Θα το πάμε απ’ την αρχή: οποιοδήποτε βήμα γίνεται επάνω στη στράτα που οδηγεί προς την επίλυση θεμάτων με την Τουρκία, είναι καλό! Επειδή είναι προτιμότερο να δίνει κανείς λεφτά του για την έρευνα, για τα νοσοκομεία, για τα σχολεία, για τις μεταφορές, παρά να τα δίνει για F35 ή για φρεγάτες.
Όταν όμως έχεις δίπλα την απρόβλεπτη Τουρκία – που την κυβερνούν εθνικιστές και ισλαμιστές – τότε αναγκαστικά τα ρίχνεις τα φράγκα σου σε εξοπλισμούς.
Τις τελευταίες ώρες λοιπόν υπάρχει μια ευφορία και κυρίως μια ανεξήγητη αισιοδοξία σχετικά με το αποτέλεσμα της συνάντησης μεταξύ του Κ. Μητσοτάκη με τον Ρ. Τ. Ερντογάν – που έγινε στο Βίλνιους της Λιθουανίας.
Είναι καλό πράμα αυτές οι συναντήσεις, ως γεγονός; Είναι.
Είμαστε (εμείς, η Ελλάδα) στο δρόμο που πρέπει και που υποδεικνύει το Διεθνές Δίκαιο για τις σχέσεις μεταξύ χωρών; Είμαστε.
Θα πρέπει να επιχαίρουμε – με τον τρόπο που τα συστημικά ΜΜΕ κάνουν – για τη συγκεκριμένη συνάντηση;; Φυσικά και όχι!
Η Τουρκία πήγε στο Βίλνιους της Λιθουανίας με απολύτως συγκεκριμένη στόχευση: να εκμεταλλευτεί όσο περισσότερο μπορούσε τη συγκυρία και να πάρει όσο περισσότερα μπορούσε, ώστε να βγει από το οικονομικό στρίμωγμα στο οποίο έχει μπει εδώ και χρόνια.
Για αυτό το λόγο είδαμε μπλεγμένα τα νατοϊκά με τα ευρωπαϊκά, την Ουκρανία με τη Σουηδία και τα αμερικανικά F16, τις βίζες των Τούρκων με την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας…
“Ό,τι αρπάξουμε” ήταν αυτή η σύνοδος για τον Ερντογάν. Κι άρπαξε πολλά!
Βαυκαλίζονται όσοι νομίζουν πως οι Αμερικάνοι έχαψαν την … “υπόσχεση” των Τούρκων για το που ακριβώς θα χρησιμοποιήσουν τα F16 που θα αγοράσει ή/και θα αναβαθμίσει η Τουρκία. Να πουλήσει θέλει ο Μπάιντεν (πρώην Μπαϊτενόπουλος) και αυτό κάνει. Και να κρατήσει την Τουρκία κοντά θέλει, για μη γλιστρήσει περισσότερο προς τη μεριά της Μόσχας!
Δηλαδή τόσα χρόνια, τόσες παραβιάσεις στο Αιγαίο με τι γίνονταν;; Με ρώσικα MiG και Sukhoi ή με κινέζικα J-10; Ρε μεταξύ μας δουλευόμαστε;;
Με αμερικάνικα αεροπλάνα γίνονται, με αμερικάνικα θα γίνονται. Και δεν πά’ να σφυρίζει όσο θέλει το Κογκρέσο της μεγάλης – πέραν του Ατλαντικού – συμμάχου μας.
Στα καθαρά ελληνοτουρκικά τα πράγματα είναι ακόμη πιο περίπλοκα. Οι περισσότεροι το έχουν ξεχάσει, όμως τα τελευταία χρόνια και χωρίς να ενημερώνεται κανένας απολύτως (και κυρίως το Ελληνικό Κοινοβούλιο!) γίνονται κάποιες συνομιλίες. Σε επίπεδο συμβούλων των αρχηγών των δυο Κυβερνήσεων. Τώρα λέει θα γίνουν περισσότερες συνομιλίες, σε υψηλότερο επίπεδο και θα έχουν πιο πολύ βάθος.
Και πανηγυρίζουμε όλοι, αφού οι Τούρκοι δέχθηκαν λέει να μιλήσουμε για πολλά – μέχρι και το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας των δύο χωρών και τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης θα αναστηθούν!
Και κάπου εδώ γελάμε. Γελάμε επειδή η Τουρκία είναι ο πιο αναξιόπιστος συνομιλητής που υπάρχει στη γειτονιά μας!
Τη στιγμή αυτή η Τουρκία δείχνει για πολλοστή φορά ότι είναι “καλό παιδί” ή – έστω – ένας … νεανίας που λοξοδρόμησε και θέλει επιστέψει στο δυτικό μαντρί αλλά και στο δρόμο των συνομιλιών με όλους (Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης).
Όταν όμως παραλάβει όλα αυτά που της έχουν υποσχεθεί, όταν θα αισθανθεί ικανή να αμφισβητήσει τα πάντα (συμπεριλαμβανομένων και των συμφωνιών που έκανε στο Βίλνιους της Λιθουανίας), τότε θα δείξει για πολλοστή φορά το πραγματικό της πρόσωπο και θα αναπτύξει πάλι θεωρίες για γαλάζιες πατρίδες και ζωτικούς χώρους (γνωστές ναζιστικές θεωρίες που τις είδαμε πριν από 90 χρόνια στην Ευρώπη και είδαμε που καταλήξαμε…).
Η Ιστορία το λέει αυτό. Και η εμπειρία μας ως χώρα στο Αιγαίο, στον Έβρο ή στα ανοιχτά της ανατολικής Μεσογείου.
Τα μάτια μας δεκατέσσερα λοιπόν και κράτημα της μπάλας χαμηλά, όπως λένε οι προπονητές στο ποδόσφαιρο.
Με τον Ερντογάν και την παρέα του μέχρι και κουμπάροι γίναμε κάποτε. Λίγα χρόνια νωρίτερα χορεύαμε ζεϊμπέκικα παρέα. Όμως από εκείνα τα γεγονότα και μετά (για να μην πάμε πιο πίσω, π.χ. στο 1974) έγιναν πολλά και στο Αιγαίο, και στη Θράκη, και στην Ανατολική Μεσόγειο …