Χωρίς πολλές προσδοκίες και με το βλέμμα στραμμένο στη Μόσχα αναμένεται να ξεκινήσουν τη Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας στην πόλη Γόμελ, στα σύνορα Ουκρανίας και Λευκορωσίας.
Χωρίς πολλές προσδοκίες επειδή όλα γίνονται:
- υπό τη σκιά μαχών που διεξάγονται σχεδόν σε όλα τα σημεία της Ουκρανίας,
- την ώρα που πάνω από 370.000 Ουκρανοί έχουν περάσει στην προσφυγιά, σε χώρες του εξωτερικού (και χιλιάδες άλλοι εντός Ουκρανίας)
- την ώρα που οι Ρώσοι πιέζουν για να εισέλθουν στο Κίεβο και στέλνουν άρματα μάχης έξω από την πόλη,
- την ώρα που οι δυτικοί εφοδιάζουν την Ουκρανία με στρατιωτικό υλικό
- και κυρίως την ώρα που ο Πούτιν κλιμακώνει τη στάση του, θέτοντας τις “πυρηνικές αποτρεπτικές δυνάμεις σε πλήρη ετοιμότητα”.
Τα πράγματα αλλάζουν συνεχώς κάθε ώρα που περνά ενώ στην Ουκρανία τα πράγματα για τους Ρώσους δεν πήγαν όπως περίμεναν: περίμεναν τη διεξαγωγή μιας στρατιωτικής επέμβασης που θα διαρκούσε λίγο και που θα ανέτρεπε την Κυβέρνηση του Βολοντίμιρ Ζελένσκι πριν οι κοιμώμενοι Δυτικοί βρουν το χρόνο να αντιδράσουν.
* Η Ελλάδα είναι μεταξύ των χωρών που στέλνουν στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία. Όπως ανακοινώθηκε εντός της Κυριακής 27/2 θα αποσταλούν στην Πολωνία αντιαρματικά και τυφέκια.
Εντός χώρας η απόφαση αυτή έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις.
Εκτός (και μιλάμε για Αμερική) ακούστηκαν “ευχαριστήρια”. Όμως η υπερέκθεση αυτή (που είναι αναγκαία όμως επειδή ο Πούτιν έχει ξεφύγει και δημιουργεί προηγούμενα που μπορεί να ανοίξουν την όρεξη και σε άλλους, όπως ο Ερντογάν) θα πρέπει να έχει και χειροπιαστά αποτελέσματα. Όσο κυνικό κι αν ακούγεται, αρκετά πια με τα αμερικανικά ευχολόγια και τις δηλώσεις περί “σημαντικού εταίρου και συμμάχου”. Επειδή ο “σημαντικός εταίρος και σύμμαχος” που τον λένε Ελλάδα (και είναι μέλος σε ΝΑΤΟ και ΕΕ) απειλείται καθημερινά και με τον πιο επίσημο τρόπο, από τη μέρα που ψηφίστηκε το casus belli απ’ την τουρκική Βουλή.
* Η στροφή της Γερμανίας προς τον επανεξοπλισμό – και μάλιστα με διάθεση του τεράστιου ποσού των 100 δις για επενδύσεις στον τομέα της άμυνας – είναι ένα από τα απόνερα της εισβολής Πούτιν στην Ουκρανία. Και αυτό σημαίνει το τέλος μιας εποχής και μάλιστα από μια Κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν και οι Πράσινοι…
* Η Τουρκία για πολλοστή φορά είναι σε δυο βάρκες. Απ’ τη μια είναι εντός ΝΑΤΟ και θεωρητικά θα έπρεπε να λάβει θέση παρόμοια (ή έστω κοντινή) με αυτή των άλλων χωρών. Απ’ την άλλη είναι δέσμια των στενών σχέσεων με τη Ρωσία του Πούτιν. Μόλις την Κυριακή άλλαξε φρασεολογία και έβγαλε κάτι … ψιθύρους περί “εισβολής” και “πολέμου”. Είναι στριμωγμένη, όσο κι αν το παίζει άνετη και γεφυροποιός, ενώ θυμήθηκε και τη Συνθήκη του Μοντρέ για τα στενά. Κι αυτό το στρίμωγμα είναι επικίνδυνο για όλους.
* Η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, απ’ τη στιγμή που δεν πάει όπως όλοι υπολόγιζαν (όλοι, στη Ρωσία αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο δεν περίμεναν να αντέξουν τόσο οι Ουκρανοί) ίσως να αποδειχθεί καταστροφική για τον ίδιο τον Πούτιν. Όχι μόνο επειδή έβαλε απέναντί του ακόμη και τη Γερμανία (με την οποία είχε στενότατες σχέσεις χάρη στην πολιτική της Μέρκελ) αλλά και επειδή ίσως να βάλει απέναντι ακόμη και ευνοημένους ολιγάρχες που θα χάσουν πολλά. Και φυσικά τον κόσμο στη Ρωσία, που ξαφνικά θα βρεθεί αποκομμένος από τον υπόλοιπο πλανήτη. Αλλά κυρίως όλη η κατάσταση ίσως να γυρίσει μπούμερανγκ επειδή οι κυρώσεις – αν έχουν διάρκεια – θα αναδείξουν τον άλλο πόλο στην παγκόσμια σκακιέρα που δεν θα είναι πλέον η Ρωσία. Αλλά η σιωπηλή και ιδιαίτερα μεθοδική τέτοιες ώρες Κίνα.