Λόγω της εγγύτητας των Χριστουγέννων αλλά και των αποφάσεων της Κυβέρνησης για το υπό όρους άνοιγμα των ναών – ήρθε πάλι στην επικαιρότητα το ζήτημα του ρόλου της Εκκλησίας (ως Οργανισμού) στην εποχή της πανδημίας.
Απ’ τη μια έχουμε την Κυβέρνηση που δεν λαμβάνει ξεκάθαρη θέση και από την άλλη έχουμε τον Οργανισμό “Εκκλησία”, μέσα στους κόλπους του οποίου φαίνεται πως υπάρχουν και κάποιοι που δεν επιθυμούν να ακολουθήσουν τις εντολές του Κράτους (όπως κάνουμε όλοι οι υπόλοιποι) και επιθυμούν για το συγκεκριμένο Οργανισμό έναν ιδιαίτερο – προνομιακό ρόλο.
Ας δούμε τι συμβαίνει και στο τέλος ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του:
- Η Δημόσια Υγεία είναι αποκλειστική ευθύνη της εκάστοτε Κυβέρνησης και κανενός άλλου. Η κυβέρνηση είναι αυτή που οφείλει να βάλει τα όρια σε αυτό. Όπως ευθύνη άλλων κομματιών του Κράτους είναι να ελέγχουν τις Κυβερνήσεις και να κρίνουν αν ξεπερνούν τα όρια της νομιμότητας. Έτσι λειτουργούν τα πράγματα στις Δημοκρατίες.
- “Εκκλησία”, με την ευρύτερη και πραγματική έννοια του όρου, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ούτε οι παπάδες, ούτε οι μητροπολίτες, ούτε οι ψαλτάδες και οι επίτροποι. Εκκλησία είμαστε όλοι εμείς, όπως με τον ίδιο τρόπο που εκκλησία (με μικρό το “ε”, με την έννοια του χώρου λατρείας) μπορεί να είναι κάθε σπίτι και ο προσωπικός χώρος του καθενός που θέλει να είναι κοντά στο Θεό.
Εκτός κι αν έχουμε ξεχάσει το “πανταχού παρών”…
- Όπως και αν το δούμε, απ’ την ώρα που στους χώρους λατρείας ή σε θρησκευτικές τελετές εκτός αυτών (όπως π.χ. σε κηδείες ή σε αγιασμούς) συγκεντρώνεται μεγάλος ή μικρός αριθμός ανθρώπων, οι χώροι αυτοί μετατρέπονται αυτόματα και σε χώρους μέσα στους οποίους και μέσα απ’ τους οποίους θα μπορούσε να γίνει διασπορά του κορωνοϊού.
Η αρρώστια δεν κοιτά τι είσαι ή ποιος είσαι. Θα σε βρει παντού και θα σε στείλει μια ώρα αρχύτερα, είτε σε βρει μέσα σε ορθόδοξο ή καθολικό ή προτεσταντικό ναό, είτε σε βρει μέσα σε τζαμί ή σε συναγωγή ή σε βουδιστικό ναό. Τουλάχιστον αυτό δείχνουν τα ιατρικά δεδομένα σε παγκόσμιο επίπεδο.
- Η στάση της “επίσημης” Εκκλησίας, του Οργανισμού που όλοι εννοούμε ως “Εκκλησία” όταν μιλάμε μεταξύ μας, αρχίζει να γίνεται το λιγότερο παράλογη. Παράλογη όμως είναι και η στάση που κρατά και η Κυβέρνηση, όσο δεν ξεκαθαρίζει την κατάσταση, όπως επιβάλλεται να πράξει.
- Όσο κι αν κάποιοι δεν θέλουν να το δουν ή να το παραδεχθούν, ο Οργανισμός “Εκκλησία” έχει τα… δικά του εσωτερικά ζητήματα, προβλήματα και κόντρες. Υπάρχουν δηλαδή και τα στρατόπεδα εντός της Ιεραρχίας, τα οποία και ξαναβγήκαν στην επιφάνεια τις μέρες που ο Αρχιεπίσκοπος ήταν με κορωνοϊό στο νοσοκομείο.
- Υπάρχουν άνθρωποι στα ανώτερα κλιμάκια του Οργανισμού “Εκκλησία” που την εποχή της πανδημίας (παρότι η Ιεραρχία μετράει θύματα και μεταξύ των μελών της) ώρες – ώρες έχουν μια στάση πραγματικά ανεξήγητη:
– απ΄ τη μια επιδιώκουν να αποκτήσουν ρόλο “προνομιακού συνομιλητή” του Κράτους και ουσιαστικά θέλουν ιδιαίτερη αντιμετώπιση σε σχέση με όλους τους άλλους φορείς ή Οργανισμούς (πράγμα παράλογο)
– κι απ’ την άλλη απαιτούν να τους συμπεριφέρονται όπως π.χ. στα εμπορικά καταστήματα ή στα κομμωτήρια και τα κουρεία (πράγμα αρκούντως υποτιμητικό).
- Βασιζόμενος στη μακραίωνη σχέση που έχει με τον πληθυσμό ο Οργανισμός “Εκκλησία” προσπαθεί να αποκτήσει εξουσία και λόγο που δεν δικαιούται να έχει σε πτυχές της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής.
Βάζοντας μπροστά την ανθρώπινη ανάγκη για επαφή με το Θείο, πολλά μέλη της Ιεραρχίας αλλά αρκετές φορές και ολόκληρος ο Οργανισμός “Εκκλησία” προσπαθούν να εκμεταλλευτούν καταστάσεις.
Προσπαθούν να εξισώσουν την ανθρώπινη ανάγκη για επαφή με το Θείο με την ύπαρξή του “Οργανισμού” και να παρουσιάσουν αυτά τα δυο διαφορετικά πράγματα ως ένα και αδιαίρετο.
- Είναι το λιγότερο ανεύθυνη κίνηση η προσπάθεια “ανάληψης της ευθύνης” από ορισμένους μητροπολίτες για οτιδήποτε συμβεί σε περίπτωση που υπάρξει μεγάλη διασπορά του κορωνοϊού λόγω λειτουργίας που θα είναι ανοιχτή στον κόσμο.
Πέραν όλων των υπολοίπων, πρόκειται και για ενέργεια που έχει και άλλου τύπου ευθύνες.
Εκτός από την ξεκάθαρη κοροϊδία έναντι των πιστών (γιατί αν τύχει και γίνει κάτι μη αναστρέψιμο με την υγεία των πιστών, στο τέλος θα πουν ότι “ήταν θέλημα Θεού” ενώ θα είναι “θέλημα ανεύθυνου Επισκόπου”), αυτού του είδους οι πομπώδεις δηλώσεις είναι ουσιαστικά ένα έμμεσο κάλεσμα στους πιστούς να αδιαφορήσουν για τα μέτρα.
Καταλήγοντας:
στις αστικές Δημοκρατίες “δυτικού τύπου” η πάσης φύσης ευθύνη για την εύρυθμη λειτουργία του Κράτους ανήκει αποκλειστικά και μόνο στο ίδιο το Κράτος (που δεν ταυτίζεται με κόμματα, οργανισμούς, φορείς, συλλόγους και οργανώσεις). Αυτό το status μοναδικότητας και αποκλειστικότητας παραχωρείται από το Λαό και η πορεία των Δημοκρατιών καθορίζεται από σαφείς κανόνες, όπως το Σύνταγμα.
Σε καταστάσεις όπως αυτή που ζούμε το Κράτος, δια των Κυβερνήσεων (που πρέπει να ελέγχονται για τις πράξεις τους συνεχώς), κρίνει και αποφασίζει τους τρόπους αντιμετώπισης.
Ο Οργανισμός “Εκκλησία” δεν έχει καμιά απολύτως δουλειά να εμπλέκεται στα της αντιμετώπισης του κορωνοϊού (άρα και στα της διακυβέρνησης) και οφείλει να τηρεί, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, τα μέτρα που κατά καιρούς λαμβάνονται.
* και κάτι για το τέλος: η ανάγκη όλων μας για ένα πνευματικό αποκούμπι είναι αδιαμφισβήτητη. Μέχρι εκεί όμως. Γιατί η εκμετάλλευσή της ανάγκης αυτής από οποιονδήποτε είναι ένα άλλο ζήτημα, που σηκώνει πολλή συζήτηση.