Σαν έτοιμος από πάντα, ο Ερντογάν υπέγραψε ήδη την απόφαση η Αγιασοφιά να γίνει και πάλι τζαμί.
Δεν περίμενε ούτε καν να στεγνώσει το μελάνι στην απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας της χώρας του σχετικά με την Αγία Σοφία. Και ελάχιστα λεπτά μετά απ’ την ανακοίνωση της απόφασης του τουρκικού δικαστηρίου, με την οποία ακυρώθηκε διάταγμα του 1934 που έκανε την Αγία Σοφία από τζαμί σε μουσείο, ο ίδιος υπέγραψε και έδωσε στη δημοσιότητα την απόφαση με την οποία η Αγία Σοφία από μουσείο γίνεται ξανά τζαμί.
Ξεκάθαρα πλέον ο πρόεδρος της Τουρκίας επιδιώκει δυο πράγματα:
1. να συσπειρώσει γύρω από το πρόσωπό του και το καθεστώς του χιλιάδες φανατικούς αλλά και λιγότερο φανατικούς μουσουλμάνους. Απώτερος σκοπός είναι σε εσωτερικό επίπεδο να εξαφανίσει οτιδήποτε το “δυτικόστροφο”, οτιδήποτε “κοσμικό”, οτιδήποτε το “κεμαλικό”.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό, που θα παίξει τον ρόλο του στην πορεία την πραγμάτων από εδώ και στο εξής: στην Τουρκία των 84 εκατομμυρίων κατοίκων υπάρχει πλέον ολόκληρη γενιά που αντιστοιχεί περίπου στο 30% του πληθυσμού, που δεν έχουν γνωρίσει άλλον πολιτικό ηγέτη πέρα από τον Ερντογάν.
2. ο βαθύτερος σκοπός του Τούρκου προέδρου και του κόμματός του είναι να μετατρέψει την Τουρκία σε μια σε μια χώρα που θα έχει ισλαμικό – θεοκρατικό χαρακτήρα και ηγετικό ρόλο στον ευρύτερο σουνιτικό και κατ’ επέκταση μουσουλμανικό κόσμο. Είναι άγνωστο αν ο ίδιος ο Ερντογάν θέλει να λάβει και τον τίτλο του… χαλίφη και να γίνει ο διάδοχος του Αμπντούλ Μεζίτ του 2ου, όμως η ιστορία με την Αγία Σοφία είναι ένα ακόμη βήμα, από τα σημαντικότερα ίσως (με ουσιαστική αλλά και επικοινωνιακή σημασία), προς την κατεύθυνση που επέλεξε να ακολουθήσει ο ισλαμιστής Πρόεδρος της Τουρκίας.
Η επιλογή της 24 Ιουλίου για το άνοιγμα της Αγίας Σοφίας ως τζαμιού δεν είναι τυχαία: στις 24 Ιουλίου 1923, με την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, δημιουργήθηκε το “κοσμικό” μονοκομματικό Τουρκικό κράτος του Κεμάλ.
Την ίδια ώρα που αυτά συμβαίνουν, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες (ως ξεχωριστές κρατικές οντότητες) αλλά και στην ίδια ΕΕ (ως άλλη μωρά παρθένα) κοιμούνται και εξακολουθούν να επιδιώκουν με μια ανεξήγητη μανία για διάλογο με την Τουρκία (ανεξήγητη με βάση το Διεθνές Δίκαιο – επειδή με βάση τα οικονομικά και τις εμπορικές σχέσεις η μανία τους αυτή εξηγείται).
Άντε να δούμε πότε θα καταλάβει ο “πολιτισμένος” κόσμος της Ευρώπης ότι ο Ερντογάν δεν πρόκειται να σταματήσει από μόνος του ή με παρακάλια και χαϊδολογήματα!
Άντε να δούμε ποτέ επιτέλους θα σταματήσουν Ευρωπαίοι και Αμερικανοί να έχουν αυταπάτες περί “δυτικού προσανατολισμού” και δημοκρατίας στη γείτονα, πότε θα κόψουν κάθε παρτίδα με τον Ερντογάν και τη χώρα του και θα προσπαθήσουν να τον συνετίσουν (τρόποι υπάρχουν πολλοί, με πρώτο τις οικονομικές κυρώσεις).