Με ρυθμό που δεν έχουν προηγούμενο συνεχίζονται οι παραιτήσεις υψηλόβαθμων στελεχών της από το Δ.Σ. της στην ΕΒΖ.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η νέα παραίτηση που γράφεται πως θα ανακοινωθεί άμεσα είναι αυτή του διευθύνοντος συμβούλου της εταιρίας Μιχάλη Κεφαλόπουλου. Αν τα δημοσιεύματα επιβεβαιωθούν, τότε θα μιλάμε για την τρίτη παραίτηση διευθύνοντος συμβούλου μέσα σε μόλις δυόμισι χρόνια.
Να σημειωθεί πως αυτό που σίγουρα επιβεβαιώνεται από τις τελευταίες εξελίξεις είναι άλλο: το πόσο σημαντική είναι η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης και γιατί ΔΕΝ θα πρέπει να πουληθεί.
Το ενδιαφέρον των αγοραστών για τα εργοστάσια της Σερβίας είναι κάτι που δεν το ανέμενε κανείς από αυτούς που θέλουν να τα πουλήσουν (για τον οποιονδήποτε λόγο πρεσβεύουν οι θιασώτες της πώλησης).
Θες λίγο η σημασία του προϊόντος στη διατροφική αλυσίδα, θες η τιμή που θα πιάσουν σε σχέση με τον ετήσιο κύκλο εργασιών τους, θες το ότι “τρώγοντας έρχεται η όρεξη” και όπως πάει το θέμα θα έρθει κάποια στιγμή η ώρα να (ξε)πουληθούν και τα εργοστάσια στην Ελλάδα – η δική μου εκτίμηση είναι πως η στιγμή αυτή θα έρθει σύντομα, το γεγονός (που θα πρέπει να…. πονηρέψει τον Έλληνα φορολογούμενο) είναι ότι οι ενδιαφερόμενοι είναι πάρα πολλοί.
Γιατί;;; Μα γιατί θεωρούν ως μια ανεπανάληπτη ευκαιρία την αγορά τέτοιων παραγωγικών μονάδων.
Γιατί επιχειρήσεις όπως οι βιομηχανίες ζάχαρης είναι σίγουρα λεφτά, με σίγουρη πελατεία για πολλά – πολλά χρόνια.
Τα έχουμε πει πάρα πολλές φορές, με τον κίνδυνο να γίνουμε γραφικοί. Και οι άλλες παράμετροι και κίνδυνοι που δεν έχουν να κάνουν μόνο με το “αγροτικό” κομμάτι του θέματος και την πρωτογενή παραγωγή, έχουν επισημανθεί άπειρες φορές, τόσο από εδώ μέσα όσο και από ανθρώπους που ξέρουν τον κλάδο των τροφίμων πάρα πολύ καλά. Όπως πχ ο κίνδυνος της εκτόξευσης της τιμής του προϊόντος (που χρησιμοποιείται σχεδόν παντού και που θα φέρει επιπλέον άνοδο σε δεύτερο χρόνο σε άλλα είδη διατροφής). Όποιος αμφισβητεί αυτές τις εκτιμήσεις τότε είναι ή άσχετος ή στημένος.
Τώρα όσον αφορά τη βιομηχανία και πως το Ελληνικό Δημόσιο κατάφερε να τη βουλιάξει, αυτό είναι ένα ερώτημα που θα πρέπει να γίνει στους προηγούμενους Κυβερνώντες (που είχαν κάνει τη βιομηχανία καταφύγιο αποτυχημένων πολιτευτών και ημετέρων που προσλαμβάνονταν χωρίς όριο). Όπως ερώτημα θα πρέπει να γίνει και στους νυν, με ποια δηλαδή λογική επιτρέπουν και αποδέχονται την πώληση στρατηγικών βιομηχανιών (γιατί το… διεθνές trend του τομέα – για να χρησιμοποιήσουμε και μια πιασάρικη ορολογία- άλλα δείχνει, πάντως όχι πώληση!).