Ήταν … “κάπως” η πρώτη δημόσια τηλεοπτική αντιπαράθεση μεταξύ των υποψηφίων για το νέο πολιτικό φορέα που προτίθενται να δημιουργήσουν το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ, το Ποτάμι και άλλα κόμματα και συλλογικότητες.
Βασικά ήταν κακή η εικόνα επειδή δεν συμμετείχαν όλοι οι επίδοξοι αρχηγοί. Πρώτα από όλα, δεν συμμετείχε η Φώφη (η παρουσία της όπως και να το κάνεις ήταν επιβεβλημένη, λόγω του ότι είναι αρχηγός του μεγαλύτερου εκ των κομμάτων που συμμετέχουν στην προσπάθεια). Θεοδωράκης, Καμίνης, Μανιάτης, Ανδρουλάκης και Ραγκούσης προσπάθησαν εμφανώς να “κερδίσουν” από την απουσία της προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Όσοι πάντως βρέθηκαν στο στούντιο του Action24 ήταν αιχμηροί σε κάποιες φάσεις και συγκαταβατικοί σε άλλες, ενώ εμφανέστατες ήταν οι διαφορές τους (το πως αυτές θα εκδηλωθούν την επόμενη της εκλογής ημέρα ακόμη είναι αδύνατον να εκτιμηθεί).
Στο μόνο στο οποίο σχεδόν όλοι ήταν ίδιοι ήταν ένα: θέλουν φορέα που θα “παίζει στα ίσια” και όχι ως κομπάρσος τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και με την ΝΔ.
Τώρα, τα υπόλοιπα περί… Σιράκ και Ρέντζι, περί μετεκλογικών συνεργασιών, για κοινοβουλευτικές ομάδες μετά τη συνένωση και την ίδρυση του νέου φορέα, περί σύγχρονων μορφών σοσιαλδημοκρατίας κλπ κλπ ίσως θα πρέπει να περάσουν στο ντούκου, αφού αυτό για το οποίο ενδιαφέρονται οι ψηφοφόροι είναι μια πραγματική εναλλακτική με αρχές και πρόγραμμα. Κανείς πλέον δεν ενδιαφέρεται να ακούσει ξανά θεωρίες που είναι μόνο για πανεπιστημιακές αίθουσες πολιτικών και κοινωνικών επιστημών.
Ας είμαστε ειλικρινείς (με την ευκαιρία αυτής της ιστορίας του νέου φορέα αλλά και γενικότερα ας πούμε κάτι σχετικά με όσα τα κόμματα λένε εσχάτως): μετά από τόσα χρόνια μνημόνια, με τόση ανεργία και με απίστευτη φορολογία σε οτιδήποτε αναπνέει και κινείται ο κόσμος απαιτεί να ακούσει συγκεκριμένα απτά πράγματα και όχι θεωρίες.
Θέλει επίσης να ακούσει λύσεις που θα οδηγήσουν τη χώρα εκτός μνημονιακού κάδρου, μακριά από την Επιτροπεία και μέσα σε μια δημοκρατική Ευρώπη (άλλο Ευρώπη / άλλο ευρωζώνη – να το θυμόμαστε αυτό) και όχι διαπιστώσεις.
Οι θεωρίες και οι διαπιστώσεις δεν γεμίζουν την κατσαρόλα, ούτε πληρώνουν τους υπέρογκους φόρους, το ρεύμα, τα αγγλικά ή τα ρούχα των παιδιών.