Κάποια στιγμή θα πρέπει σε αυτή τη χώρα να αρχίσουμε να κοιτάμε τον διεθνή περίγυρο, το πως διαμορφώνεται και κινείται, να ελέγχουμε τις συγκυρίες και το λεγόμενο momentum.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να λειτουργούμε με ευχολόγια, με εικασίες. Και να προωθήσουμε τα δικά μας “θέλω”, γιατί στην ουσία αποτελούν τις μόνες προτάσεις που οδηγούν στην σταθερότητα της περιοχής που βρισκόμαστε.
Χωρίς υποχωρητικότητα, αλλά με ξεκάθαρη φωνή και στο πλαίσιο των διπλωματικών ελιγμών που δεν θα αλλάζουν τη γενικότερη κατεύθυνση κάθε εξάμηνο ή κάθε τέσσερα χρόνια.
Ακούγοντας με προσοχή τους διπλωμάτες μας – όπως κάνουν σε όλες τις σοβαρές χώρες, αφήνοντάς τους να κάνουν τη δουλειά τους (που τη γνωρίζουν άριστα), χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις…
Είναι ο μόνος τρόπος για να έχουμε σοβαρά αποτελέσματα στην εξωτερική μας πολιτική και ο μόνος τρόπος να μας παίρνουν και οι υπόλοιποι στα σοβαρά.
Τώρα θα πείτε “πόσο στα σοβαρά να μας πάρουν οι υπόλοιποι όταν αποδεδειγμένα είμαστε υπό επιτροπεία;;”. Δίκιο θα έχετε! Όμως και αυτό μπορούμε να το ξεπεράσουμε, αν υπάρχει σύνεση και ομοψυχία (δυο καταστάσεις που για την ώρα δεν υφίστανται ούτε ως ιδέα…).
Το να είναι κάποιος ρεαλιστής στην εξωτερική πολιτική είναι το ζητούμενο. Το πρόβλημα είναι πως θα καταφέρει να μετατρέψει τον ρεαλισμό του σε πλεονέκτημα και να αποκτήσει από αυτόν οφέλη.
Το να προσπαθούμε π.χ. να πείσουμε τους ξένους ότι τα Σκόπια δεν πρέπει να ονομαστούν “Μακεδονία” είναι χαμένος κόπος. Τους βολεύει να ονομαστούν έτσι, για αυτό και θα το προωθήσουν το θέμα (και μας σπρώχνουν κι εμάς προς αυτή την κατεύθυνση). Φυσικά στο χέρι μας είναι να κόψουμε τα μισόλογα και να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να αναλογιστούμε την Ιστορική Στιγμή που βρισκόμαστε και να πούμε ένα μεγαλοπρεπές “όχι”.
Το να καθόμαστε να μιλάμε για τα προβλήματα που έχουμε με την επεκτατικών τάσεων Τουρκία είναι επίσης ανώφελο. Χαμένος κόπος! Από πάντα η Τουρκία ήταν του δόγματος του “ζωτικού χώρου” και από πάντοτε ονειρεύονταν μια ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (αν και με την ίδια λογική εμείς θα πρέπει να αποζητάμε την ανασύσταση του κράτους του Αλεξάνδρου μέχρι την Ινδία, οι Άγγλοι την ανασύσταση της Αυτοκρατορίας τους, οι Ιταλοί να ξαναδούν πιο… ζεστά το θέμα με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κοκ).
Διαβάζω στον ελληνικό τύπο “διθυραμβικά” άρθρα του κάθε άσχετου για την πιθανότητα μη πώλησης των αμερικανικών μαχητικών νέας γενιάς F-35 στην Άγκυρα, αν ο Ερντογάν αγοράσει και το ρώσικο πυραυλικό σύστημα S-400. Ιδέα δεν έχουν και παραμυθιάζουν τον κόσμο! Το πρόβλημα είναι τα λεφτά, που ο Ερντογάν θα δώσει (γιατί θα τα δώσει και στο τέλος να αγοράσει και τα δυο και θα του πουν και ευχαριστώ Αμερικάνοι και Ρώσοι που θέλουν να πουλήσουν).
Διαβάζω για “κόκκινες γραμμές” Σκοπιανών πολιτικών που σχετίζονται με το όνομα της χώρας τους (μπορεί να την ονομάσει όπως θέλει, Μακεδονία πάντως δεν είναι σίγουρα!!) και δεν ακούω κάτι για τις δικές μας κόκκινες γραμμές που υφίστανται εδώ και μια 25ετία.
Διαβάζω για δηλώσεις του ισλαμιστή – και σε πολλά μπλεγμένου – Ερντογάν περί “δικαίων και συμφερόντων” της χώρας του στο Αιγαίο και δεν βλέπω μια προσφυγή στο – απαξιωμένο – Συμβούλιο Ασφαλείας (τι να κάνουμε τώρα;;; αυτό έχουμε στη διάθεσή μας και τίποτε και κανέναν άλλον).
Απ’ την άλλη όμως διαβάζω και δηλώσεις του κάθε τυχάρπαστου Έλληνα πολιτικού (που λέει ότι μαλακία του έρθει στο κεφάλι για να κερδίσει 15 λεπτά δημοσιότητας, χωρίς να αναλογιστεί τι σημαίνουν αυτά που λέει), διαβάζω για διαφωνίες μεταξύ κομμάτων που δημοσιοποιούνται σε λάθος στιγμή (εμφανώς για ψηφοθηρικούς λόγους), διαβάζω για συνομιλίες που μπορεί να ανατρέψουν ένα οικονομικο-πολιτικό status quo που χτίστηκε με κόπους και προσπάθειες δεκαετιών (και φοβάμαι ότι θα οδηγήσουν η ανατροπή του).
Καιρός να σοβαρευτούμε.
Δεν είμαστε πια στο “παρά πέντε”.
Στο “και πέντε” είμαστε!
Και είμαστε και με την πλάτη στο τοίχο στο εξωτερικό μέτωπο. Θα το πάρουμε είδηση αυτό ή θα πρέπει να συμβούν εξαιρετικά δυσάρεστα πράγματα ώστε να το αντιληφθούμε;;