Αυξάνουν και πληθαίνουν τα δημοσιεύματα σε ελληνικά και ξένα ΜΜΕ σχετικά με το μείζον θέμα της αποστρατικοποίησης των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, που έχει θέσει η Τουρκία ως ένα από τα προς “συζήτηση” ζητήματα.
Οι Τούρκοι, αφού έχουν πείσει σχεδόν τους πάντες ότι έχουν το δίκιο με το μέρος τους (όχι επειδή το έχουν αλλά επειδή αυτοί οι… πάντες έχουν τεράστια συμφέροντα στην Τουρκία), βάζουν στο τραπέζι που στήνεται όσο πιο πολλά θέματα μπορούν, με σκοπό να πάρουν κάτι περισσότερο.
Και ζητούν την αποστρατικοποίηση των νησιών μας τη στιγμή που το ζήτημα αυτό έχει λήξει από τη Συνθήκη του Μοντρέ (1936 – αφορά Σαμοθράκη και Λήμνο), τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης (1923, αφορά Μυτιλήνη, Χίο, Σάμο και Ικαρία) και τη Συνθήκη των Παρισίων (1947, αφορά τα Δωδεκάνησα) και τη διεθνή πρακτική από το 1947 μέχρι τώρα.
Επιπλέον, οι Τούρκοι παραλογίζονται και ζητούν αποστρατικοποίηση ενώ την ίδια ακριβώς στιγμή διατηρούν απέναντι από τα νησιά μας τη λεγόμενη Στρατιά του Αιγαίου, απειλούν συνεχώς με πόλεμο από τον Ιούνιο του 1995 και μετά, και παραβιάζουν την ελληνική κυριαρχία στο ανατολικό Αιγαίο και αμφισβητούν κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στην ανατολική Μεσόγειο.
Στην Ελλάδα εξακολουθούν ακόμη να υπάρχουν ονειροπαρμένοι που έχουν την εντύπωση πως τα προβλήματα με τους Τούρκους θα λυθούν με έναν τρόπο μαγικό αν καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι και συζητήσουμε ακόμη και θεμελιώδη για την ασφάλεια και την ακεραιότητα της χώρας θέματα, όπως την παρουσία ελληνικών ένοπλων δυνάμεων στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου.
Κανείς δεν θέλει “περιπέτειες” με τους Τούρκους και κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος ψάχνει να βρει διπλωματική λύση για τη μια και μόνη ελληνοτουρκική διαφορά μας, την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.
Όμως, υπάρχει σοβαρός άνθρωπος στην Ελλάδα που θα μπορούσε να αποδεχθεί και να συμμετάσχει σε συνομιλίες που έχουν στην (κρυφή ή φανερή) ατζέντα την αποστρατικοποίηση των νησιών – άρα να κάνει το πρώτο βήμα για την παράδοσή τους στην Τουρκία;;