Με 284 ψήφους υπέρ και 16 κατά ψηφίστηκε την Τετάρτη 20 Ιανουαρίου από τη Βουλή το νομοσχέδιο με το οποίο τα ελληνικά χωρικά ύδατα στη θαλάσσια περιοχή του Ιονίου και των Ιονίων Νήσων μέχρι το Ακρωτήριο Ταίναρο της Πελοποννήσου επεκτείνονται από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια.
Και μέχρι εδώ, όλα καλά και όλα ωραία για τον μοναδικό λόγο ότι η χώρα μας δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να ασκεί δικαίωμα που της δίδεται από σειρά διεθνών συμβάσεων. Ταυτόχρονα έχουμε άσκηση ενός ακόμη δικαιώματός της: αυτό της επιλογής του χρόνου που προχώρησε στην επέκταση στο Ιόνιο – αυτό σχετίζεται επίσης και με τον χρόνο που θα επιλέξει ώστε να προχωρήσει σε επέκταση στα 12 ν.μ. και σε άλλα σημεία (όπως στην Κρήτη ή όπου επιτρέπεται μέσα στο Αιγαίο).
Όμως (γιατί πάντα υπάρχει ένα … “όμως”) θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πράγματα με διαφορετική σειρά. Γιατί όπως φαίνεται από όσα έχουν δημοσιοποιηθεί τα έχουμε κάνει κάπως … ανάποδα τα πράγματα, πως δεν τα κάναμε με τη σωστή σειρά. Υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια στην οποία – άγνωστο γιατί – δεν έχει δοθεί η δέουσα προσοχή από όσους πανηγυρίζουν ενθουσιωδώς: αυτή η λεπτομέρεια ονομάζεται “κλείσιμο κόλπων” και “ευθεία γραμμή βάσης”.
Αν δούμε έναν χάρτη στην πραγματικότητα θα ξεκινήσουμε από “μέσα προς τα έξω”: όπου υπάρχει κόλπος αυτός “κλείνει”, με τη σύνδεση των δυο ακραίων σημείων του με μια νοητή ευθεία γραμμή.
Από αυτή τη γραμμή ξεκινάς να μετράς τα 12 ν.μ. – αυτή είναι η αφετηρία σου και όχι η ακτή που βρίσκεται στο βάθος του κάθε κόλπου. Και μπορεί να φαίνεται μικρό αυτό το βήμα, όμως στην πραγματικότητα η ευθεία που συνδέει τα άκρα μπορεί να σου δώσει μεγάλο χώρο, όταν προβληθεί στο βάθος του ορίζοντα (για να το θέσουμε απλά και κατανοητά).
Το δεύτερο, επίσης σημαντικό, είναι το γεγονός ότι η επέκταση της 20ης Ιανουαρίου αφήνει (προς στιγμή) απ’ έξω δυο νησιά που θα μπορούσαν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην ελληνοτουρκική διαφορά. Τα Κύθηρα και τα Αντικύθηρα. Και αυτό επειδή δεν “βλέπουν” προς το Ιόνιο αλλά προς το Αιγαίο.
Τέλος υπάρχει ένα ακόμη ερωτηματικό, σχετικά με τον τρόπο που επελέγη να γίνει η συγκεκριμένη επέκταση – δεν έγινε με Προεδρικό Διάταγμα αλλά με νόμο.
Όπως και να ‘χει (αν και στις διεθνείς σχέσεις αυτό το “όπως και να ‘χει” δεν επιτρέπεται να λεχθεί – γιατί οι παραλείψεις και τα λάθη κοστίζουν), ένα πρώτο βήμα έγινε με συγκεκριμένο τρόπο και εξαιτίας λόγων που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν γνωρίζουμε. Αναμένεται η συνέχιση της διαδικασίας.