Το κλήμα είναι στραβό ούτως ή άλλως, γιαυτό και δεν μας παίρνει κανείς στα σοβαρά: το μόνο που κοιτάνε εκεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι
– τους αριθμούς
– τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών – του Στρασβούργου – της Φρανκφούρτης,
– το λόμπινγκ (που περπατάει μια χαρά, ακόμη καλύτερα και από το αμερικάνικο που είναι και το ορίτζιναλ).
Κάνουμε και εκλογές μια φορά κάθε πέντε χρόνια και όλα καλά, όλα ωραία. Και μετά σκοτώνονται στις Βρυξέλλες για τις θέσεις, προσπαθούν να συμφωνήσουν σε πρόσωπα – γραφειοκράτες για να γίνει η κατανομή των κορυφαίων ευρωπαϊκών αξιωμάτων.
Για αυτό δεν θα γίνουμε ποτέ ΗΠΕ – Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Όσο κι αν το θέλουμε, θα μείνουμε μια Ένωσης της πλάκας:
- Με εξωτερικές πολιτικές τόσες όσες τα μέλη της,
- με στρατιωτική δύναμη που ακολουθεί τις εξωτερικές πολιτικές, ανήμπορη να επιβάλει τις πολιτικές αποφάσεις που ευνοούν την Ένωση,
- με οικονομίες που “άλλη για Χίο τράβηξε πήγε κι άλλη για Μυτιλήνη”,
- με την έννοια της “αλληλεγγύης” να μην υφίσταται στην πραγματικότητα γιατί ο καθένας κοιτάει την πάρτη του.
Ας δούμε όλα αυτά, ας αναρωτηθούμε αν ποτέ η Φλόριντα θα έβαζε μνημόνια στην Καλιφόρνια ή αν το Βερμόντ θα άφηνε έκθετη την Αριζόνα αν είχε θέματα με γειτονικές χώρες, και μετά ας καθίσουμε να μιλήσουμε για Ευρωπαϊκή “Ένωση”, για “ενωμένη” Ευρώπη, για “κοινό” μέλλον.
Όταν τα δούμε όλα αυτά, τότε τα ξαναλέμε…
Ας αφήσουμε λοιπόν τις γνωστές παπαρολογίες που συνήθως είναι διανθισμένες με λεξούλες που δίνουν “ευρωπαϊκό τόνο” και ας καταλάβουμε ότι μέχρι να λυθούν όλα τα παραπάνω θα εξακολουθήσουμε να είμαστε μια Ένωση της πλάκας, που το μόνο κοινό που έχει είναι ένα νόμισμα (που και αυτό δημιουργεί προβλήματα σε όσους το αποδέχθηκαν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο)…