και απέφυγε τον θρησκευτικό όρκο, τον οποίο είχαν κάνει κουρελόχαρτο πολλοί από τους προκατόχους του. Άλλα ορκίζονταν πως θα κάνουν και τελικά άλλα έπρατταν.

Ίσως τελικά, αν δει κανείς την ουσία και όχι τους τύπους, ο Τσίπρας μπορεί και να προστάτευσε (στην πρώτη του δημόσια κίνηση μετά την εκλογή του) έναν θεσμό που είναι σημαντικός για τον Ελληνισμό και ο οποίος υπέφερε από τους γιαλαντζί όρκους και τις κολλεγιές κάθε είδους – κυρίως οικονομικοψηφοθηρικής φύσης – μεταξύ πολλών πολιτικών και πολλών ιερωμένων.

Πολύς ο λόγος για την τύχη της ΕΒΖ. Γιατί το… μαγαζί, όπως πάει το θέμα θα κλείσει – και αυτό είναι απλά θέμα χρόνου.
Διαχρονικό και διακομματικό το “έγκλημα”, αφού επρόκειτο περί επιχείρησης που είναι (ή έστω “ήταν”) μονοπωλιακή ενώ το προϊόν που παράγει είναι βασικό διατροφικό αγαθό, άρα δεν υπήρχε περίπτωση η ζήτησή του να μηδενιστεί ή έστω να πέσουν οι πωλήσεις κοντά στο μηδέν.
Η όλη αντιμετώπιση (από την αρχή έως το τέλος) της επιχείρησης από κυβερνήσεις, υπουργούς, απεσταλμένους στην ΕΕ που παραχωρούσαν δικαιώματα, πολιτικούς “παράγοντες” της τοπικής σκηνής καθώς και από αποτυχημένους πολιτευτάδες της κακιάς ώρας που επί δεκαετίες τους διόριζαν προέδρους και διευθυντές (ενώ στην καλύτερη θα έπρεπε να τους τοποθετήσουν σε αντίστοιχες θέσεις σε κανά συνοικιακό μπακάλικο) αποτελεί επίσης “έγκλημα”.

Ο εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών Μάρτιν Γιέγκερ απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με δημοσιεύματα στον ελληνικό Τύπο περί έκθεσης του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, σύμφωνα με την οποία η Γερμανία οφείλει 11 δισεκατομμύρια ευρώ από το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο του 1942, τόνισε ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν βλέπει να υπάρχει καμία βάση για τη διεκδίκηση επανορθώσεων από την πλευρά της Ελλάδας. “Σχεδόν 70 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου το ερώτημα των επανορθώσεων έχει απολέσει τη νομιμοποίησή του. Δεν βλέπουμε κάποια βάση σε ένα τέτοιο αίτημα” είπε μεταξύ άλλων ο Γερμανός αξιωματούχος.

Οι δικοί μας, οι υποψήφιοι για πρωθυπουργοί ή για μια θέση στο Κοινοβούλιο, που θα ζητήσουν την ψήφο μας στις 25 Ιανουαρίου, τι λένε;;;;;;;; Ποια είναι η θέση τους;;;; Τι σκοπεύουν να κάνουν;;;;

Το τρομο-σχέδιο των ισλαμιστών τρομοκρατών φαίνεται πως είναι σε πλήρη εξέλιξη στην Ευρώπη, αφού είναι ίσως η πιο ευάλωτη “δυτική” περιοχή.
Η γηραιά ήπειρος χαρακτηρίζεται ως “ευάλωτη” για αρκετούς λόγους, ορισμένοι από τους οποίους είναι ιδιαίτερα εμφανείς: η γενικότερη ευρωπαϊκή κουλτούρα (που πέραν του ότι είναι ανοιχτή σε διάφορα πράγματα αποτελεί και ευθεία απειλή για τα ακραία ισλαμιστικά στοιχεία), τα ανοιχτά σύνορα μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, η εγγύτητα και η σχετική ευκολία πρόσβασης από περιοχές όπου οι ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις ήδη δρουν, η παρουσία εκατομμυρίων μουσουλμάνων (μεταξύ των οποίων μπορούν άνετα να παρεισφρήσουν μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων).

Τι βλέπουμε με μια γρήγορη ματιά στα ψηφοδέλτια;

Έχουμε και λέμε:
– υιούς, θυγατέρες, εγγόνια και ανίψια πολιτικών που επί δεκαετίες έχουν παρουσία στα κοινοβουλευτικά πράγματα ή στην Τ.Α.
– αποτυχημένους πολιτευτές που μεταπηδούν όπως οι ακρίδες από κόμμα σε κόμμα
– απογοητευμένους βουλευτές που αλλάζουν κόμματα – αφού έχουν, υποτίθεται, δει το φως σε πρώην αντιπάλους και θέλουν να το μεταλαμπαδεύσουν και στο λαό,

Ο Σαμαράς “έκλεψε” τη Γκερέκου από τον Βενιζέλο.

Υπάρχει το ενδεχόμενο ο δεύτερος να κλέψει από τον πρώτο αυτόν για τον οποίο τόση φασαρία έγινε στη ΝΔ και που τελικά δεν θα μπει στα νεοδημοκρατικά ψηφοδέλτια λόγω όσων είχε αναφέρει κάποτε για τον Καραμανλή;;;

Στη συζήτηση υπεισέρχεται το τρισχιλιετές αναπάντητο ερώτημα της ανθρωπότητας: η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;;

Άσχετα με το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με τη στάση που τηρούν πολλοί βουλευτές (αλλά και πρώην βουλευτές ή ακόμη και πολιτευτές), θαυμασμό προκαλεί ο τρόπος με τον οποίο τα κόμματα προσπαθούν να επιβάλλουν μια ιδιότυπη “κομματική πειθαρχία” ή ο τρόπος αντίδρασής τους όταν οι παραπάνω κάνουν κάτι ή διατυπώνουν μια άποψη που δεν είναι αρεστή.
Όσο πιο μικρό είναι το κόμμα (χωρίς αυτό να είναι απόλυτο), τόσο πιο “χαλαρό” είναι. Όσο όμως μεγαλώνει – και η κυρίαρχη τάση σε αυτό αποτελεί μια αδιαμφισβήτητη εσωκομματική πλειοψηφία – τότε αρχίζουν τα καραγκιοζλίκια.

Ο βουλευτής έχει – υποτίθεται – την προσωπική του άποψη και στάση για τα πράγματα, την οποία εκφράζει εντός του Κοινοβουλίου (ή στους κάθε είδους δεκάρικους που εκφωνεί προεκλογικά).

Οι κυρίες δεν είναι από τα λεγόμενα “μεγάλα ονόματα” των κομμάτων με τα οποία συμμετείχαν στη Βουλή.

Όμως η προεκλογική μεταγραφή τους σε άλλα κόμματα, της Γκερέκου στη ΝΔ και της Μακρή – κατά πάσα πιθανότητα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ- (όπως και η συμμετοχή πολλών άλλων σε άλλα κόμματα) τις φέρνει για μια ακόμη φορά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ενώ δίνει την εντύπωση πως τελικά δεν είναι “οι εκλογές του Γενάρη” αυτές, η μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου είναι…