Ανώμαλη προσγείωση και επιστροφή στην… πραγματικότητα αποτελεί (για όσους εδώ και χρόνια ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα θα πρέπει να κινείται διπλωματικά με κατεύθυνση προς τη Ρωσία) η δήλωση του Πούτιν αναφορικά με την πώληση των Ρώσικων πυραύλων S-400 στην Τουρκία.
Ο Πούτιν είναι στη γείτονα χώρα για να εγκαινιάσει μια νέα εποχή στις ρωσοτουρκικές σχέσεις αλλά και το πυρηνικό εργοστάσιο στο Ακουγιου – στο θέμα έχουμε αναφερθεί εδώ και χρόνια και οι πιο… συνεπείς παλιοί αναγνώστες αλλά και οι νεώτεροι μπορούν να ανατρέξουν ΕΔΩ ή ΕΔΩ για να δουν (και να καταλάβουν και πάλι πως εδώ οτιδήποτε γράφεται δίνει την πραγματική εικόνα των γεγονότων και μάλιστα σε χρόνο ανύποπτο).
Στο δια ταύτα:
Θα πρέπει κάποια στιγμή να πάρουμε είδηση όλοι μας ότι στην εξωτερική πολιτική, στις διακρατικές σχέσεις, στις διεθνείς σχέσεις, δεν υπάρχουν ούτε “ομόδοξα τόξα”, ούτε συμμαχίες βασισμένες σε προσωπικές σχέσεις ηγετών ή ούτε ακλόνητες σχέσεις που μένουν στο πέρασμα του χρόνου.
Στις διεθνείς ή/και στις διακρατικές σχέσεις η στασιμότητα και το κόλλημα σε ιδεοληψίες είναι βέβαιος θάνατος. Υπάρχει ένα και μόνο πράγμα: νταλαβέρι που διαμορφώνεται με βάση το χρήμα και τη γεωπολιτική κατάσταση κάθε περιόδου.
«Η προτεραιότητα στη συνεργασία στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας είναι η εφαρμογή της συμφωνίας της παράδοσης συστημάτων συστοιχίας πυραυλικών συστημάτων S-400 Triumf», είπε ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν κατά την επίσκεψή του στην τουρκική πρωτεύουσα.
Τα λεφτά είναι πολλά και ο Πούτιν τα θέλει. Και θα βγάλει πολλά αν πουλήσει τους S-400 στη Ρωσία ενώ θα βγάλει ακόμη περισσότερα μέχρι να στήσει, παρέα με άλλους, ένα συγκρότημα πυρηνικών αντιδραστήρων στο Ακούγιου της νότιας Τουρκίας.
Το κέρδος του όμως είναι διπλό: βάζει πόδι, κατόπιν προσκλήσεως μάλιστα, στο νοτιοανατολικό άκρο της Ατλαντικής Συμμαχίας (ΝΑΤΟ). Με πανηγυρικό τρόπο. Και όσοι πίστευαν σε επιδείνωση των σχέσεων Ρωσίας – Τουρκίας μετά από την κατάρριψη του ρώσικου μαχητικού στη Συρία, σε… εισβολή των Ρώσων στη βορειοανατολική Τουρκία ως αντίποινα, σε κλείσιμο της ρώσικης αγοράς στα τούρκικα προϊόντα, βλέπουν τώρα τις θεωρίες τους να καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Είπαμε, τα λεφτά είναι πολλά!
Τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Να επιλέξουμε προσεκτικά τα επόμενα βήματά μας. Αυτό πρέπει να κάνουμε. Να κινηθούμε σε ρυθμό realpolitik. Αρχικά να αντιληφθούμε επιτέλους ότι στο σύγχρονο κόσμο μπορεί να είμαστε μόνοι (έθνος ανάδελφο, που έλεγε κάποτε ο Σαρτζετάκης και τον χλεύαζαν ορισμένοι), αλλά να καταλάβουμε επίσης ότι και μόνοι δεν μπορούμε να πάμε μακριά.
Οφείλουμε να βάλουμε στο κέντρο των πολιτικών μας την Ελλάδα (αφήνοντας κατά μέρος και τα “Ανήκομεν εις την Δύσιν”, που για την εποχή τους μπορεί να ήταν καλά) και να δούμε τι μας συμφέρει περισσότερο κάθε φορά και σε κάθε ευκαιρία.
Φυσικά “ευελιξία” δεν μπορεί να σημαίνει και ασυνάρτητη και ανερμάτιστη εξωτερική πολιτική. Σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία από μέρα σε μέρα πρέπει να έχουμε μια βάση από την οποία θα κινούμαστε, όπως π.χ. το ΝΑΤΟ.
-“Και θα γίνουμε πιόνι στα χέρια του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών;;” θα ρωτήσουν εύλογα κάποιοι.
-“Όχι, είναι καλύτερο να μείνουμε θεατές σε όσα γίνονται, επαναπαυόμενοι στην καλή μας τύχη…!!!” θα απαντήσουν δηκτικά κάποιοι άλλοι.
Ίσως και να ‘ρθε η ώρα που θα πρέπει να κάνουμε σαφές (χρησιμοποιώντας προς όφελός μας τη δύσκολη συγκυρία) ότι είμαστε άκρο της Ατλαντικής Συμμαχίας στα νοτιοανατολικά.
Όσα ακούστηκαν τις τελευταίες ημέρες, περί αναβάθμισης των ελληνικών F16 θα μπορούσαν να συσχετιστούν άμεσα με τη συγκυρία και να μας αποδώσουν κάτι χρήσιμο για την άμυνά μας: το αμερικανικό Κογκρέσο έχει 460 μύρια διαθέσιμα, αλλά διαθέσιμα για την “ανάσχεση κινδύνων για τη Συμμαχία και τις ΗΠΑ”.
Άλλωστε, 460 μύρια (τη στιγμή που δεν έχεις μαντήλι να κλάψεις) και αναβαθμισμένα F16 (ενώ οι γείτονες αλωνίζουν) δεν τα βρίσκεις κάθε μέρα μπροστά σου…