Στο επεισόδιο που συνέβη στο Μέγαρο Μαξίμου αναφέρομαι, σε αυτό μεταξύ του Κ. Μητσοτάκη και της Ολλανδής δημοσιογράφου Ίνγκεμποργκ Μπέουχελ (που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα).
Η δημοσιογράφος κατηγόρησε τον Μητσοτάκη (και στο πρόσωπό του, ως πρωθυπουργό, την Ελλάδα) ότι ψεύδεται για την ιστορία των pushbacks και των προσφύγων που βρίσκονται εδώ.
Τι ΔΕΝ είναι τα pushbacks;
Εν αρχή έχουμε το δικαίωμα κάθε χώρας για αναχαίτιση κάποιου σκάφους ή αεροσκάφους. Οι αρμόδιες για την ενέργεια αυτή αρχές εγκλωβίζουν και αναχαιτούν το σκάφος ή το αεροσκάφος, πιέζοντας τους χειριστές του ώστε να μην εισέλθουν στα χωρικά της ύδατα ή τον εναέριο χώρο της.
Πρόκειται για μια νομιμότατη ενέργεια, που την προβλέπουν μέχρι και οι κανονισμοί της ΕΕ.
Τι κάνουν (συνήθως) οι επιβαίνοντες στα σκάφη (κατόπιν παρότρυνσης της Τουρκίας);;
Κάνουν το πιο απλό: ανοίγουν επίτηδες τρύπες στα σαπιοκάραβα ή στις λέμβους. Με τον τρόπο αυτό οι επιβαίνοντες γίνονται, από το πουθενά, “ναυαγοί” και η Ακτοφυλακή μας τρέχει για να τους σώσει.
Και οι Τούρκοι στο σημείο αυτό το παίζουν “καλά” το παιχνίδι, επειδή:
α) είμαστε υποχρεωμένοι ως χώρα να παράσχουμε βοήθεια σε ναυαγούς,
β) είμαστε υποχρεωμένοι να ασκήσουμε όσα προβλέπονται για την έρευνα και διάσωση στο Αιγαίο, αφού όλα συμβαίνουν (τυχαία άραγε;;) σε περιοχές που την ευθύνη για έρευνα και διάσωση έχει η Ελλάδα,
γ) είμαστε υποχρεωμένοι να πάμε ούτως ή άλλως για να μην σπεύσουν οι Τούρκοι και την επόμενη στιγμή βαφτίσουν “γκρίζα ζώνη” μια περιοχή που κατά το Διεθνές Δίκαιο, το Δίκαιο της Θάλασσας και τις υφιστάμενες Συνθήκες είναι ελληνική περιοχή.
Και επειδή δεν μιλάμε για μεμονωμένες περιπτώσεις (πχ. για ένα σκάφος που τυγχάνει μια φορά το χρόνο, σε μια θαλασσοταραχή, να έχει μια τρύπα ή να μείνει ακυβέρνητο) αλλά για καταστάσεις που συμβαίνουν καθημερινά, είμαστε όλοι πονηρεμένοι. Και εμείς αλλά πλέον και οι ξένοι της ΕΕ (που τώρα βλέπουν να εκτυλίσσεται στα σύνορα της Πολωνίας το ίδιο έργο που είδαμε εμείς τον Μάρτιο του 2020 στον Έβρο, πάλι με ευθύνη της Τουρκίας που τώρα αφήνει να πηγαίνουν αεροπορικώς στη Λευκορωσία εκατοντάδες άνθρωποι).
Για τι πράγμα μας κατηγορούν – τι είναι δηλαδή το pushback
Για κάτι τέτοιες περιπτώσεις λοιπόν κατηγορεί την Ελλάδα η κυρία αυτή – και όχι μόνο αυτή αλλά και διάφορες ΜΚΟ (αγνώστου σκοπού). Λένε δηλαδή ότι και καλά δεν τους δεχόμαστε όλους (και δεν κάνουμε τη χώρα ξέφραγο αμπέλι) και ότι τους σπρώχνουμε ξανά πίσω στην Τουρκία. Για αυτό μας λένε ότι κάνουμε pushback, σε απλά ελληνικά.
Τι… “ξεχνάνε” όμως όσοι μιλάνε για pushbacks;;
Όμως όλοι αυτοί ξεχνάνε πως η Ελλάδα, όπως κάθε άλλη χώρα, έχει το δικαίωμα να διαφυλάξει τα σύνορά της, έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την είσοδο σε οποιονδήποτε δεν εισέρχεται από τις νόμιμες πύλες εισόδου όπως επίσης και ότι διατηρεί το δικαίωμα να εμποδίσει οποιοδήποτε σκάφος δεν δίνει πληροφορίες για το τι μεταφέρει, ποιον μεταφέρει, με ποιον σκοπό μεταφέρει κάτι ή κάποιον.
Ξεχνάνε επίσης όλοι αυτοί ότι η Ελλάδα εδώ και χρόνια (και μάλιστα εν μέσω οικονομικής και κοινωνικής κρίσης) έχει υποδεχθεί δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους ως “πρόσφυγες” ή ως “μετανάστες” και εξακολουθεί να φιλοξενεί κι άλλους (παρά το γεγονός ότι ο αριθμός τους είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που πραγματικά αντέχουν τόσο η Οικονομία όσο και η κοινωνία). Τουλάχιστον η Ελλάδα έχει κάνει, κάνει και θα εξακολουθήσει να κάνει το ανθρωπιστικό της καθήκον, αφού πέραν όσων γράφουν τα χαρτιά και οι νόμοι έχει ζήσει στο πετσί της και την προσφυγιά και την μετανάστευση.
Όπως επίσης ξεχνάνε και δεν αναγνωρίζουν στην Ελλάδα το δικαίωμα να επιλέγει η ίδια αν κάποιος όντως δικαιούται άσυλο (εδώ μιλάμε για θεμελιώδη κανόνα του Διεθνούς Δικαίου, που οφείλουμε να τηρήσουμε και τον τηρούμε). Γιατί για να ζητήσει κάποιος άσυλο υπάρχουν κάποιες διεθνείς προϋποθέσεις – και σημαντικότερο όλων, να μην προέρχεται από μια “ασφαλή χώρα” για αυτόν. Η Τουρκία στην προκείμενη περίπτωση είναι “ασφαλής χώρα”, δεν είναι μια χώρα μέσα στην οποία γίνονται πράγματα που ωθούν έναν άνθρωπο (που έρχεται απ’ την άλλη άκρη του κόσμου) να μπει στην Ελλάδα για να σωθεί.
Δηλαδή εν ολίγοις, ονομάζουν pushback το δικαίωμα μιας χώρας να αποτρέψει την είσοδο σε οποιονδήποτε άγνωστο σε αυτήν, ενώ μπορεί να παραμείνει στην πρώτη “ασφαλή χώρα” και να επιστρέψει στη δική του όταν τα πράγματα ηρεμήσουν. Άρα από κάπου “μπάζει” το θέμα…
Και μια υπενθύμιση: η συγκεκριμένη κυρία είχε συλληφθεί και κατηγορηθεί στις αρχές του καλοκαιριού του 2021 για διευκόλυνση παράνομης διαμονής ξένου πολίτη στη χώρα μας. Είχε στο σπίτι της έναν άνθρωπο ο οποίος ανέμενε την απόφαση για την έφεσή του στην αρνητική απάντηση της χώρας μας για παροχή ασύλου. Δηλαδή φιλοξενούσε έναν άνθρωπο που μπήκε παράνομα στη χώρα και ανέμενε μια απόφαση για αν η χώρα θα τον δεχθεί ή όχι.
Ίσως σε άλλες χώρες πιο… “πολιτισμένες” η κυρία Μπέουχελ, αν δεν ήταν στη φυλακή για την πράξη της, θα είχε ήδη απελαθεί από το καλοκαίρι του 2021 στη χώρα της (αφού διευκόλυνε παράνομα διαμένοντα άνθρωπο στην Ελλάδα) και θα συνέχιζε την εργασία της από εκεί.