Γράφει ο Στέργιος Μουρτζίλας,
Πρόεδρος Συλλόγου Πολυτέκνων Ν. Ημαθίας
Το ότι το ζήτημα της υπογεννητικότητας συνιστά την πλέον σοβαρή παράμετρο της κρίσης που μαστίζει την Πατρίδα μας και αποτελεί τη βάση, πάνω στην οποία εδράζονται σειρά άλλων κρίσιμων προβλημάτων αποτελεί κοινό τόπο, έστω και αν δεν τυγχάνει ανάλογης προβολής και δημοσιότητας.
Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας αγνοεί την κρισιμότητα της πραγματικότητας, όπως αυτή αποκρυσταλλώνεται στις ανακοινώσεις της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, όπου αποτυπώνεται με γλαφυρά μοιραίο τρόπο η εξέλιξη των δημογραφικών μεγεθών της χώρας μας.
Δεν θα κουράσω με αριθμούς. Το θλιβερό είναι ότι από το 2011 και μετά έχουμε μπει σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή, οι θάνατοι υπερτερούν των γεννήσεων συντριπτικά και καμία πρόνοια αντιστροφής του κλίματος δεν λαμβάνεται από τους έχοντας στα χέρια τους τις τύχες της Ελλάδας μας.
Η τραγικότητα της κατάστασης ενισχύεται ακόμη περισσότερο αν αναλογιστούμε ότι η αύξηση των θανάτων στην παρούσα χρονική συγκυρία επιδρά διπλά αρνητικά στην επιβίωση του έθνους μας, αφού είναι γνωστό ότι ένας συνταξιούχος συμβάλει ουσιαστικά στη διαβίωση της οικογένειας ενός τουλάχιστον άνεργου παιδιού του.
Μετά τις πολύπλευρες φορολογικές επιβαρύνσεις και την κατάργηση της υποχρεωτικής μεταγραφής των τέκνων πολυτέκνων οικογενειών σε Πανεπιστήμια κοντά στον τόπο κατοικίας τους, ήρθε και η αναδιάρθρωση επί το δυσμενέστερο των οικογενειακών επιδομάτων. Τα ψίχουλα δηλαδή που χορηγούνταν στους ήρωες Πολύτεκνους χωρίς καμία ντροπή μειώθηκαν, για να βοηθηθούν αυτοί που έχουν ένα ή δύο παιδιά !
Δεν χωρά στην κοινή λογική ο παραλογισμός που ζούμε. Καμία ουσιαστική πρόνοια και βοήθεια για τους γονείς εκείνους που τολμούν ακόμη και σήμερα να φέρνουν Έλληνες και Ελληνίδες στη ζωή. Φτάνουμε στο σημείο να ακούμε και από επίσημα χείλη πως αν δεν μπορούμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, τότε να μην τα γεννούσαμε.
Αντίθετα, με ιδιαίτερη έκπληξη διαπιστώνουμε την πολύπλευρη και διαρκή στήριξη των χιλιάδων μεταναστών που συνωστίζονται στην Πατρίδα μας προερχόμενοι από δεκάδες χώρες, οι οποίοι ως επί το πλείστον γεννούν πολλά παιδιά.
Λύσεις υπάρχουν αρκεί πραγματικά όσοι έχουν τις τύχες αυτής της χώρας στα χέρια τους να επιθυμούν ειλικρινά να εξακολουθεί αυτή να διατηρεί τα ελληνορθόδοξα χαρακτηριστικά της. Θυμίζω την ευεργετική επίδραση που είχε η νομοθεσία και τα μέτρα που λήφθησαν την δεκαετία του 2000 υπέρ των πολυτέκνων όπως επίδομα – ισόβια «σύνταξη» πολύτεκνης μητέρας, επίδομα γέννησης τέκνου, μετεγγραφές πολύτεκνων φοιτητών, τοποθέτηση πολύτεκνων εκπαιδευτικών στον τόπο των συμφερόντων τους, συνυπηρέτηση γονέων, διορισμός πολύτεκνων γονέων ως εκπαιδευτικών, ιδιαίτερα ψηλό ποσό φοροαπαλλαγής.
Τα παραπάνω επέδρασαν καταλυτικά όχι μόνο στην ανακοπή της πτώσεως των γεννήσεων, αλλά και στην αύξηση του αριθμού γεννήσεων 4ων και άνω παιδιών. Τα μέτρα εκείνα, κατά μέτριους υπολογισμούς, απέδωσαν στην ελληνική κοινωνία περίπου πέντε χιλιάδες επί πλέον γεννήσεις τέταρτων ή πέμπτων παιδιών.
Αφού λοιπόν η συνταγή υπάρχει και έχει εφαρμοστεί στο πρόσφατο παρελθόν με επιτυχία, τι μας εμποδίζει από το να την επαναλάβουμε ;
Εκτός εάν κάποιοι έχουμε βαλθεί να καταντήσουν την Ελλάδα μας πολυεθνικό κράτος.