Υπογράφηκε στην Ουάσινγκτον την Πέμπτη 14/10 από τους υπουργούς Εξωτερικών της Ελλάδας και των ΗΠΑ, Νίκο Δένδια και Άντονι Μπλίνκεν, η πενταετής συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδας – Ηνωμένων Πολιτειών.
Αρχικά θα πρέπει να αναφερθεί πως η συγκεκριμένη συμφωνία άνετα θα μπορούσε να αποτελέσει (θεωρητικά μιλώντας) τη συνέχεια της συμφωνίας με τη Γαλλία. Επίσης δεν θα μπούμε στη διαδικασία να μιλήσουμε για “αμυντική θωράκιση”, “εξασφάλιση” κλπ κλπ.
Αυτά μια χώρα τα εξασφαλίζει από μόνη της – αν θέλει να είναι σοβαρή και υπολογίσιμη (άλλωστε, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρώτα με τους εαυτούς μας, θα πρέπει να πούμε ότι κανείς δεν περιμένει να εμπλακούν άμεσα Γάλλοι και Αμερικανοί σε ελληνοτουρκικές διαμάχες).
Το μόνο το οποίο θα πρέπει να αναφερθεί (και) για αυτή τη συμφωνία είναι ένα: μπαίνουμε πιο βαθιά σε μια ιστορία συμφωνιών που ήταν αναγκαίες. Μπορεί κάποιοι να πουν “ψάχνουμε προστάτες;;” (για να το πούμε πιο ευγενικά και να μην πούμε “νταβατζήδες”). Όχι!
Οι συμμαχίες στο νέο κόσμο που αναδύεται – μετά την ανάδυση της Κίνας και την εδραίωσή της στο ρόλο του δεύτερου πόλου – είναι άκρως απαραίτητες. Δεν είμαστε μόνοι στον πλανήτη. Ούτε μόνοι μπορούμε να πορευτούμε. Θα ήταν αυτοκτονική τάση και άκρως ουτοπικό να σηκώσουμε παντιέρα και να προχωρήσουμε μόνοι.
Άρα κάπου έπρεπε να πάμε, με κάποιους θα έπρεπε να κάνουμε… χωριό. Και στο κάτω-κάτω, γιατί να μην επανεξετάσουμε λίγο στα σοβαρά την προοπτική να αναλάβει ενεργά η Ελλάδα το ρόλο που είχε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου η ολοένα και πιο ασταθής και ολισθαίνουσα στον ισλαμισμό Τουρκία;
Ξαναλέμε και πάλι: ο Ψυχρός Πόλεμος του 20ου αιώνα είχε παντελώς άλλο χαρακτήρα και τελείωσε. Τώρα υπάρχει ένας άλλος Ψυχρός Πόλεμος, αυτός για την ενέργεια.
Κάνουμε κάποιες επιλογές. Σίγουρα θα πρέπει να κάνουμε κι άλλες. Μελετημένα, χωρίς βιασύνες και με τα Μνημόνια πάνω απ’ το κεφάλι μας (αυτό ας μην το ξεχνάμε, τουλάχιστον μέχρι το 2060). Το αν αυτές οι επιλογές “μας βγουν” ή όχι θα το δείξει η Ιστορία. Δεν θα το δείξουν ούτε οι αφορισμοί, ούτε η ακατάσχετη κινδυνολογία, ούτε οι ψεκασμένες θεωρίες συνωμοσίας…
Και στο κάτω-κάτω, αν κάποιος έχει αντίθετη γνώμη για τις συμφωνίες και τις συμμαχίες που στήνονται ας προτείνει κάτι άλλο. Κάτι ουσιαστικό όμως, πραγματοποιήσιμο άμεσα, κάτι που θα δίνει περισσότερο κέρδος. Γιατί όλα είναι ένα ατέρμονο νταλαβέρι…
(περισσότερα για τη συμφωνία σε άλλη ανάρτηση)