Προφανώς κάποιοι δεν έχουν αντιληφθεί, 51 χρόνια μετά, ότι το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 δεν ήταν “εθνοσωτήριο” ή κάτι τέτοιο, αλλά ήταν μια ξεκάθαρη κατάλυση της νομιμότητας και μια προσπάθεια να μην γίνουν οι προγραμματισμένες για τις 28 Μαΐου του ίδιου έτους εκλογές. Δηλαδή φίμωση της λαϊκής έκφρασης! Και μάλιστα με προφάσεις που ποτέ δεν αποδείχθηκαν, ούτε καν κατά τη διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας.
Αν κάποιος δει το θέμα επιδερμικά (όπως συνηθίζεται να κάνουν τα τελευταία χρόνια τα ΜΜΕ, για να είναι “εύπεπτα” τα θέματα από τον αναγνώστη/θεατή) και χωρίς να μπει σε λεπτομέρειες που σχετίζονται με τον κοινωνικό – πολιτικό γύψο στον οποίο έβαλαν οι συγκεκριμένοι στρατιωτικοί τη χώρα (αλλά και τις διώξεις που το καθεστώς των συνταγματαρχών εξαπέλυσε κατά οποιουδήποτε θεωρούσε επικίνδυνου για αυτό), θα αντιληφθεί εύκολα ότι το πραξικόπημα του ‘67 μόνο δεινά έφερε στη χώρα: από την καθυστέρηση στο χρόνο ένταξης της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες μέχρι τα βάσανα της Κύπρου.
Οδήγησε δε σε εκ νέου διαχωρισμό των Ελλήνων, μόλις λίγα χρόνια μετά από τον εμφύλιο που τόσο είχε κοστίσει σε ζωές και στο μέλλον της χώρας.
Όσον αφορά δε τα “οικονομικά θαύματα” της περιόδου, κάθε άλλο παρά τέτοια ήταν – γιατί καταγράφηκαν από αυξήσεις μισθών “υπουργών” μέχρι θαλασσοδάνεια ή οικονομικές συνδιαλλαγές με “υμετέρους” και ξένες εταιρίες που υποτίθεται πως θα “οργάνωναν” την ανάπτυξη της χώρας (αλλά τελικά πήραν άπειρα λεφτά για το τίποτε). Ή “εξαφανίσεις” μεγάλων ποσών, όπως πχ περίπου 403 εκατομμυρίων δραχμών που ήταν προγραμματισμένο από τους απριλιανούς να διατεθούν για το περιβόητο “Τάμα” (αλλά τελικά “χάθηκαν”).
Τη Δημοκρατία και τον Στρατό τίμησαν με τη στάση τους οι χιλιάδες στρατιωτικοί (βαθμοφόροι και μη) που δεν συμμετείχαν, κάποιοι άλλοι που αργότερα βασανίστηκαν από τους πραξικοπηματίες, κάποιοι άλλοι που όταν δόθηκε η ευκαιρία έκαναν με τη δική τους στάση γνωστή την κατάσταση στην Ελλάδα – κλασσικό είναι το επεισόδιο με το αντιτορπιλικό Βέλος στην Ιταλία το 1973. Τη Δημοκρατία όμως τίμησαν με την στάση τους και εκδότες της εποχής που διείδαν τι θα έφερνε στη χώρα η επιβολή ενός αντιδημοκρατικού καθεστώτος, όπως η Ελένη Βλάχου που έκλεισε οικειοθελώς τις εφημερίδες της “Μεσημβρινή” και “Καθημερινή” δείχνοντας με τον τρόπο αυτό την αντίθεσή της στη λογοκρισία και στο ίδιο το πραξικόπημα.
Η ανάγνωση της Ιστορίας έχει πολλές δυσκολίες. Και η εξαγωγή συμπερασμάτων για τα αποτελέσματα ενεργειών και δράσεων που έχουν συμβεί έχει ακόμη περισσότερες δυσκολίες.
Όλα εξαρτώνται από τη βάση απ’ την οποία ξεκινά κάποιος να κάνει την αποτίμηση.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια πολλοί έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα να μας πείσουν ότι θα πρέπει, για λόγους που σχετίζονται με την κακώς εννοούμενη “ασφάλειά μας” ή την “ανάπτυξη”, να είμαστε ενδοτικοί και να παραχωρούμε πράγματα που σχετίζονται με τη Δημοκρατία μας, με την πρόοδο της χώρας, με την ενότητα.
Ας έχουμε τα μάτια και τα μυαλά ανοιχτά. Και ας αποτιμούμε τα πράγματα όσο καλύτερα γίνεται, θέτοντας τα στη σωστή διάσταση και θέση τους και εξετάζοντάς τα όσο πιο βαθιά και καλά γίνεται.
Είναι το καλύτερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε, αν πραγματικά θέλουμε να έχουμε μέλλον…