Η Τουρκία προχώρησε ένα βήμα παραπάνω στον Ο.Η.Ε. (και παρά τις αντιδράσεις που έχουν εκφράσει με διπλωματική νότα που κατέθεσαν από κοινού η Ελλάδα, η Κύπρος, το Μπαχρέιν, η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος στις αρχές Ιουλίου του 2020) το θέμα του γνωστού Μνημονίου (M.O.U.) που είχε υπογράψει με τη Λιβύη στα τέλη Νοεμβρίου του 2019.
Στον Ο.Η.Ε. προχώρησαν λοιπόν η δουλειά, με την πρωτοκόλληση στις 30 Σεπτεμβρίου 2020 του Μνημονίου αυτού, συνεχίζοντας ασταμάτητοι, παρότι:
- γνωρίζουν ότι η πρωτοκόλληση δε σημαίνει τίποτε απολύτως όσον αφορά τη διεθνή αναγνώριση του συγκεκριμένου M.O.U. – η λογική τους όμως είναι απλή: “άστο να υπάρχει κάπου καταγεγραμμένο για να μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε μελλοντικά σε οποιοδήποτε όργανο του ΟΗΕ”,
- την ίδια ακριβώς στιγμή το παίζουν “καλά παιδιά” (με τις ευλογίες και την εξόφθαλμη κάλυψη της Μέρκελ) για να περάσουν αλώβητοι απ’ τις Βρυξέλλες.
Πάντως είναι γρήγοροι, δεν αφήνουν το χρόνο να πάει χαμένος:
υπέγραψαν με τον απίθανο τουρκόφιλο Αλ Σαραζ αυτό το Μνημόνιο “οριοθέτησης θαλασσίων περιοχών δικαιοδοσίας” στις 27/11/2019, κατέθεσαν 2 εβδομάδες αργότερα στη Γραμματεία του ΟΗΕ και στις 30 Σεπτεμβρίου 2020 το κείμενο – μαζί με χάρτες (που αναφέρονται ως παραρτήματα) – εγγράφηκε στον κατάλογο με τις διεθνείς συνθήκες.
Να σημειωθεί (γιατί είναι σημαντικό για το μέλλον και σε μια πιθανή προσφυγή στη Χάγη) ότι η πρωτοκόλληση του τουρκολυβικού συμφώνου έγινε σύμφωνα με το Άρθρο 102 της Χάρτας του ΟΗΕ, που αναφέρει:
Άρθρο 102.
1. Κάθε συνθήκη ή διεθνής συμφωνία που θα υπογράφει ένα Μέλος των Ηνωμένων Εθνών, αφού θα έχει αρχίσει να ισχύει αυτός ο Χάρτης, θα καταχωρίζεται το ταχύτερο δυνατό στη Γραμματεία, η οποία και θα τη δημοσιεύει.
2. Κανένα συμβαλλόμενο μέρος μιας τέτοιας συνθήκης ή διεθνούς συμφωνίας, οι οποίες δε θα έχουν καταχωριστεί σύμφωνα με τις διατάξεις της παραγράφου 1 αυτού του Άρθρου, δε θα μπορεί να επικαλεστεί, σε όργανο των Ηνωμένων Εθνών, αυτή τη συνθήκη ή αυτή τη συμφωνία.