Ένα τρίγωνο του οποίου οι κορυφές είναι στη βόρεια Αφρική και στη δυτική και κεντρική Ασία επανέρχεται στην επικαιρότητα με αφορμή τη βύθιση του αλιευτικού με τους εκατοντάδες επιβάτες, στα διεθνή ύδατα στα ανοιχτά της Πύλου.
Λιβύη, Τουρκία – Συρία – Παλαιστίνη και Αφγανιστάν – Πακιστάν – Μπανγκλαντές είναι στις τρεις άκρες αυτού του τριγώνου.
Η Λιβύη από τον Οκτώβριο του 2011 (δηλαδή από τη στιγμή που και “επίσημα” ένα πτώμα αναγνωρίστηκε ως αυτό του Καντάφι) είναι το σημείο αναχώρησης με προορισμό την Ευρώπη – κυρίως την Ιταλία. Το χάος που έχει επικρατήσει λόγω του εμφυλίου στη Λιβύη είναι απίστευτο, παρόλο που σε γενικές γραμμές υπάρχουν δυο στρατόπεδα, ένα στην ανατολική κι ένα στη δυτική Λιβύη.
Τουρκία και Συρία παίζουν τον δικό τους ρόλο: δεν είναι λίγες οι φορές που έχει καταγγελθεί πως πτήσεις με εκατοντάδες ανθρώπους έχουν ξεκινήσει από τουρκικά ή συριακά αεροδρόμια με προορισμό τη Λιβύη. Οι έλεγχοι – ειδικά στη Συρία (που έχει και αυτή εμφύλιο, όπως η Λιβύη, στον οποίο εμπλέκονται δεκάδες ένοπλες ομάδες και ξένοι) – είναι ανύπαρκτοι.
Αφγανιστάν, Πακιστάν και Μπανγκλαντές είναι και αυτές χώρες από τις οποίες προέρχονται αυτοί που θέλουν να περάσουν στην Ευρώπη. Εκατοντάδες χιλιάδες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι σε ηλικία και άνδρες στο φύλο. Πληρώνουν χιλιάδες δολάρια ο καθένας για να κάνουν απίστευτες διαδρομές και εν τέλει να καταλήξουν σε κάποιο λιβυκό λιμάνι (παράνομο ή κανονικό) και τελικά σε ένα σαπιοκάραβο που θα τους περάσει στην απέναντι πλευρά της Μεσογείου, στην Ευρώπη.
Αυτή είναι η διαδρομή, αυτή είναι σε γενικές γραμμές η ιστορία. Και την ξέρουν όλοι. Στην Ευρώπη, στην Αφρική, στην Αμερική και στην Ασία.
Δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ έχουν δοθεί για να σταματήσει αυτή η ροή ανθρώπων προς την Ευρώπη (εμφανώς χωρίς αποτέλεσμα). Τόσο σε κράτη που ακόμη έχουν μια κάποια δομή όσο και σε πολέμαρχους που διαφεντεύουν περιοχές στο Αφγανιστάν, στη Συρία ή στη Λιβύη.
- Όσο η Ευρώπη δεν κάνει τίποτε για να αντιμετωπίσει την κατάσταση συντεταγμένα κι αποτελεσματικά (έχοντας μείνει κολλημένη πίσω από συμφωνίες της πλάκας, όπως αυτή του Δουβλίνου),
- όσο οι πλούσιες και ισχυρές χώρες του πλανήτη εξακολουθούν να υποδαυλίζουν συγκρούσεις σε διάφορες περιοχές (π.χ. στην υποσαχάρια και στη βόρεια Αφρική ή στην περιοχή δυτικά της Ινδίας ή στη Μέση Ανατολή),
- όσο οι “μεγάλοι” του πλανήτη βλέπουν μόνο μπίζνες στον τομέα του περιβάλλοντος και όσο οι συνθήκες θα κάνουν δυσκολότερη τη διαβίωση σε περιοχές που εξαφανίζονται από τον χάρτη ή σε άλλες που δεν μπορούν πλέον να θρέψουν τους κατοίκους τους,
άλλο τόσο οι μετανάστες και οι πρόσφυγες θα αυξάνονται.
Το μόνο σίγουρο λοιπόν είναι το εξής: αυτές οι μεταναστευτικές – προσφυγικές ροές δεν πρόκειται να σταματήσουν. Το αντίθετο, απ’ την ώρα που δεν αλλάζει κάτι οι ροές θα μεγαλώνουν και θα βρίσκουν και νέους δρόμους…
Χιλιάδες άνθρωποι θα αναζητούν μια καλύτερη μοίρα για τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους,
- είτε επειδή είναι φτωχοί και πεινασμένοι γιατί τις χώρες τους τις λεηλατούν πολέμαρχοι και πολυεθνικές,
- είτε επειδή απειλούνται από πολιτικές ή κοινωνικές διώξεις,
- είτε επειδή βρίσκονται ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά σε συγκρούσεις,
- είτε επειδή απειλούνται από την κλιματική αλλαγή.
Με δεδομένα τα προηγούμενα λοιπόν επιβεβαιώνεται το γνωστό “είναι παράνοια να κάνεις ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα”. Ο λεγόμενος “πρώτος κόσμος” αυτό κάνει…