Εξήντα τέσσερα λεπτά κράτησε η τηλεφωνική συνομιλία της 12ης Φεβρουαρίου μεταξύ Μπάιντεν και Πούτιν, όπως αναφέρουν τα διεθνή ΜΜΕ.
Εξήντα τέσσερα λεπτά που στην πραγματικότητα θα κρίνουν την πορεία που θα έχει το ουκρανικό πρόβλημα και την ειρήνη.
Οι περισσότεροι γνωρίζουν τι μπορεί να είπε ο Πούτιν στον Αμερικανό ομόλογό του: όχι άλλη επέκταση προς τα ανατολικά των δυτικών και των δομών τους (του ΝΑΤΟ και της ΕΕ). Δεν γνωρίζουν όμως τι μπορεί να είπε ο Μπάιντεν στον Πούτιν, όμως …
…ελπίζουν αυτά που είπε να μας απομακρύνουν από το ενδεχόμενο μιας σύρραξης που μπορεί πολύ εύκολα να εξελιχθεί σε κάτι μεγάλο στο οποίο θα εμπλακούμε όλοι.
Ο Μπάιντεν δεν είναι κανάς χθεσινός πολιτικός. Έζησε από πολύ κοντά και από θέσεις ευθύνης αρκετά χρόνια του ψυχρού πολέμου. Όπως έζησε και τα χρόνια της δεκαετίας του 1990, όταν οι δυτικοί ηγέτες (όπως η Θάτσερ ή ο Μιτεράν) έδιναν εγγυήσεις στον Γκορμπατσώφ για μη επέκταση των δυτικών δομών προς τα ανατολικά, με αντάλλαγμα την υπογραφή της ΕΣΣΔ για την επανένωση της Γερμανίας και την απόσυρση των Ρωσικών δυνάμεων που είχαν ξεμείνει στην ανατολική Ευρώπη.
Τα χρόνια όμως πέρασαν. Η Θάτσερ και ο Μιτεράν πέθαναν. Και την Ευρώπη ανέλαβαν κάτι …. φερέλπιδες πολιτικοί που κοιτούσαν άλλα. Η ΕΣΣΔ διαλύθηκε και στη θέση της επί σχεδόν 15 χρόνια υπήρχε μια ανυπόληπτη Ρωσία και οι δυτικοί έκαναν πάρτι στην ανατολική Ευρώπη. Και οι Αμερικάνοι έβαλαν πόδι σε περιοχές που ούτε στα όνειρά τους δεν τις είχαν δει (όπως στα Βαλκάνια και στη Βαλτική). Όταν η Ρωσία ξαναβρήκε τις δυνάμεις της ζήτησε αυτό που οι συμφωνίες προέβλεπαν, τουλάχιστον για τα κομμάτια που απέμειναν και δεν έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ ή της ΕΕ ή και των δυο.
Θα αναρωτηθείτε (και ορθά): με ποιο δικαίωμα η Ρωσία επεμβαίνει σε υποθέσεις άλλων, όπως η Ουκρανία; Δεν το έχει. Όμως είναι ο “μεγάλος γείτονας”, ο πρώην συνεταίρος στην ΕΣΣΔ που θέλει να επιστρέψουν όσα περισσότερα γίνεται στην εποχή του 1990, ώστε να δημιουργηθεί ξανά – έστω και σε μικρότερη κλίμακα – η “αυλή” που είχε χρησιμοποιώντας χώρες της ανατολική Ευρώπης (θέλει να τις κάνει μαξιλαράκια μεταξύ του εδάφους της και των καθαρά δυτικών χωρών).
Η Ρωσία αφού απαλλάχθηκε (στα μέσα της δεκαετίας του 1990) από το ουκρανικό πυρηνικό οπλοστάσιο με μια συμφωνία που εγγυόταν τα σύνορα της με την Ουκρανία, μόλις αισθάνθηκε και έγινε ξανά δυνατή (δηλαδή μόλις έπαψε να είναι η Ρωσία του… Γιέλτσιν), άρχισε να διεκδικεί. Προτελευταία διεκδίκηση η Κριμαία το 2014 ενώ τώρα τον δικό τους ρόλο παίζουν και οι ρωσικής καταγωγής Ουκρανοί που κατοικούν σε περιοχές που συνορεύουν με τη Ρωσία.
Ενέργεια, οικονομία και γεωπολιτικά θα παίξουν το ρόλο τους ξεχωριστά και ως σύνολο στις εξελίξεις στην Ουκρανία.
Τα λεφτά είναι πολλά ενώ διακυβεύονται πάρα πολλά και σε άλλους τομείς. Μακάρι οι εξελίξεις να είναι καλές και να μη χειροτερέψει το ζήτημα, γιατί όλοι θα βγούμε χαμένοι…