μιθριδατισμός (ο)
ο βαθμιαίος εθισμός του οργανισμού σε ολοένα ισχυρότερες δόσεις δηλητηρίου.
[ΕΤΥΜ.: μτγν < Μιθριδάτης / Μιθραδάτης / Μιθροδάτης (< αρχ. Μίθρας, περσικός θεός του φωτός βλ.λ.). Η λέξη αναφέρεται στον Μιθριδάτη ΣΤ’ (περ. 132-63 π. Χ.), βασιλιά του Πόντου, για τον οποίο οι παλαιότεροι ιστορικοί αφηγούνται ότι δηλητηρίαζε τον εαυτό του, χορηγώντας του βαθμιαίως αυξανόμενες (μη θανατηφόρες) τέτοιες ουσίες, μέχρις ότου απέκτησε ανοσία].
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β΄ έκδοση, Γ΄ ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 1102