Αυτά που λέγαμε: ατέρμονες συζητήσεις και παζάρια, υποχωρήσεις από κάθε πλευρά, αδιαφορία για την ψήφο εκατομμυρίων Ευρωπαίων (μόλις πριν από 40 μέρες μίλησαν στις κάλπες).
Και στο τέλος καταλήγουμε σε μια “ηγεσία” που είναι παντελώς αδιάφορη στον μέσο Ευρωπαίο. Που είναι απαξιωμένη προτού καν δείξει έργο.
Που είναι αποτέλεσμα συμβιβασμών, ελιγμών, διαπραγματεύσεων.
Που σίγουρα δεν έχει πάρει το “βάπτισμα” μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, που ΔΕΝ έχει εκλεγεί από τους Ευρωπαίους πολίτες αλλά είναι αυτό που “γεννήθηκε” μετά από συζητήσεις άγνωστου περιεχομένου πίσω από κλειστές πόρτες και βαριές κουρτίνες.
Κάπως έτσι θέλουν να πάνε μπροστά την Ευρώπη…
Και η μεγάλη πλάκα είναι πως κατηγορούν ως αντιευρωπαϊστές ή “ευρωσκεπτικιστές” όσους δε γουστάρουν το μόρφωμα που πιο πολύ θυμίζει τσίρκο παρά μια στιβαρή και άξια σεβασμού πολιτική οντότητα.
Όσον αφορά τους Έλληνες πολιτικούς, ο μακαρίτης ο Παπανδρέου ήταν ο πρώτος που το είχε πει δημόσια, ήδη από το 1995: διευθυντήρια ετοίμαζαν τότε, έλεγε.
Διευθυντήρια κάνουν τα κουμάντα τώρα. Πλέον κανείς δε δίνει βάση τους πολίτες. Σε λίγο δεν θα δίνουν βάση ούτε καν στις κυβερνήσεις των κρατών – μελών… (τουλάχιστον στις πιο πολλές).