Πολλοί, χρόνια τώρα, σχολιάζουν γιατί στη χώρα μας έχουμε καθιερώσει ως “εθνική εορτή” την 28η Οκτωβρίου, που στην ουσία είναι η ημερομηνία εισόδου της χώρας μας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γιατί ας πούμε δεν γιορτάζουμε – όπως πολλές χώρες στην Ευρώπη – το τέλος του πολέμου ή την έστω μια “δική μας” ημέρα, όπως την ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας.
Είμαστε άραγε τόσο πολεμοχαρής λαός και θέλουμε να γιορτάζουμε την είσοδό μας στον πόλεμο;;
Όχι. Δεν είμαστε και δεν γιορτάζουμε την είσοδό μας στον πόλεμο. Γιορτάζουμε μια σημαντική στιγμή Εθνικής Ενότητας, μια συμβολική στιγμή που οδήγησε στην εποποιία του 1940 στα βουνά Ηπείρου και της Αλβανίας και των αρχών του 1941 στα οχυρά του Στρυμώνα και στα βόρεια σύνορά μας.
Μια στιγμή κομβική ήταν η 28η Οκτωβρίου του 1940. Μια στιγμή μαγική. Παρά την κατοχή της εξουσίας, τότε το 1940, από ένα καθεστώτος καταπιεστικό που χώριζε τους Έλληνες, που ήταν χτισμένο στα πρότυπα των ολοκληρωτικών καθεστώτων που κυριαρχούσαν τότε στην Ευρώπη (χωρίς όμως κατά βάθος να τα θέλει – είναι γνωστή η… κλίση στους Βρετανούς). Και με δεδομένα τα όσα έγιναν στη χώρα από τον Απρίλιο του 1941 και μετά.
Οι Έλληνες πολέμησαν τον ολοκληρωτισμό, τον φασισμό, τον ναζισμό όσο κανένας.
Και τα κατάφεραν.
Ενωμένοι.
Για αυτό γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου.
- Γιατί αποτελεί το παράδειγμα πως όταν είμαστε όλοι μαζί, καταφέρνουμε πολλά ως Έθνος. Ακόμη και σε καταστάσεις δύσκολες, όπως είναι ένας πόλεμος.
- Γιατί αποτελεί το παράδειγμα ότι πρέπει να κρατήσουμε έξω από τις ζωές μας και την “εθνική καθημερινότητα” μας αυτά και αυτούς που μας χωρίζουν. Γιατί είναι τοξικοί, γιατί επιζητούν μόνο το δικό τους κέρδος πουλώντας εθνικοφροσύνες ή διεθνισμούς και με τη στάση τους κρατάνε εμάς, τα παιδιά μας και τη χώρα στάσιμους ή μας στέλνουν πίσω.