Και κάπως έτσι, με μια πρωθυπουργική τοποθέτηση στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, φτάσαμε στην επιβολή του μέτρου του υποχρεωτικού εμβολιασμού (για τα άτομα με ηλικία άνω των εξήντα ετών).
Πολλά είναι αυτά που ακούγονται στις τελευταίες ώρες για το συγκεκριμένο θέμα, θετικά ή αρνητικά (κυρίως αρνητικά).
Κυρίως έχουν να κάνουν με τον δρόμο που ακολουθήθηκε και φτάσαμε ως εδώ, δηλαδή ως την υποχρεωτικότητα για μια και μόνη ομάδα (που τυγχάνει να είναι ηλικιακή και όχι π.χ. επαγγελματική).
Εδώ και μήνες οι περισσότεροι λέμε το προφανές: ότι το εμβόλιο για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού – στο βαθμό που το κάνει – είναι το μοναδικό όπλο που έχουμε στα χέρια μας. Και που ευτυχώς έφτασε γρήγορα σε όλους εμάς, αφού για να βγει “έπεσαν πάνω” εταιρίες και κυβερνήσεις και ήδη έχει χορηγηθεί σε δισεκατομμύρια άτομα.
Το σωστό και το λάθος επικοινωνιακό κομμάτι
Στη χώρα μας έγιναν λάθη. Δόθηκε βάρος στο λάθος επικοινωνιακό κομμάτι (δηλαδή στο “πόσο καλά” τα πήγαινε η Κυβέρνηση) και όχι στο σωστό επικοινωνιακό κομμάτι (δηλαδή στο να ενημερωθούμε όπως πρέπει για την επικινδυνότητα της Covid-19 και για τα εμβόλια).
Έτσι δόθηκε χώρος στον κάθε τσαρλατάνο και στον κάθε διαδικτυακό “επιστήμονα” να λέει το μακρύ και το κοντό του, να αμφισβητεί την επιστημονική εργασία χιλιάδων επιστημόνων σε όλο τον κόσμο. Και κυρίως δόθηκε χώρος στον κάθε βλαμμένο να εξυφαίνει και να διαδίδει ιστορίες για αγρίους, για τσιπάκια, για νερωμένα σκευάσματα, για σχέδια υποταγής και παρακολούθησης όποιου κάνει το εμβόλιο.
Επίσης δόθηκε χώρος – γιατί άραγε;;; – σε διάφορους να λειτουργούν ως κράτος εν κράτει (imperium in imperio, που έλεγαν και οι Ρωμαίοι) και να βγάζουν δικές τους οδηγίες, αμφισβητώντας ευθέως κάποιες φορές τις εντολές της Πολιτείας (χωρίς να τιμωρούνται κιόλας επειδή εξέθεσαν σε κίνδυνο χιλιάδες κόσμο).
Φυσικά δεν θα αναφερθώ στην καθημερινή υπερέκθεση των επιστημόνων στα ΜΜΕ ή στις πάμπολλες πηγές ενημέρωσης (κάποιες είχαν και μια εσάνς επισημότητας και εγκυρότητας), που μπέρδεψαν τον κόσμο. Δημιουργήθηκε τέτοιο μπέρδεμα που όπως εύστοχα είπε κάποιος, “αν μας έδιναν να διαβάσουμε τη φόρμουλα των εμβολίων περισσότερα θα καταλαβαίναμε!“.
Συνέπεια όλων αυτών είναι το κατοστάρι του εξηντάρη. Συνέπεια μιας αλλοπρόσαλλης (τις περισσότερες φορές) πολιτικής αντιμετώπισης του κορωνοϊού και προώθησης των εμβολιαστικών προγραμμάτων.
Αμφιταλαντεύσεις και παλινωδίες δικαιολογούνται απόλυτα μόνο στην πρώτη περίοδο, κάπου στην άνοιξη του 2020. Μετά από το πρώτο σοκ (που είναι απόλυτα δικαιολογημένο), δεν εξηγούνται πολλά πράγματα που έγιναν.
Η παιδεία δεν είναι θέμα εκπαίδευσης
Δυστυχώς η ιστορία με τον κορωνοϊό είναι δυναμική. Αλλάζει σχεδόν καθημερινά.
Κι αν πρέπει να έχουμε κατά νου κάτι, αυτό είναι μόνο τα επιστημονικά δεδομένα, που θα πρέπει να εκλαϊκεύονται αν χρειάζεται, ώστε όλοι μας να ξέρουμε προς τα που και πως θα πρέπει βαδίζουμε. Με πρόστιμα και τιμωρητικού χαρακτήρα μέτρα δεν γίνεται δουλειά. Πρέπει να προηγούνται αλλά πράγματα.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεκινήσουμε να κοιτάμε και την επόμενη μέρα (ίσως και την επόμενη πανδημία), και να καταλάβουμε επιτέλους ότι πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που προσλαμβάνουμε την πραγματικότητα, ώστε να αντιμετωπίσουμε προκλήσεις ή πανδημίες.
Η παιδεία κάποιου δεν σχετίζεται και τόσο πολύ με την εκπαίδευσή του. Πιο πολύ σχετίζεται με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και τη θέση του και με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους υπόλοιπους.
Αλλιώς κάθε φορά που θα φτάνουμε στο αμήν θα πρέπει να θεσπίζονται μέτρα που θα μοιάζουν με “κατοστάρι του εξηντάρη…”