Όποτε μιλάει κανείς για διεθνείς σχέσεις πρέπει να έχει στο νου του τρία πράγματα:
1. ότι δεν υπάρχουν “φίλοι” και “σύμμαχοι” παρά μόνο συμφέροντα (τα οποία, κατά περίπτωση, είναι είτε κοινά συμφέροντα είτε αντίθετα),
2. ότι ο καλύτερος σύμμαχος μιας χώρας είναι ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός ενός βασικού κορμού κατευθύνσεων – που η χώρα τις ακολουθεί πιστά όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση της,
3. ότι το σωστό timing και η προσαρμογή στις συνθήκες κάθε εποχής είναι βασικός πυλώνας στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής.
Ο Ερντογάν και η Τουρκία έχουν ξασαλώσει στην Ανατολική Μεσόγειο. Πέραν της μεγαλομανίας του “Σουλτάνου” της Άγκυρας την όλη συμπεριφορά τροφοδοτούν δυο ακόμη παράγοντες: τα ασταμάτητα “ήξεις, αφήξεις” των λεγόμενων μεγάλων του πλανήτη και η ελληνική αναβλητικότητα (που μέχρι ένα σημείο εξηγείται, όμως το σημείο αυτό έχει παρέλθει προ πολλού).
Αν θεωρήσουμε ότι με την Κύπρο δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, τότε φαντάζει ως επιτακτική πλέον ανάγκη η οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Άμεσα. Προτού αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα του Νείλου. Εδώ “μπαίνει” το timing – το σημείο 3 της εισαγωγής αυτής της ανάρτησης.
Οι Τούρκοι είναι σε πλήρη αντίθεση με την αιγυπτιακή ηγεσία εδώ και χρόνια (και όχι απλά σε αντίθεση – έχουν κάκιστες σχέσεις με τον Αιγύπτιο πρόεδρο Αλ Σίσι και στηρίζουν με κάθε τρόπο αυτούς που θέλουν να τον ανατρέψουν, τους Αδελφούς Μουσουλμάνους).
Στην ακριβώς αντίθετη θέση είμαστε εμείς, τα έχουμε καλά με την νυν αιγυπτιακή ηγεσία. Για αυτό “ευθύνονται” και οι λεγόμενες τριμερείς ή τετραμερείς συνεργασίες.
Οι χάρτες που οι Τούρκοι εκδίδουν συνεχώς το τελευταίο διάστημα δείχνουν τους στόχους τους.
Πρόκειται για στόχους που δεν έχουν νομική βάση αν ακολουθηθεί το Διεθνές Δίκαιο (που δεν ακολουθείται σχεδόν ποτέ – τώρα θυμηθείτε το σημείο 1 της εισαγωγής αυτής της ανάρτησης).
Βασικό βήμα για να ανακοπούν οι στόχοι των Τούρκων είναι η οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Που κάθε άλλο παρά λανθασμένη είναι, παράνομη ή τολμηρή.
Είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδας, το οποίο όλα δείχνουν πως ήρθε η ώρα να ασκήσει η χώρα μας, προτού να είναι πολύ αργά και οι “νυν” της Αιγύπτου γίνουν “πρώην”. Το κλειδί λοιπόν τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν είναι μόνο η Λιβύη, αλλά και η Αίγυπτος…