“Δεν μπορεί…”, αναρωτήθηκε φωναχτά με πονηρό τόνο στη φωνή του, παίρνοντας στα χέρια του το χαρτί που μόλις βγήκε από τον εκτυπωτή του υπολογιστή του.
Το δωμάτιο ήταν κρύο και το χαρτί εκτός από τη γνωστή μυρωδιά ανέδυε και λίγο καπνό λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας που είχε αναπτυχθεί στην επιφάνειά του, την ώρα που ο λέιζερ εκτυπωτής αποτύπωνε το περιεχόμενο επάνω του.
Ήταν άλλωστε νωρίς ακόμη – σχεδόν χάραμα – και στο μικρό γραφείο του σπιτιού του η θερμοκρασία δεν ήταν μεγαλύτερη από 9-10 βαθμούς. Είχε μαλώσει πολλές φορές με τον διαχειριστή για τις ώρες που άναβαν τα καλοριφέρ, όμως το είχε πάρει πια απόφαση πως το να μαλώνεις με έναν εβδομηντάρη για τα αυτονόητα ήταν άδικος κόπος. Ειδικά τώρα, που ο διαχειριστής είχε πάρει τον πρώτο λογαριασμό του αερίου στα χέρια του και είχε ήδη στείλει τα αυξημένα κοινόχρηστα σε όλα τα διαμερίσματα, δεν υπήρχε περίπτωση να τον ενοχλήσει ξανά για το συγκεκριμένο θέμα.
Με γρήγορα βήματα κατευθύνθηκε στην μικρή βιβλιοθήκη που βρίσκονταν στην άλλη πλευρά του δωματίου. Έψαξε για εκείνον τον μπλε φάκελο που μόλις πριν από είκοσι ημέρες είχε περάσει από τα χέρια του. Ήταν βλέπεις τέλη της χρονιάς και το είχε πάρει απόφαση: μέχρι να μπει ο νέος χρόνος θα αντικαθιστούσε όλους τους πλαστικούς φακέλους με χάρτινους, σε μια προσπάθεια να συνεισφέρει και αυτός στην αποτροπή της κλιματικής αλλαγής. Τουλάχιστον έτσι νόμιζε, νόμιζε πως θα έκανε την δική του αρχή…
Τον φάκελο τον βρήκε εύκολα. Και δεν του πήρε πάνω από μισή ώρα μέχρι να βρει, μέσα σε χαρτιά που ήταν αρχειοθετημένα με έναν μοναδικό τρόπο, αυτό που πραγματικά έψαχνε. Δεν είχε περάσει άλλωστε και πολύς καιρός από τη μέρα που το έβαλε μαζί με τα υπόλοιπα χαρτιά. Μόλις δυο – τρία χρόνια.
Ξεχώρισε αυτό που ήθελε κρατώντας τη στοίβα με τα υπόλοιπα χαρτιά άθικτη. Όταν τελείωνε θα έπρεπε να ξαναβάλει αυτό που ξεδιάλεξε στο ίδιο ακριβώς σημείο, αλλιώς θα έχανε τη σειρά του και αν το ξαναχρειαζόταν στο μέλλον, τότε θα έπρεπε να ψάχνει για ώρες.
Γύρισε προς το γραφείο και με βιαστικές κινήσεις έβαλε τα δυο χαρτιά το ένα δίπλα στο άλλο. Έψαξε για λίγο, στα τυφλά, τον διακόπτη που κρέμονταν στο πλάι του γραφείου και τον πάτησε. Έντονο υπόλευκο φως πλημμύρισε την επιφάνεια του γραφείου του και φώτισε τα δυο κομμάτια χαρτιού που ήθελε να συγκρίνει. Άναψε ένα τσιγάρο, τράβηξε μια βαθιά ρουφηξιά και φύσηξε τον πυκνό καπνό μακριά. Θα ήθελε και έναν καφέ, ελληνικό σκέτο. Όμως δεν ήταν ώρα για καθυστερήσεις, καφέ θα έφτιαχνε αργότερα…
Διάβασε προσεκτικά το παλιό χαρτί, αυτό που είχε βγάλει από τον μπλε φάκελο. Συνέχισε με το άλλο φύλλο, αυτό που είχε εκτυπώσει πριν από λίγη ώρα. Οι ομοιότητες ήταν εμφανείς. Όπως και οι διαφορές. Ίδιες λέξεις, ίδιες εκφράσεις, ίδιος επικριτικός τόνος. Ένα μοτίβο που επαναλαμβάνονταν και στα δυο χαρτιά, δυο χαρτιά που είχαν διαφορετικό συντάκτη αλλά πανομοιότυπο περιεχόμενο. Λες και ο ένας είχε μπει στο μυαλό του άλλου.
Καθώς διάβαζε υπήρχαν λέξεις που του αποτυπώνονταν στο μυαλό με δύναμη, σαν αυτή που ασκούσαν οι παλιοί πεταλωτές όταν έβαζαν τα πέταλα στα άλογα. Άφηναν αποτύπωμα, παρόμοιο με το μαρκάρισμα που έκαναν οι καουμπόηδες στα σπαγγέτι – γουέστερν που έβλεπε στην ασπρόμαυρη τηλεόραση του πατρικού σπιτιού όταν ήταν μικρός.
Με τρεις ρουφηξιές τελείωσε το τσιγάρο που είχε ανάψει. Ταυτόχρονα όμως είχε τελειώσει και την ανάγνωση των δυο χαρτιών. Σαν αστραπή του πέρασε από το νου να ξαναγυρίσει τη βιβλιοθήκη και να ψάξει για έναν άλλο φάκελο. Τον πράσινο. Πολύ γρήγορα όμως άλλαξε γνώμη, επειδή θα έχανε κι άλλο χρόνο. Έπρεπε επίσης να θυμηθεί ποιον πράσινο φάκελο έπρεπε να αναζητήσει, αφού είχε στο αρχείο δυο – τρεις σε διαφορετικές αποχρώσεις.
Μετά σκέφτηκε τον κόκκινο φάκελο, αλλά και πάλι δίστασε. Είτε τον άνοιγε, είτε όχι το περιεχόμενο και η φρασεολογία στα χαρτιά που θα διάβαζε θα ήταν τα ίδια, όπως συμβαίνει χρόνια τώρα. Μόνο οι ημερομηνίες άλλαζαν.
Τράβηξε μπροστά του το laptop και ξεκίνησε να γράφει. Αφού έγραψε πέντε – έξι αράδες ξαφνικά σταμάτησε.
Ξανακοίταξε στα γρήγορα τα δυο χαρτιά που είχε επάνω στο γραφείο.
Αν άλλαζε τα λογότυπα που υπήρχαν στην επάνω δεξιά γωνία, αν αντικαθιστούσε τα ονόματα που αναφέρονταν στα κείμενα, αν μετέφερε δηλαδή όλα αυτά από το ένα χαρτί στο άλλο και αντίστροφα, τότε θα είχε ένα συγκλονιστικό αποτέλεσμα: ήταν ίδια!
Control – A και delete. Ήταν ο μόνος δρόμος. Οι αράδες σβήστηκαν. Έγραψε μια και μόνη φάση, που τη συνέθεταν τρεις λέξεις.
Τίτλος: “Δικό σας…”
Σκανάρισε γρήγορα τα δυο χαρτιά, έγραψε ένα email, επισύναψε μαζί άλλες δυο εικόνες και όλα μαζί τα έστειλε στον αρχισυντάκτη του.
Εκείνος περίμενε το mail. Το mail έπρεπε να φύγει άμεσα κι από τα δικά του χέρια, ώστε να μπει στην εφημερίδα αλλά και να ανέβει στο site. Μόλις άκουσε τον ήχο λήψης στον υπολογιστή του το άνοιξε με την ίδια ανυπομονησία που τα παιδιά ανοίγουν τα χριστουγεννιάτικα δώρα.
“Ανοίξτε τα επισυναπτόμενα και εκτυπώστέ τα”, έγραφε το mail, μαζί με τρεις ακόμη λέξεις: Τίτλος: “Δικό σας…”.
Άνοιξε τα αρχεία και τα εκτύπωσε. Αυτό που έβλεπε μπροστά του ήταν 2 πρωτότυπα δελτία τύπου και δυο ακόμη, στα οποία ο αποστολέας του mail είχε αντιστρέψει τα λογότυπα.
Πλέον είχε μπροστά του όλο το σκηνικό: ένα δελτίο τύπου της Νέας Δημοκρατίας που είχε γραφεί πριν από τρία περίπου χρόνια και κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ για το κλείσιμο της Εθνικής Οδού, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην Κυβέρνηση. Ένα δεύτερο δελτίο τύπου, του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά, που είχε γραφεί πριν από λίγες ώρες και κατηγορούσε τη Νέα Δημοκρατία για το κλείσιμο της Αττικής Οδού.
Οι άλλες δυο εικόνες είχαν τα ίδια χαρτιά αλλά με αντεστραμμένα τα λογότυπα στην επάνω δεξιά γωνία.
Η έκπληξή του ήταν τεράστια, παρότι το ίδιο ακριβώς πράγμα είχε σκεφτεί λίγο νωρίτερα κι αυτός. Δεν τολμούσε όμως να το παραδεχθεί ούτε στον εαυτό του.
Δεν θέλησε να τα σχολιάσει. Σαν καμπάνες ηχούσαν ήδη μέσα στο μυαλό του οι λέξεις του τίτλου: “Δικό σας…”
Είχε και μια απορία. Ο τίτλος απευθύνονταν σε αυτόν (άλλωστε η απόσταση και ο πληθυντικός ευγενείας μεταξύ αυτού και του αποστολέα ήταν δεδομένα) ή στους αναγνώστες τους;;
Το βλέμμα του έπεσε στο τελευταίο μοντέλο i-phone που ήταν παρατημένο στο γραφείο του. Άπλωσε το χέρι του για να το πάρει και να καλέσει τον συντάκτη του mail…