Στην Ελλάδα, ως οπαδοί της υπερβολής, αντιληφθήκαµε τα social media σαν µέσον είτε επικοινωνίας, είτε µουρµούρας και παρατήσαµε την ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ να την χρησιµοποιούν ως κλωτσοπατινάδα οι περισσότεροι που µπαίνουν σε κουρεία και φαστφουντάδικα, όπου µοιράζεται δωρεάν, επειδή δεν έµεινε κανένας να κλαίει το ευρώ για να την αγοράσει.
Μέχρι στιγµής λοιπόν υπάρχουν δυο εκδοχές.
Η µία είναι ένας κανονικός δημοσιογράφος ή έστω ένας “κατά φαντασίαν δηµοσιογράφος” να εμπορεύεται φήµες.
Η δεύτερη είναι να προσπαθεί -συνήθως ατυχώς- να στήνει ένα σκηνικό υπέρ των κρατούντων, οι οποίοι καταβάλουν τον οβολό, και εξ αιτίας αυτού, να τους παρουσιάζει ως ΛΟΡΕΝΣ της ΑΡΑΒΙΑΣ, που µένουν ανεξίτηλοι παρά τις καραμπογιές που έχουν φάει, ή να τους παρουσιάζει σαν νεανίσκους ενώ έχουν ξεπεράσει τα εξήντα και βάλε.
Το ρίσκο που παίρνει και στη µία και στην άλλη περίπτωση ο λεγάµενος, είναι ίδιο µ’ αυτό που παίρνει ο συµπαθής ΣΟΥΓΛΑΚΟΣ όταν μάχεται κατά πάντων προσπαθώντας να αντιμετωπίσει θηρία που έχουν σκουριασμένες νοοτροπίες, που εχθρεύονται το καινούργιο και που νοιάζονται µόνον για το τοµάρι τους. Το ποιος νοιάζεται βέβαια για το τοµάρι του, προκύπτει από τι αποτελεί αντιπαροχή ετησίου εισοδήματος, είκοσι περίπου χιλιάδων ευρώ πληρωμένων ανακοινώσεων, σε εφημερίδα που κλωτσούν στα κοµµωτήρια.
Μ’ αυτά και µ’ αυτά φτάνουµε στην µελέτη του περιττού, καθώς είναι ηλίου φαεινότερον γιατί οι “πληροφορίες” και τα κουτσομπολιά οδηγούν στην ΦΑΣΙΖΟΥΣΑ νοοτροπία η οποία οδηγεί σε αποκλεισμούς.
Τέτοιους αποκλεισµούς που να αφορούν µόνον τον ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ ως συνταξιούχο και κανέναν άλλο συνταξιούχο, που ΔΕΝ αφορούν τους περίπου είκοσι (20) συνταξιούχους του Δηµοτικού Συµβουλίου, που ΔΕΝ αφορούν έναν δήµαρχο που “ΘΑ ΘΥΜΩΝΕ” για έργα που εκτέλεσαν δηµοτικοί εργολάβοι, που πιθανότατα δεν αποτελεί φθαρµένο υλικό, που δεν αποτελεί φθαρµένο πολιτικό καταστηµένο, που ΔΕΝ καταδικάστηκε µε την ποινή της αργίας ύστερα από συγκεκριµένη καταγγελία, που δεν συµµετείχαν πρωτοκλασάτοι της παρέας του στο έγκληµα της ΕΑΣ Αλεξ/ρειας, που ο Μαργαρίτης οδήγησε στα δικαστήρια.
Αλήθεια γίνεται νέο οικοδόµηµα µε παλιά υλικά;