Οι διαφωνίες μεταξύ των 27 (πλέον) χωρών – μελών της ΕΕ, που ήρθαν στην επιφάνεια για μια ακόμη φορά επί τη ευκαιρία της κατάρτισης του πολυετούς δημοσιονομικού πλαισίου της ΕΕ για την περίοδο 2021-2027, έδειξαν πολλά. Αλλά κυρίως ένα: το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των χωρών.
Έγινε σαφές για μια ακόμη φορά πως αυτό το οποίο ζει και βασιλεύει στην ΕΕ είναι η έλλειψη αλληλεγγύης, η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των “μεγάλων χωρών” και η ΕΕ των “πολλών ταχυτήτων”.
Παρά το γεγονός ότι η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου δεν δημιουργεί και τόσο μεγάλα προβλήματα στον προϋπολογισμό (όσο θέλουν να μας πείσουν, η συμμετοχή των Βρετανών δεν ήταν μεγαλύτερη από 7,5-8 δις, που μπορούν οι υπόλοιποι να τα καλύψουν…) και παρά το ότι οι χώρες που συνεισφέρουν τα περισσότερα (αναλογικά) σε βάθος χρόνου στο τέλος κερδίζουν, μετά από τις συναντήσεις των προηγούμενων ημερών το χάσμα που υπάρχει φάνηκε και είναι μεγάλο.
Και δεν είναι σίγουρα χάσμα που κλείνει με χρήμα, όσο χρήμα κι αν πέσει σήμερα ή αύριο. Γιατί δυστυχώς θα κλείσει τώρα αλλά θα επανεμφανιστεί σύντομα.
Είναι χάσμα γενικότερης φιλοσοφίας, είναι χάσμα ιδεών, είναι χάσμα αγεφύρωτο επειδή τους πιο ισχυρούς (και ειδικά τη Γερμανία και τους γύρω από αυτή) τους συμφέρει η σημερινή ΕΕ: των πολλών ταχυτήτων, του κοινού νομίσματος, της ανύπαρκτης αλληλεγγύης και της ανύπαρκτης κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής…