“Επιστροφή” σε θέματα που έχουν κλείσει οριστικά επιχειρεί (για μια ακόμη φορά) ο οργανισμός που ονομάζεται Εκκλησία, θυμίζοντας τον χειρότερο της εαυτό ώρες – ώρες…
Μια από τις επιστροφές αυτές είναι για παράδειγμα η εγκύκλιος της Δ.Ι.Σ. της Εκκλησίας της Ελλάδας σχετικά με τις αμβλώσεις και η απόφαση να καθιερώσει την πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα ως “ημέρα προστασίας του ζωής του αγέννητου παιδιού”. Δικαίωμά της να το κάνει. Όμως…
…Όμως το θέμα για την Ελληνική Κοινωνία και την Ελληνική Πολιτεία έχει κλείσει προ πολλού, από το 1986.
Έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας;
Θεωρητικά και πρακτικά ναι. Έχουν ωριμάσει, εδώ και χρόνια μάλιστα.
Πρέπει να ξεκινήσει επιτέλους στα σοβαρά η συζήτηση για τον περιβόητο διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας. Γιατί το… “υβριδικό” αυτό μοντέλο συνύπαρξης που ισχύει στη χώρα μας μπορεί μεν να είναι σχετικά αποδεκτό, όμως αν οποιοσδήποτε εκ των δυο κινηθεί μέσα στα χωράφια του άλλου, τότε δημιουργούνται τριβές και αντιδράσεις. Όμως ποιος πολιτικός και ποιο κόμμα στην Ελλάδα (αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο) μπορεί να κάνει πραγματικά τομές;; Ποιος άραγε θα μπορούσε να επωμιστεί το τεράστιο πολιτικό κόστος, που αποτιμάται σε χιλιάδες ψηφαλάκια;;
Οι σκοποί του Κράτους είναι εντελώς διαφορετικοί από αυτούς της Εκκλησίας. Όταν το αντιληφθούμε αυτό, τότε θα ξεκινήσουμε τη συζήτηση. Και τότε θα είναι και η στιγμή που στις συζητήσεις μας θα σταματήσουμε να σχολιάζουμε άδικα και πολλές φορές με δόση ειρωνείας άλλες χώρες, όπως το Ιράν, την Πολωνία, τη Σαουδική Αραβία ή την Αργεντινή (για Βατικανό δε μιλάμε γιατί είναι μια κατηγορία μόνο του, ξεκάθαρη θεοκρατία είναι εκεί κι ο Πάπας είναι αρχηγός του κράτους, νομοθέτης, εκτελεστική εξουσία και σωτήρας ψυχών – ταυτόχρονα και επίσημα)…
Πως το έλεγε κάποιος πριν από πολλά – πολλά χρόνια;; “Ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ θεοῦ τῷ θεῷ”.